Het Land van Oz... the red centre: waar vriendschap centraal staat

Zes maanden reizen door zes landen. Dat is het plan waar ik mee begon. Dat is het plan waar ik me nog steeds aan hou en dat is een niet te bevatten plan. En dan nog iets... elk land heeft tot nu toe zijn eigen vorm van reizen aan me onthuld. Waar ik in China een pure solo reiziger was, werd ik in Nepal de vrijwilliger en in Nieuw Zeeland de individuele groepsreiziger. Dit pallet aan verschillende reizigers zou in Australië alleen nog maar verder uitbreiden. Hier was ik weer aangewezen op

mezelf, maar toch ook opzoek naar nieuwe vriendschappen. Hoe los je dat op als je maar enkele nachten op elke plek verblijft en je aanspraak vooral smalltalk is. Gewoon omdat niemand met je meereist. Vragen als "Waar kom je vandaan?", "Waar ga je naar toe?", "Hoe lang blijf je?", "Waar ben je geweest?" en "Wat doe je thuis?" werden als een vastlopende cd afgespeeld en ook het antwoord was een zeker automatisme geworden. Ik was echt wel geïnteresseerd in andermans verhalen, maar altijd maar mezelf herhalen begon te vervelen en leverde uiteindelijk soms zelfs op dat ik mezelf niet eens voor had gesteld terwijl ik ondertussen wel alles al over mijn gesprekspartner wist.
De oplossing was simpel en vertrouwd: de nieuwe reisstijl werd... tromgeroffel... de solo-vriendschapsreiziger.

Ja wat moet je je daar dan bij voorstellen? Lekker vaag begrip weer... Nou om te beginnen ging een deel van mijn in Nieuw Zeeland gemaakte vrienden verder reizen in Australië en bestond er dus een mogelijkheid om elkaar weer te zien. Zowel langs de Westkust (waar ik helaas niet naartoe zou gaan) als langs de Oostkust (wat wel degelijk op mijn planning stond) zouden mijn vrienden zich verspreiden en ook in Melbourne kon ik een deel van de Strayfamilie terug ontmoeten.

Melbourne dat is waar het avontuur ditmaal begon.

Wat een fijne artistieke stad, vol streetart en gave architectuur. Hoewel het coloniale Australië nog niet eens zo oud is (tja wij hebben thuis molens die ouder zijn dan het verwesterde deel van het land), voel je in deze stad wel voldoende historie en cultuur. Verder is de koffie in de koffiestad van het land ook niet verkeerd en kun je je prima vermaken met gewoon heerlijk rondlopen en om je heen kijken.

Melbourne zou ook de stad zijn waar ik mijn drie maandelijks infuus zou krijgen. Ja met moeite en vele mailtjes was het me voor mijn reis gelukt om een compleet gratis behandeling te krijgen! Wie weet moet ik voortaan altijd maar naar Australië gaan... een vliegticket is immers goedkoper.
Goed het moment was daar dat ik 's ochtends vroeg met een

doos merci en een bedankbriefje naar het ziekenhuis liep, maar niet veel later liep ik met diezelfde doos terug naar mijn hostel. Tja die chocolade heb ik zelf maar op gegeten... Ze hadden namelijk na alle mailtjes toch de verkeerde datum aangehouden en ik zou pas op mijn laatste dag in Melbourne (na wat extra geregel van de verpleegkundige) alsnog terecht kunnen. Jammer van de tijd, maar jaa alles is uiteindelijk toch nog goed gekomen en ziekenhuis geklungel ben ik toch wel gewend.
Neemt niet weg dat de stad nog steeds een heerlijke vibe had en ik ook nog eens een date had met Helena van mijn eerste Straybus.

Na Melbourne vervolgde ik mijn trip in Australië met een vlucht naar Alice Spings, midden in the red centre voor een 3 daagse Outback tour. Ik zou onder de sterren slapen in een swag, een waterdichte slaapzak, een bezoek brengen aan de heilige Uluru, Kata Tjuta en het natuurschoon van een Kings Canyon. Natuurlijk was ik weer super excited, alles wat ook maar een beetje primitief is of met natuur te maken heeft, ben ik enorm gaan waarderen na Nepal. Vandaar dat dit tripje boven aan mijn Aussie ervaringen staat... ik had zo nog een aantal dagen door kunnen brengen en in kunnen vullen met vroege ochtenden voor zonsopkomsten en late avondsessies met kampvuren, "Facking Good Port" en didgeridoo.
De gidsen waren fantastisch, ze legden zo veel mogelijk uit over de cultuur van de Aboriginals (voor zover ze konden, niet alles is namelijk vrijgegeven), ze overtuigden ons waarom we vooral niet Uluru op moeten

klimmen en verklaarden waarom er eigenlijk twee enorme rotsen in de woestijn liggen waarvan maar een fractie te zien is omdat de rest onder de grond ligt. Daarbij was één van onze gidsen ooit een chef geweest, dus hadden we elke dag heerlijk eten. Heel normaal om kangaroe te eten en een maaltijd te bereiden op het kampvuur. Mij hoor je zeker niet klagen en hoewel ik dacht van bekende vriend naar bekende vriend te reizen heeft dit tripje toch ook weer nieuwe vrienden opgeleverd. Wat een mooie persoonlijkheden kun je toch tegen komen op reis.

Teruggekomen in Alice Springs zei ik gedag van het grootste deel van de groep tijdens het afscheidsdiner. De volgende dag zou ik 's avonds doorvliegen naar Cairns om mijn oostkust route te starten, maar niet voordat ik in de ochtend nog samen met Jessy en Emma (twee lieve meiden van de Outbacktour) langs het Joey opvangcentrum was gegaan. Tenminste dat dacht ik... ik had namelijk van mijn reisorganisatie gehoord dat er een plek in het stadje is waar weeskangoeroes op vrijwillige basis worden opgevangen en je tegen een kleine bijdrage met een van de beestjes kan knuffelen. Lekker toeristisch zou je denken, maar de kleine Joeys zijn nog te jong om niet geknuffeld te worden. Ze moeten namelijk gewoon nog in een buidel zitten, dus het zou ergens ook een goede daad zijn. Het probleem zat hem in het feit dat niemand wist waar dat centrum precies was en na uiteindelijk het tourist information centre binnen te lopen, hoorden we dat het ondertussen niet meer bestond omdat er flatgebouwen waren gebouwd... manmanman waar gaat het toch heen met de wereld als er zelf in een woestijn (letterlijk de middle of nowhere) precies op een kangoeroe sanctuary een gebouw wordt neergezet... daar kan ik dan toch echt met m'n hoofd niet bij.

Tja enigszins teleurgesteld liepen we maar naar de botanische tuin... klinkt altijd lekker tropisch en groen, maar hier was hij dor en rood van het zand. Had ook wel iets en dat maakt het dieren spotten toch net iets makkelijker. Plotseling zag ik vanuit mijn ooghoeken namelijk iets bruins bewegen en een seconde later realiseerde ik me dat er twee kleine kangoeroes onder een struik lagen. We waren stom verbaasd en genoten van onze eigen Joey ervaring. Het beestje in het wild zien is toch altijd veel gaver dan wanneer het door mensen wordt getemd.
Het was een prachtige afsluiting van een prachtige trip met prachtige mensen. Een goed einde leidt tot een goed begin van iets nieuws en die avond begon ik daarom met goede moed mijn oostkust avontuur...