New Zealand down South... waar het land je van je adem ontneemt en je geluk kunt delen

Het Zuider Eiland... ja wat valt daar nu over te zeggen? Mijn woordenschat is gewoon niet toereikend genoeg om de schoonheid van dit land te beschrijven. Het is als een collage aan verschillende natuurschatten die elkaar bij elke hoek en elke afslag afwisselen.

Na alle avonturen in Wellington was het tijd om van

eiland te wisselen en vertrokken we de volgende ochtend vroeg naar de ferry... of nouja dat was de bedoeling. Het enige probleem was de tweede orkaan die op dat moment langs het Noorder naar het Zuider eiland verplaatste. Iedereen was natuurlijk wel uitgecheckt om een uur of zes maar we konden niet voor 12 uur vertrekken. Daar stonden we dan 's ochtends vroeg zonder ferry om ons over te varen en zonder warm bed om weer in terug te duiken. Dat was gelukkig wel het enige tijdens alle stormen waar we last van hadden, want de volgende dag waren wij in het prachtige Abel Tasman terwijl de orkaan insloeg aan de andere kant van het Zuider Eiland. Alle daarbij behorende regen zorgde enkel voornamelijk voor een schouwspel aan ongelofelijk mooie regenbogen tijdens onze beschutte coastel walk, dus erg veel moeite hadden we er niet mee en als het dan toch met bakken uit de lucht kwam, dan vermaakten we ons wel met kaarten.

Adembenemend geluk, als dat nog niet bestond dan heb ik het in Nieuw Zeeland gevonden en uit de lucht geplukt. De ene na de andere prachtige hike of spectaculaire activiteit stond op het programma met de leukste groep mensen ooit. Waar je afscheid nam van de één zei je (opnieuw) hallo tegen de ander. Het was een diverse groep mensen die ik heb leren kennen, van Nederlanders tot Belgen, Duitsers tot Engelsen en Canadezen tot Amerikanen. Voor iedereen was een plekje en met iedereen heb ik een bijzonder avontuur mee gemaakt. Van HeliHikes op de Franz Joseph glacier tot normale hikes op de omliggende bergen van gezellige steden, van coastal walks tot boottochten tussen fjorden, sunset cruises of misselijkmakende mini ferries (ja genoeg keus wat betreft boottochten) en van stargazing in het pikke donker (met hoogstwaarschijnlijk een stel possems op de achtergrond aan de ritselende geluiden te horen) tot simpele wandelingen die doorgaan tot het donker wordt (en je dit maal met alle zekerheid kan stellen dat de possems je volgen door de oplichtende ogen in het hoge gras en het gegrom naast je). Alsof dat nog niet genoeg adrenaline was heb ik ook nog maar een stuntvliegles genomen, onder het mom van "tja waarom ook niet" en man wat was het een ervaring om dit land ook nog van boven, en niet te vergeten ondersteboven, te kunnen mogen zien.

Statige bergen, vulkanen en glaciers, spiegelende meren en helder turquoise blauwe rivieren. Niets komt dit land te kort. De rivieren hadden overigens deze kleur vanwege al het glacier water en aangezien het herfst was, kleurde alle omliggende bomen fris geel. Zo zie je maar, zelfs een "eenvoudige rivier" is hier adembenemend.

We verbleven zowel in doorsnee hostels, als een regenwoud resort compleet met hottub en nachtelijke brandalarmen, als in hutten van een oud arbeidersdorpje waarbij de verwarming nog uit zoiets als een houtkachel bestond. Als we een lange busrit voor de boeg hadden, werden we beloond met geweldige tussenstops langs immense meren, hoge bergen, weidse velden, hallucinerende watervallen en ruige kustlijnen. Het was een nieuwe manier van reizen en hij beviel me uitstekend.

De Stray bus had een paar nadelen aangezien je je plan vast moest leggen en je alleen kon vertrekken wanneer er ook een bus vertrok in plaats van wanneer je zelf wilde. Toch is het een goede manier om in een korte tijd het land te leren kennen en je reislust nog meer aan te wakkeren. Je komt op plekken waar je normaal straal aan voorbij was gegaan simpelweg omdat je niet weet wat er om de hoek te bewonderen valt waardoor je je ogen uit blijft kijken. Maar hetgeen waar ik het gelukkigst van werd waren de mensen die hetzelfde idee hadden en net als ik vroeg in de ochtend in de knal oranje bus stapte... of rende.

In tegenstelling tot de eerste week in Nepal waar ik duidelijk een lichtelijke hekel kreeg aan het strikte regime van The Green Lion het heen en weer gesjees en de "grote" groep van wel 22 man, werd deze groep in Nieuw Zeeland nog eens vergroot met 20 man extra, veranderde het gesjees in gerace, maar kon je me niet blijer krijgen. Ik had nooit gedacht dat dit het geval zou zijn, een groepsreis is immers niets voor mij. Echter hier zat een stuk individualisme in wat ervoor zorgde dat ik in totaal in 3 verschillende kleinere groepjes terecht kwam van de 6 verschillende bussen die ik heb genomen. Stuk voor stuk met geweldige mensen (ik kan het niet vaak genoeg zeggen) met verschillende verhalen. Het is belachelijk hoe snel je je tijdens een reis hecht aan een groepje wildvreemden.

Iedereen heeft voor altijd een plekje in mijn hart en hoewel ik weet dat meer dan de helft dit niet leest door gebrek aan de Nederlandse taal, wil ik iedereen bedanken die samen met mij dit prachtige avontuur heeft waargemaakt. Hartslagverhogende activiteiten, simpele gesprekken, dansen tot in de vroege uurtjes, sterrenfotografie, nachtelijke wandelingen door de stad en massagetreinen, alles en meer kwam voorbij. Lieve mensen jullie zijn, in combinatie met de prachtige bestemming Nieuw Zeeland, de reden dat ik weet hoe adembenemend gelukkig voelt.