Middeleeuws Mate: Kleihutten, kippen en kampvuren.

Kathmandu was mooi en magisch, maar Mate was surrealistisch en prachtig. De surrealistische ervaring begon al met de reis naar dit kleine dorpje op ongeveer 202000 meter hoogte, waarbij we in de laadbak van een truck tussen de lokale bevolking bijna 5 uur staand doorbrachten. Alsof dat nog niet genoeg "puur Nepal" was, hadden we ook nog eens zo nu en dan uitzicht over de Himalaya's. De witte bergtoppen glommen in de blauwe lucht en staken af tegen de donkere schaduwrijke

onderkant van de lager liggende bergen. Het geheel leek eerder in de lucht geschilderd dan de realiteit. Ik kon niet geloven dat de machtige bergen werkelijk recht voor me lagen op het moment dat ik staand als een vogelverschrikker heen en weer geschud werd in een truck. We hadden het stoffige Kathmandu duidelijk achter ons gelaten en vervolgden het laatste deel van onze reis dwars door een rivier. Een geweldige ervaring die het begin markeerde van twee weken primitief leven in de bergen van Nepal.

Aangekomen in Mate verwelkomde onze hostmama Maya ons met mierzoete thee en koekjes. Het dorpje bestaat uit ongeveer 50 huishoudens in authentieke kleihutten met houten verdiepingen en ramen zonder glas, zodat je voor het slapen gaan nog even de luiken moet sluiten. Er is weinig elektriciteit, je douche is een buckershower of een wandeling naar een waterval, de geiten en kippen lopen in en uit de hut, om de zo veel dagen wordt de vloer schoon gemaakt door het toevoegen van een nieuwe laag modder en als er bij je dagelijkse portie Dhal Bhat vlees wordt gegeten, wordt het beestje dezelfde dag nog geslacht.

Wat kan het leven toch heerlijk simpel zijn en ondanks alle eenvoud en het harde werk tijdens de bouw van de school (wat achteraf meer bestond uit het sjouwen van stenen en zakken zand) heb ik genoten. De mensen in Mate leven met de tijd mee in plaats van tegen de klok in en wij deden heerlijk mee. Hoewel de tijd stil leek te staan vanaf de Middeleeuwen. De twee weken hadden net zo goed twee dagen of twee maanden kunnen zijn. Levensles van Nepal: time is your friend, not your enemy.

Elke dag had vrijwel dezelfde indeling: rustig wakker worden rond een uur of acht, een paar uur werken aan de school, lunch, nog een paar uur werken aan de school en na een uur of drie uur hadden we de rest van de dag vrij. Deze uren gebruikten we om met z'n allen een berg

op te lopen en een kampvuur te bouwen voordat we weer terug gingen naar Maya voor een overheerlijke Dhal Bhat en een kaartspel.

Er ging geen dag voorbij zonder kampvuur als voorgerecht. Soms met regen en soms met zon maar altijd met een prachtig uitzicht over de vallei. Behalve halverwege de eerste week. Fanny, een Franse medevrijwilligster, was die dag jarig waardoor we het kampvuur verplaatsten naar de avond en in de middag een Latinodansles kregen van onze jarige Jet. Deze dag konden we ons trouwens ook opnieuw vanuit onze "voortuin" verwonderen over de Himalaya's... werkelijk surrealistisch.