Raglan

Nu ging onze Stray-trip echt beginnen (zo voelde het ook op Schiphol, en toen op het vliegveld van Sydney, en toen we naar het noorden vertrokken vanaf Auckland, maar nu echt!)! Weer 7.40 bij Base-hostel aanwezig zijn. Zelfde buschauffeur als de terugweg van Paihia: Motors (ja bijnamen dus). Marloes en Tristan waren er ook weer bij, Cate (de Duitse) zat er ook al. Verder geen bekende hoofden. Deze bus was trouwens veel groter; naar Paihia waren we met 19, nu met iets van 40. Deze keer gingen we naar Raglan! Onderweg gestopt bij een Stray-kantoor voor uitleg en in Hamilton, waar ik met Tristan en Hanne heb rondgezworven en zonnebrand factor 50 heb gekocht. Tristan was veel gezelliger dan eerst gedacht, alleen moet jij gewoon beginnen met praten. Hij was al vanaf augustus in NZ, heeft eerst 4 maanden in Mt Cook gewerkt, ging nu reizen.
In Raglan hadden we drie kwartier om te lunchen, boodschappen te doen, te pinnen en stadje beetje te bekijken. Bij het water was het prachtig. Inham van de zee, zwarte stranden, lekker lunchplekje. Selfie gemaakt met Marloes, Cate en Hanne, eerste Timtams van de reis gegeten en de bus weer in. Hanne en ik maken trouwens elke dag een Selfie-van-de-dag, wilde Hanne graag en is best leuk om te doen eigenlijk! Kunnen we achteraf zien wanneer we nou eigenlijk echt bruin zijn geworden (: Met de bus gingen we in een kwartiertje naar de lodge, die op de berg naast Raglan lag. Raglan is een topsurfspot. Er worden ook echt World cups gehouden enzo. De stranden zijn fantastisch en de golven blijkbaar goed, iets met breedste leftbreakiets ofzo, alweer vergeten. Lodge was mooooi. Midden in een soort jungle, allemaal rijtjes huisjes boven elkaar tussen de bomen. Ideaal doolhof voor mij natuurlijk (gelukkig heb ik Hanne, anders was ik al 10x verdwaald of in ieder geval compleet de verkeerde kant op gelopen deze reis). Hanne en ik kwamen met een Duitser en een Oostenrijker op de kamer terecht, die heel lief samen Engels spraken. Vonden ze goed voor hun Engels. Ze maakten de hele tijd grappen over dat wij onderling ook Engels moesten praten omdat het anders gemeen was en dan vervolgens zeiden ze dat ze toch wel konden volgen wat we zeiden dus dat het eigenlijk niet hoefde. 'English, girls' hoorden we elke keer als een van beiden langs kwam lopen en dan een brede smile erachteraan. Kamers waren ook fijn: twee stevige, houten stapelbedden die gewoon niet piepten! En een soort schattig trappetje om naar de 'bovenste verdieping' te komen met een platformpje tussen de twee bovenbedden in. En daarbij ook nog een wauw-uitzicht op de zee vanaf ons balkon.
In de middag konden we kiezen: surfles, zelf surfen, hele middag naar het strand of eerst naar de Bridal Veil Falls en dan naar het strand. Surfen kostte uiteraard heel veel geld en vonden we niet zo zinvol voor een middagje en we waren wel geinteresseerd in de waterval dus gingen we daar heen. Was vrij grote groep, gezellig. Wel verder rijden dan gedacht, zeker driekwartier met de bus. Tijdens het lopen naar de waterval nog met een Engelsman (meer jongen eigenlijk), Noor en Canadees over vooroordelen en of ze klopten of niet gepraat, alle vooroordelen over Engelsen (comazuipen, te korte rokjes) klopten volgens hem. Over Nederlanders had hij alleen iets dat ze altijd vrolijk waren en iets met drugs, viel me reuze mee. Grappig hoe weinig mensen ook eigenlijk weten ofzo. Waterval was niet heel bijzonder, wel vrij hoog en je kon het van elke hoogte bekijken, maar beetje een pisstraaltje hoor. Zou lijken op een Bridal Veil dus. Alles is relatief.
Daarna teruggereden naar het strand, daar nog een uurtje gechilld. Het was vrij heet, maar het water was te druk en zout en sterk en dat zwarte zand was zulk minikorrel-plakspul. Werd er niet heel vrolijk van, zeker niet in combinatie met wind en zonnebrand. Anyways, was wel lekker maar gelukkig niet al te lang. Om 5 uur gingen we de bus weer in, bleek dat fish 'n' chips eten pas om half 8 kon. Lekker even gedoucht, spullen uitgehangen en met de Duitsers gebabbeld. Toen ik naar de wc ging schrok ik me helemaal dood van een immense wandelende tak op de deur die opeens begon te bewegen. Ik maakte echt zo'n debiele schrikbeweging en daarna ben ik teruggehobbeld naar de kamer van HANNEHANNEHANNE weet je wat ik zag! De Duitsers kwamen ook gezellig mee kijken naar de huge wandelende tak. Stefan heeft nog een mooie selfie gemaakt met de 'walking stick' (Eli de Amerikaan dacht dat het eigenlijk een 'stick bug' heette), daarna heeft de andere de tak verwijderd zodat ik weer rustig naar de wc kon. Avontuur van de dag. Nee maar dat beest was echt dik en had bobbels enzo. Maargoed, daarna dus gezellig de bus in naar de liquor store (ik was vrij scherp (al zeg ik het zelf): de enige die heel hard YES riep toen Motors vroeg of we nog bij de liquor store moesten

stoppen was de Brit, dus ik draaide me om en zei 'the English guy said' waarop dat groepje jongens bestwel hard moest lachen), daarna door naar de wharf waar de zaak zat en we zonsondergang zouden gaan kijken. Hanne en ik hadden ook een maaltijdsalade mee ter vervanging van fish, chips wel besteld. Duurde letterlijk een uur voordat we dat hadden. Iedereen had hun fish 'n' chips al op (was van tevoren al besteld dus stond klaar om half 8), toen wij het eindelijk kregen. Was wel echt heeel lekker. Beetje met Motors zitten praten, daarna nog een paar Nederlandse meiden ontmoet en onze rest van chips en potato frittos (oid) aan de Duitsers en Tristan gevoerd. Het was echt veeel te veel.
Terug bij de lodge zouden we met een groep naar het 'inspirational point' gaan, waar Marloes al een keer was geweest. De Duitsers hoorden ons en gingen mee, evenals Inge en Audrey (twee Nederlandse meiden), Cate en Eli. We moesten een stukje de lodge uit, langs de gloeiwormen!! (waarvan we eerst echt zeker wisten dat het gewoon groene kerstlichtjes waren), en bij de parkeerplaatsen omhoog. Ik zweer dat ik niet de leider was, maar we zijn compleet bij de verkeerde plek omhoog gelopen en paadjes geprobeerd die je in Australie niet zou proberen in de schemering/donker omdat er nare beesten in zouden kunnen zitten, maar zo kwamen we er echt niet. Uiteindelijk terug naar de parkeerplaats, het bordje (ja, er was dus een bordje) gevolgd en tada, 5 min later waren we er. Adembenemend mooi. Het was een houten platform, een soort podium, met tribune erbij. Ik ben prompt op het platform gaan liggen. Miljoenen sterren, melkweg, veel te heldere maan waardoor je die kant op niet alle sterren kon zien, maar wel de prachtige weerspiegeling in zee. Want ja, daar keken we ook nog over uit. Daar hebben we ongeveer anderhalf uur sterrenbeelden gezocht, gepraat in groepjes, lekker gelegen, verwonderd over wauw wat een plek. Ik heb heel lang met Eli gepraat, die had wel een interessant verhaal. Hij komt uit Minnesota (of een andere staat met de M die tegen Canada aan ligt in het midden van Amerika waar het nu 10 graden vriest) en is gewoon gestopt met zijn baan en een week later hierheen gevlogen met zijn (oud-)collega. Er zijn hier sowieso veel mensen die gewoon lekker hun baan hebben opgegeven, banen komen wel weer langs. Reizen is goed. De gemiddelde leeftijd in de bus is denk ik rond de 25, het zijn lang niet alleen maar studenten met een tussenjaar. Verder hebben we het wel gehad over reizen en dat hij zich echt niet in kon beelden dat mensen naar Amerika op vakantie zouden willen. Er is immers geen historie, niks leuks, alleen maar grote steden. Ik zei dat wij juist niet echt grote steden hadden, dus dat is anders voor ons. En dat je New York overal langs ziet komen, en het dus ook wel eens in het echt wil zien. Hij zei dat dat gewoon another big city was. Daarna wilde hij vet veel weten over Nederland en hoe het bij ons was en ging. Vond hij echt interessant en alle cultuur om ons heen. Hij zei ook dat hij mij meteen als heel berezen zag omdat ik naar vet veel Europese landen was geweest. Hebben inderdaad natuurlijk wel allemaal een andere achtergrond en taal ed, terwijl dat tussen de staten niet echt verschilt. Was wel interessant om weer eens bij stil te staan. Om een uur of 11 werd het wel echt koud en we moesten de volgende ochtend weer om 8 uur bij de bus staan, dus maar teruggegaan. Ook goed om weer eens een heel gesprek in het Engels te voeren! En weer een ander prachtig mooi plekje op de wereld verlaten.