Abel Tasman National Park

En het zag er nu al awesome uit. Wat een omgeving. Het hostel was ook heel fijn, in het midden de vuurplaats (vanaf daar kon ik me dan chill orienteren en onze kamer vinden woehoe!), eromheen kleine houten gebouwtjes waar de kamers in zaten. Wij zaten in het nieuwe gedeelte, waar alle kamers genoemd waren naar vogels. Wij zaten in Weka. Nog geen idee watvoor vogel dat was maar ach. GEEN STAPELBEDDEN! Woehoee, wij blij. En we bleven er nog 3 nachten ook, 1 meer dan op de planning stond. Meteen geholpen met dingen snijden voor de salades van de barbecue. De keuken was open, wel een dak maar geen deur ofzo, het was een soort afdak/schuur die aan drie kanten soort van dicht was, gedeeltelijk met plastic doorzichtige doeken. Drie van die grote barbecueplaten en een 'gewone' keuken achterin. Er stond ook een vuurplaats bij de voorkant. Ideaal. Eten was goed. Erna zijn Hanne en ik nog even snel naar de ingang van het park gelopen in de schemering, de houten steigers op, maar eigenlijk was het ongeveer donker toen we er waren. Nog steeds waren de donkere bergen indrukwekkend tegenover de lucht en de zee, was benieuwd naar daglicht. Werd er op een of andere manier wel een beetje melancholisch van. Nam mn e-reader mee, plan was lekker bij de vuurplaats te gaan zitten. Midden was bezet, bij de keuken was de wijnproeverij van Papa G aan de gang. In groepjes gokken welke wijn je aan het drinken was. Daar bij gaan zitten, half gekeken en geluisterd, ook beetje boek uitgelezen. Was nogal moe, dus ben ook wel vroeg richting bed gegaan. Toen Hanne en ik naar de badkamer liepen zag ik een vrij grote vogel heel laag vliegen en in de boom gaan zitten. Dus ik wees en zei van hmm wat was dat voor vogel? Was het een uiltje! Hij zat maar anderhalve meter boven ons, heel nieuwsgierig (zo vatten wij het in ieder geval op natuurlijk) naar ons te koekeloeren, kopje scheef en draaien. Een ander meisje kwam erbij en zei dat het zo'n Morepork was, zo noemen Nieuw Zeelanders dat uiltje omdat het geluid zo blijkt te klinken. Heel lang staan staren, tot er een hele groep bij kwam en hij er genoeg van had. Leuk. Op naar bed.

De volgende ochtend deden we een soort van uitslapen, denk dat we om 9 uur aan het ontbijt gingen. Na alles ingepakt te hebben voor een wandeling door het park gingen we naar de receptie om te vragen wat de leukste wandeling was. Uiteindelijk kwamen we erop uit dat het leuker was om eerst de Aquataxi te nemen en dan terug te lopen. Dan was je alsnog maar bij het eerste punt van de 4-daagse wandeling, maar we begonnen ook wel een beetje laat natuurlijk. De Aquataxi was lachen, de boten lagen gewoon nog bij het kantoor en die moesten met trekker vervoerd worden naar het water. Dus konden we alvast in de boot gaan zitten en ons per boot over de autoweg laten vervoeren. Bij de Aquataxi kwamen we ook Precilla tegen, Nederlandse chick van eind 20 die bij ons in de bus zat en wel heel gezellig was. Daar de hele dag mee opgetrokken. De Aquataxi ging eerst naar rechts, naar Apple Split Rock om foto's daarvan te kunnen maken, daarna meer de goede kant op, langs een eiland (denk Adele Island) waar zeehonden waren! De kleintjes zaten een beetje verstopt in een poeltje achter een paar stenen, maar je kon ze wel zien. Daarna gingen we meer het park in, stopten eerst bij Anchorage Bay, daarna bij Torrent Bay, waar wij eruit gingen. Wauw wat een park. Het strand net voor het park noemen ze Golden Beach, maar dit waren ook allemaal Golden Beaches. Er zitten een soort oranjige zandkorrels tussen de rest, waardoor het echt goudkleurig wordt. Verder zijn het gewoon bergen met heel veel bomen. Na dit strand een beetje verkend te hebben liepen we door naar Anchorage Bay, via het eb-pad, wat je anderhalf uur scheelt ten opzichte van de route die je moet nemen bij vloed. We liepen dwars door een baai met afentoe van die lekkere zwarte modder en heel veel krabbetjes. En gaatjes waar krabbetjes in wonen. Met gore voeten het pad door het bos gelopen en dan opeens ben je weer op een prachtig strand: Anchorage. Naar het andere eind gelopen en daar gechilld. Lunch gegeten (Aquataxi zou om half 11 vertrekken, werd veel later en we waren er pas om 12 uiteindelijk), gezwommen (ik niet helemaal), meeuwen weggejaagd nadat ze Precilla's brood hadden gejat en daarna weer door. Voeten afgespoeld bij een kraantje waar toen ook twee Duitsers zaten. Versta ik natuurlijk niet zoveel van, tot een iets van 'Rechterschuhe' zei. Ik zei iets van "o sorry, had ik ook kunnen pakken. Ja ik kon dat verstaan, ik ben Nederlands." Want ik reageerde nogal laat terwijl die schoen echt heel dicht bij mij stond. Ze wisselden een blik uit en toen zei de ene van "O, sorry van die

grapjes net". Ghehe. Ik heb maar niet laten weten dat ik van de rest echt geen bal verstaan had. Stiekem wel nieuwsgierig wat ze daar gezegd hebben.
Nog even getwijfeld of we naar het Lookout Point zouden lopen (anderhalf uur return) of naar Cleopatra's Pool (anderhalf uur heen, geen idee of we daarvandaan terug konden of weer eerst via Anchorage moesten), wat we eerst allebei wilden gaan doen maar dat ging em niet worden: de wandeling terug was nog 3,5 uur en het was nu iets van 14.00 uur. Hanne wilde heel graag naar Cleopatra's Pool dus gingen we die maar doen. Wandeling was mooi. Eerst weer heel Anchorage Bay de verkeerde kant op lopen, toen een heel stuk omhoog en naar beneden door het bos. Na een uur ofzo zagen we een beek, brug over de beek, heel decoratief. Stukje verder was Cleopatra's Pool. Het bijzondere eraan was dat er een natuurlijke glijbaan was gevormd, je moest hier dus eigenlijk wel gaan zwemmen, al was het water blijkbaar ijskoud. Om bij de Pool te komen moesten we de beek eerst oversteken, kon prima met droge voeten over de stenen. Daar even gezeten, niet gezwommen, wel gekeken naar de canyoning mensen die van de glijbaan afgingen. Bij de wandeltocht terug naar het hostel kwamen we nog op een lastige splitsing waarvan we niet zeker wisten welke weg sneller was; rechts leek sneller maar we wisten niet of dat wel kon. Canyoning gast dacht van wel, dus gingen we het gewoon proberen. Recht tegen de berg op. Na een half uur zagen we gelukkig een afslag naar links, kwam goed! Wel helemaal uitgeput. En toen moesten we nog 3 uur. De weg was afentoe een beetje saai (of het wandelen duurde me gewoon te lang), het was een niet al te lastig pad tussen de bomen. Gelukkig had je afentoe een doorkijkje, dat waren wel echt meteen fantastische uitzichten dan. Het park is zo mooi. Het water is absurd blauw met een groenig tintje, de baaien en stranden zijn stuk voor stuk zoals je normaal alleen op posters ziet, de bossen dicht en met verschillende kleuren groen en dan heb je ook nog decoratieve eilandjes voor de kust liggen van hetzelfde kaliber. We waren terug rond een uur of 7. Precilla had een heel ontvangstcommite dat op haar zat te wachten om een Fat Tui (hamburger die we MOESTEN proberen) te gaan halen. Katharina was er! Samen gegeten, wij onze wraps, zij eigen eten. Wraps waren goed! Zeker toen we ook nog Sweet Chili saus vonden in een kastje. Katharina wees onze volgende buschauffeur aan: Wee-man. Ze had al gezegd dat hij 'een beetje vreemd' was. Hij is 1.52m, officieel net geen lilliputter, en hij ziet er gewoon grappig uit. We kwamen bij het vuur zitten in de keuken, waar een deel van die bus, onze volgende dus, al zat. Wee-man was nu al grappig, hij heeft dus echt verlengstukken nodig om bij de pedalen te kunnen. Hij had een stuk de berg af staand achter het stuur op cruise control gereden zodat hij in ieder geval goed om zich heen kon kijken. Maar dan kon hij dus niet bij de pedalen. Dit werd wat. Joost zat ook in die bus en nog een Nederlandse jongen, Reinout, kwam ook wel chill over. Ging meteen socializen enzo. Gezellig avondje daar gehad met een kopje thee.

Deze ochtend hoefden we heeelemaal niks. Lekker laat ontbeten. Er was een Duits stel met twee kleine kinderen (een van 3 en de ander was echt nog een baby) bij het ontbijt pannenkoeken aan het bakken en die hadden er een over, dus chill! Socializen for the win. Daarna gepoogd het strand te vinden, hele autoweg afgelopen tot we bij het strand kwamen waar we met de Aquataxi op kwamen. En wat was het mooi. Eb, ribbelend zand, lage zon, tegenlicht, awesome. Rechts zag je in de verte nog een hele rij bergen. Heel stuk over het strand naar links gelopen tot we in het park kwamen. Bijna aan het einde gaan liggen. Afentoe kwamen er paardentochtjes langs of een enkeling met een hond, verder was het helemaal verlaten. Links achter ons was een heel smal doorkijkje naar het voetpad, maar dat was nauwelijks merkbaar. Er liepen allemaal wadvogels rond te pikken, vooral scholeksters, en afentoe kwam er een krabbetje op onze handdoeken chillen. Die wij er dan fervent af probeerden te krijgen, maar die dingen hebben echt haken ofzo. Denk dat we daar bijna drie uur hebben gelegen. Broodjes gegeten, gebabbeld, boekje gelezen terwijl Hanne lag te slapen, dingen in het zand getekend, heel fijn. Na een aantal uur besloten terug te gaan, leek alsof we door konden steken naar de steiger die door het eerste stuk van Abel Tasman National Park loopt, het was extreem eb. Het hoogteverschil tussen vloed en eb is 6 meter hier, in termen van strand scheelt het minimaal 100 meter gok ik. Misschien wel veel meer, ik ben echt slecht in afstanden schatten. We klommen bij zo'n tussenstuk de stenen op van de steiger, kom je opeens tussen mensen die al uren aan het lopen zijn met grote tassen en goede bergschoenen. Stonden wij dan op slippertjes in bikini. Maar het scheelde ons een heel stuk lopen. Terug bij het hostel hebben we eerst een Magnum gehaald, special edition! Zilveren magnum met Salted Caramel-smaak. Mjam. Neergeploft op chille stoelen bij het kampvuurdeel, mijn huid wilde eigenlijk wel uit de zon al leek ik niet echt verbrand te zijn. Daarna heerlijk gedoucht, beetje kaarten geschreven en getypt, toen gewacht tot Katharina terugkwam van haar wandeling zodat we een Fat Tui konden gaan halen. De beste burgers van NZ volgens Papa G. Misschien wel beter dan de Fergburger in Queenstown (die staat overal bekend als de beste van misschien wel de wereld, is blijkaar ooit door BBC uitgeroepen tot beste en nu moet je daar altijd een uur voor in de rij staan). Om half 7 was het dan eindelijk zover. Klein stukje lopen, de grootste burger die op de kaart stond bestellen (Bull's Eye), 10 minuutjes wachten, een foto maken met de burger en nomnomnom. Die was lekkerr!! Het vlees was supergoed gekruid en zou ik los al hemels vinden, dan zat er nog knapperige bacon, kaas, een perfect gebakken eitje, ui en heel veel salade op. De salade was hemels, alle losse onderdelen zouden los van elkaar ook al heerlijk smaken, het was zo goed. De rode bieten heb ik er op een gegeven moment wel afgehaald om het eten ietwat te vergemakkelijken. Want dat ding was uiteraard gigantisch. Onmogelijk normaal op te eten, maar is soortvan gelukt. Beste burger ever. Benieuwd naar de Fergburger. Nog even een stukje brownie gekocht daar (alsof we nog niet vol genoeg zaten) en het eten laten zakken tijdens ons wandelingetje terug en ons kopje thee in de keuken. Hanne en ik moesten alvast de vulling van de wraps bakken, makkelijker mee te nemen (in een bakje van Katharina) en dan verging het gehakt niet tijdens de lange busreis van de volgende dag. Gekookt met volle maag, daarna nog best lang met mensen van de nieuwe bus bij het vuur in de keuken zitten praten. Reinout had het vuur zelf aangemaakt met wc-papier. Ging beter dan verwacht. Ik heb daarna vooral met Jules (Julia), een Deens meisje dat afgelopen 5 maanden in Australie woonde, zitten chillen. Was gezellig!