Busrit met Stray was niet al te enerverend, vooral geslapen. Driver was Anna (we hoorden dat ze ook wel 'predator' genoemd werd, blijkbaar jaagt ze op ongeveer alle jongens), grappige chick. We stopten bij het meer bij Te Anau. Paar minuten lopen naar de YHA, waar we gelukkig onze backpacks achter mochten laten. Even door het dorpje geslenterd voor een half uurtje, toen werden we opgehaald door een bus. De bus reed in ongeveer 20 minuten naar Manapouri, waar we in moesten checken voor de cruise en even moesten wachten. Sandflies overal. In de haven op een randje gezeten. Toen de ferry aankwam mochten we er vrij snel op. Dit was nog niet de boot van de cruise zelf, deze stak alleen Lake Manapouri over, verder the Fiordlands in. Deze boot had binnen allemaal zitplek met tafels, achterin kon je gratis thee en koffie halen, boven was ook een soortvan zitplek in de vorm van blokken. Het weer was heel fijn, dus gingen we vrij snel naar boven om foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Lake Manapouri was ook al mooi, heuvels eromheen, spiegelend wateroppervlak, heerlijk. Ook nog op de plek van de kapitein mogen zitten en foto's daarvandaan maken, hij vond dat hij de mooiste plek had en die wilde hij best met ons delen. Mensen zijn hier zo vriendelijk. Tweede helft binnen gezeten met een kopje thee, gesproken met de vrouwen tegenover ons. Ze kwamen allemaal uit Nieuw Zeeland, het was een vrouw met haar moeder en schoonmoeder. Zij werkte normaal gesproken op de cruise, liet nu haar moeder en schoonmoeder zien waar ze werkte eigenlijk. Leuk dat ook de kiwi's dit deden, waren we toch op zo'n heeel erge toeristische boot terecht gekomen. De tocht over Lake Manapouri duurde ongeveer 50 minuten. Daarna even snel naar de wc en de volgende bus in. Deze bus slingerde driekwartier door Fiordland, moest over een berg heen om Doubtful Sound te kunnen zien (uitgestapt bij mooi uitzichtpunt) en naar beneden, naar de haven en dus de boot. Mooi tochtje. Wat een moeite al om alleen maar bij de boot te komen, we gingen echt iets in de middle of nowhere doen. Op de boot was een hele crew die voor ons klaarstond. Na een inleidend praatje werden we naar onze slaapkamers geleid. Onze was een hokje met twee houten stapelbedden die vastzaten aan de boot als het ware, die we deelden met twee Duitse vrouwen: een backpacker zoals wij en eentje van rond de 35 gok ik. Daarna gingen we snel naar de main room voor tea time, we verwachtten wel wat van het eten! En er waren muffins. Omnomnom. Op het moment dat ik em op had was er al meteen iemand van de crew die vroeg of ze het voor me op kon ruimen. Euh ja, is goed! Kan ik ook wel zelf hoor. Thee, koffie en chocolademelk kon je pakken wanneer je wilde, bekers werden ook zo weer opgeruimd. De boot had 4 verdiepingen waar wij op konden. Vanaf de main room moesten we twee verdiepingen naar beneden voor onze kamers, vanuit ons raam keek je net over het wateroppervlak. De verdieping erboven was voor de chiquere kamers en daar lagen buiten, achter op de boot de kayaks. Op de verdieping van de main room was dus die kamer, waar we aten en waar de 'bieb' was en de thee, koffie en bar, en verder naar voren was nog een lounge, waar je ook goed kon zitten. Daar kon je ook naar buiten, voor op de boot staan. Vanaf buiten kon je weer een trap naar boven nemen, daar waren een paar blokken waar je op kon zitten en nog iets hoger was het hok van de kapitein. Vrij verwarrend voor iemand met mijn richtingsgevoel, maar het kwam allemaal goed! Na tea time hebben we een stukje gevaren tot we een arm in waren, waar we konden kayakken. Het weer werd steeds beter. Eerst was het nog een beetje bewolkt, nu brak het helemaal open. Snel naar beneden gerend om bikini aan te trekken, zodat we met eerste kayakshift mee konden. Je kon er ook voor kiezen om in een motorboot te chillen, dan kon je gewoon je camera mee en alles, maar dat is natuurlijk lang niet zo leuk volgens ons. De kayaktocht was lekker. Leuk om dicht bij het water te zijn. Vlak langs de rand van de fjord. O, ik heb nog niet eens verteld hoe Doubtful Sound eruit ziet. Ten eerst heeft het eigenlijk de verkeerde naam, in het Engels heb je een verschil tussen een 'fiord' en een 'sound'. Fiords zijn gevormd door gletsjers, sounds door water. Doubtful is eigenlijk een fiord, dus de naam is fout. Maar wel blijven hangen. Zelfde geldt voor Milford Sound. Doubtful sound is smal, met prachtige, steile, groene wanden met stukken rots ertussen. Er liggen ook veel eilanden tussendoor. Er zijn geloof ik twee 'armen', waar het wat rustiger is qua stroming en wind. Daarom gingen we daar kayakken. We kwamen langs twee watervalletjes, paar gasten gingen daar natuurlijk onder. Gelukkig zonken ze niet. Het was zo rustig en vredig, je bent echt de enige op het water daar. In de wijde omgeving. Helaas dit keer geen dolfijnen of pinguins, het komt wel eens voor dat de dolfijnen zich laten zien. Terug bij de boot het reddingsvest ingeleverd, kleren uitgetrokken en van de achtersteven afgedoken. Tijd voor zwemmen! IJskoud. Na 3x duiken hield ik het voor gezien. Een ouder Brits echtpaar bleef vet lang in het water, ik vroeg nog hoe ze dat volhielden, waarop de vrouw zei: 'We're British'.
Met Hanne snel naar de douches gegaan, we kregen gewoon nog een extra handdoek aangereikt ook! Er lag er ook al een op onze bedden. Zooo heerlijk om weer eens een normale handdoek te gebruiken!! Ik heb twee sneldrogende handdoeken mee, die drogen weliswaar snel, maar ze plakken en afdrogen gaat drie keer zo langzaam. Die dikke, witte, hotelhanddoeken waren een verademing. Mijn douche had ook nog een raampje met uitzicht over het water en er waren in elke douche machines waar shampoo uit kwam. Deze luxe waren wij niet meer gewend. Na deze heerlijke douche werd omgeroepen dat de soep bijna geserveerd zou worden en dat we de keuze hadden tussen Marokkaanse aardappelsoep en groentesoep, dan hadden we nog even tijd om daarover na te denken. Dat werd de Marokkaanse aardappelsoep. En hij was hemels. Creme freche erdoor, supergoed gekruid. Beloofde wat voor de rest van het eten! We zaten aan tafel met twee oudere dames, bleken ook Nieuw Zeelands te zijn. Kort mee gesproken.
Na de soep begon de zon al langzaam onder te gaan, prachtig oranje licht overal. Iedereen stond buiten op het dek en erboven. We gingen naar waar het fjord uitmondde in zee. Daar woont namelijk een zeehondenkolonie. En wat waren het er veel. Allemaal lagen ze te chillen op een paar grote rotsen. Er vloog ook nog een Royal Albatros langs! Die dingen zijn groooot! We konden ook een deel van de kustlijn zien, wat de vrouw die commentaar leverde (soort van natuurspecialiste aan boord) heel bijzonder vond, we hadden zo'n mazzel met het weer. Mijn maag begon inmiddels wel een beetje te knorren. We hoefden alleen nog een stukje terug met de boot, een zijtakje in zodat we een rustige plek hadden voor de nacht. Nog even een paar blue penguins gespot (kleinste pinguinsoort ter wereld), het hadden wat mij betreft ook een paar rare vissen kunnen zijn; het enige wat je zag was een kopje uit het water en weer onder water gaan. En dan een groep daarvan. Het avondeten werd omgeroepen vlak voor we voor anker gingen. Hanne en ik hadden weer een plek bij het raam gedibst, daar waren allemaal zespersoonstafels met aan drie kanten bank eromheen. De twee Duitse vrouwen uit onze kamer kwamen erbij zitten, verder niemand. Het buffet zag er supergoed uit. Was het ook. Een voor een werd een tafel aangewezen waarvan de mensen eten mochten gaan halen. Wij zijn heel zielig de chick gaan aanstaren die dat besloot, was toevallig degenen waar we eerder een gesprek mee hadden gehad over dat we backpackers waren en dat we het al heerlijk vonden dat we niet onze eigen afwas hoefden te doen! Dat dit echt luxe was. Ze vond het wel grappig en we mochten als eerste van onze helft van de boot eten gaan halen. Socializen is goed. Het buffet had drie kanten. Aan de linkerkant stonden 5 verschillende salades met allemaal soorten dressing; in het midden waren de aardappeltjes, groentedingen, warme rijstiets, dat soort dingen met awesome sauzen (creme freche en chilisaus en nog veeeel meer); rechts was het vlees. En de vis. Lamsvlees was geweldig, beef ook, kip heb ik maar overgeslagen. Natuurlijk nog een tweede ronde gedaan. Al wisten we al dat het toetjesbuffet awesome zou zijn, eigenlijk moesten we plaats overhouden. Ach, ik heb toch een aparte toetjesmaag geloof ik. Zekerweten in dit geval. Dessert bestond uit 4 verschillende soorten taart: aardbeien-witte chocolade-cheesecake, chocolate mud-pie, kiwi-pavlova (pavlova is typisch NZ) en nog een taart waarvan ik de naam niet kon horen. Boissevain? Niet geprobeerd helaas, bleek iets met caramel en chocola en slagroom te zijn. Zag er niet zo uit. Al deze taarten stonden aan de linker- en rechterzijde. In het midden stond een hele grote appelschotel met deeg eroverheen, een soort apfelstrudel, inclusief verse custard. Die was zooo goed. Verder was er nog fruit en kaas enzo, niet interessant genoeg voor mij. Gelukkig hoefden we nu niet te wachten tot we aangewezen werden, met het toetje mochten de mensen die hadden gezwommen eerst! Joehoee, was dat ijskoude water nog ergens goed voor ook! Twee rondes taart en appelspul gedaan (: En toen zat ik goed vol.
Na het eten hield de natuur-mevrouw een presentatie in de lounge. Vet interessant, over hoe de fiordlands ontdekt zijn, hoe er vroeger gebruik van werd gemaakt, hoe ze bij het huidige toerisme zijn gekomen en daarna veel over de natuur. Het is bijzonder omdat er een zoetwaterlaag over het zoute zeewater ligt. Het zoute water is daardoor donkerder ofzo, waardoor de dieren die normaal 20m onder zeelevel leven hier soms op 5m diepte al te vinden zijn. Verder leven er natuurlijk allemaal verschillende soorten vogels, van veel gaf ze een korte beschrijving en liet ze het geluid horen. De Tui werd nu al mijn favoriet. Awesome beest. Na de presentatie gingen veel mensen slapen. Wij gingen eerst wel terug naar de kamer om warmere kleren aan te trekken voor sterren kijken! We hadden zulk helder weer, daar moest gebruik van gemaakt worden. Op een lager level buiten al even in het water gestaard, vaak kun je gekke vissen zien. Deze boot is het enige wat er is in de wijde omgeving. Alle sandflies en insecten trekken naar ons toe, ze nemen de kleine vissen mee, die de grote meetrekken en zo kan het zelfs voorkomen dat er 's ochtends allemaal dolfijnen om de boot heenduiken. Nu was er nog niet veel te zien helaas. Nog met de natuur-mevrouw staan praten over ecosystemen en dat mensen echt stom zijn. Ook vertelde ze dat ze de laatste tijd vaak barracuda's had gezien. Van die enge dingen met lange tanden. Was er een op het achterdek gesprongen en kon niet meer terugkomen. Toen hadden ze een dode vis in de ochtend. Bah. Goed. Daarna door naar boven en op de blokken gaan liggen. IJskoud, maar wat een lucht. Melkweg natuurlijk weer makkelijk gespot. Er waren zoveel sterren dat het bijna moeilijk werd om het Zuiderkruis en Orion te spotten tussen de rest. Kon de verleiding toch niet weerstaan en ben mijn camera gaan halen. Verbaasd over de kwaliteit van de foto's, leek veel beter dan verwacht, alleen was scherp stellen afentoe niet mogelijk en als mijn camera niet scherp kan stellen klikt ie niet. Het enige grote nadeel. Toen we echt nog de enigen waren zijn we nog even een half uurtje blijven liggen, met het Duitse backpackermeisje uit onze kamer nog warme chocolademelk gaan drinken (faalde een beetje, was niet zo lekker dus grotendeels weggegooid) en lekker gaan slapen.

Het ontbijt was van 7u tot 8u. Wekker ging vroeg. We wilden eigenlijk nog iets eerder op om te kijken of er al dolfijnen rondsprongen, maar dat was toch wel zwaar. Een paar vissen zien springen, maar niks bijzonders. We waren alsnog te vroeg in de zaal, we mochten wel vast beginnen met het buffet. Drie verschillende soorten yoghurt met iets van 8 verschillende soorten spul om erdoorheen te doen, heel veel fruit; om de hoek worstjes, aardappelkroketjes, gepocheerde eieren, bonen in tomatensaus of zoiets raars, bacon, nog wat dingen en allerlei soorten saus; nog een hoek om waren de croissantjes, toast, beleg en vast nog wel iets. Het was awesome. Half uur lang af en aan gelopen. Rond een uur of 8 waren we weer aan het varen. Ik ben maar blijven klikken vanaf dat moment. De zon kwam op, de lucht was nog steeds compleet helder, het was allemaal oranje en paars en wauw. Helaas was het uberduberkoud buiten, afentoe dacht ik weer 'ach het valt allemaal wel mee, naar buiten jij' en dan was ik binnen 3 minuten weer in de lounge met een nieuw kopje thee om warm te worden. Vanuit de lounge kon je gelukkig ook alles goed zien. Gepraat met twee andere oudere vrouwen, die ook uit Nieuw Zeeland kwamen. Iets meer over onze reis verteld en wat we nog gingen doen. Ze waren helemaal onder de indruk, dachten dat we het land wel echt goed zouden hebben gezien aan het eind. Zelfs Stewart Island! En ze kenden een paar namen ook niet, zoals Whakahoro (Blue Duck Station) en Rangitata. Stray ging blijkbaar echt 'off the beaten track', zoals hun spreuk beweert. Leuk om van locals te horen dat je het land goed aan het bekijken bent. Na een uur ofzo gingen we wel echt naar buiten, want de natuur-mevrouw had de andere pinguinsoort gespot! Crescent iets. Yellow? Zoals die dikke van Happy Feet, met gele wenkbrauwen. We kwamen ook in een soort baai, waar de kapitein de motor compleet uit zou zetten zodat we konden (en moesten) genieten van de natuur, de stilte en de rust. En het was awesome. We stonden met 70 man op die boot, compleet stil, paar vogels hoorde je vanaf de wanden om ons heen, het water was compleet stil, waardoor het nog meer een spiegel was. Foto's maken viel helaas niet onder genieten van de natuur, stilte en rust. Genoeg gedaan de rest van de tijd, dus hoefde ook niet echt. Het was prachtig. Na iets van 10 minuten (gok ik) begon de motor weer en was het magische moment voorbij. We draaiden om en daar zag je precies een paar zonnestralen tussen de bergen doorschijnen. Het was zo mooi. Ik klikte er weer op los. Naast ons stond het Nederlandse stel van rond de 30, wat al een paar keer voorbij was gekomen maar waar ik nog geen woord mee had gewisseld. Ik weet niet meer wie wie aansprak, maar we raakten in gesprek. Volgens mij sprak ik eerst met die gast, hij was met zijn gopro filmpjes aan het maken terwijl zij (Laura) een hele grote spiegelreflex meehad en er behoorlijk goed mee om leek te kunnen gaan. Laura was dus fotografe van beroep. In Nederland vooral kinderfotografie, nu een paar maanden reizen door NZ, Hawaii en Amerika en dus meer de landschapsfotografie, maar dat was meer een hobby. Ze gaf ook nog de tip om eens op haar site te kijken, stonden allemaal tips voor als je net wat beter wilde leren fotograferen. Handig! Het leuke was ook dat ze bewegingswetenschappen had gestudeerd aan de VU. Maar het net niet interessant genoeg vond, wel eerst nog werk erin gevonden, maar langzaam de fotografie in was gerold en daar nu een eigen bedrijfje in had. Awesome. Hij werkte in een revalidatiecentrum. Leuk om even gesproken te hebben!
Helaas was onze trip hierna wel ongeveer afgelopen. We kwamen weer in de haven, spullen gepakt, afscheid genomen van de crew en de bus weer in. Vanwege het goede weer weer gestopt (dit doet me op een of andere manier denken aan de again-man) bij het lookout point over Doubtful. Van de bus weer naar de boot, met het Duitse meisje uit onze kamer zitten praten, toen de bus in naar Te Anau.