15.30 waren we dan eindelijk in Queenstown. Wat een omgeving. Eerst ingecheckt in Base, die hier wel fijn was! Gratis wifi voor 3 dagen, 6-persoonskamer met ruimte en alleen maar Stray-mensen en wifi op de kamer. Er was zelfs een oranje muur in deze kamer. Vrij snel spullen gedumpt en naar buiten gegaan voor een rondje Queenstown. Leuke straatjes, bij elk doorkijkje kun je het meer en de bergen erachter zien. Daar dan ook heel snel naar afgebogen. In de lobby waren we Henrik al tegengekomen, nu kwamen we Loes tegen in de haven! Op het grasveldje bij de haven zat Jules! Met een paar meiden uit die bus. Het was wel heel warm en we wilden nog verder lopen dus wel alle gesprekjes kort gehouden. Op het strandje (echt heel dicht bij het grasveld eigenlijk) terecht gekomen. Foto's gemaakt, verwonderd over de adembenemende omgeving en genoten van de zon. Om een uur of 6 gingen we terug naar het hostel, om 7 uur zouden we Fergburgers gaan eten die we besteld hadden in de bus. Bleek dat het Nipper niet gelukt was, ze namen geen bestellingen aan omdat het zo druk was. Ahw, ik wilde echt een Fergburger. Zijn optie was om naar de Devil Burger te gaan, een paar gingen wel de rij proberen. Hanne en ik wilden in eerste instantie de Fergburger uitstellen naar morgen en nu dus iets compleet anders eten, maar toen we langs de Fergburger liepen kwamen we het Canadeze stel uit Weemans bus tegen, die zeiden dat het max een half uurtje duurde. Dat konden we wel wachten. Fergburger joehoe! Big Al besteld. De grootste met twee burgers, twee eieren, heel veel kaas en bacon, beetroots, sla, heerlijke sauzen, alles. Meegenomen naar het strand, waar de rest van de bus zat met voornamelijk Devil Burgers, daar opgepeuzeld. Nomnomnom. Ik denk dat ik de Fat Tui net iets lekkerder vond, dat vlees was nog iets beter gekruid ofzo en de verhouding was beter, maar hij was wel echt heeeel goed. Zat bomvol daarna. De zonsondergang was trouwens ook heel mooi. Het licht op de Remarkables (de bergen tegen het meer aan) en de lichtjes van de huizen aan de andere kant. Queenstown was nu al fantastisch. Waren er al zo relaxt. Na nog een rondje terug toen het koud begon te worden gingen we omkleden en de kroeg in. Groot deel van Nat's bus was er. James, Loes, Henrik, Eline. Alexa, Arthur, Gema en het Nederlandse stel waren net weg. Ze hadden net de nacht ervoor een veel te vet feest gegeven op een jacht omdat alle hostels vol waren. Mike, James en Flo hadden toen maar een boot gehuurd. En daar een feest op gegeven voor iedereen. Zo balen dat we die net gemist hadden. Uiteindelijk hadden ze maar niet geslapen, feestje ging door tot 8 uur in de ochtend. Wel heel leuk om James weer even te spreken, die neemt lol mee waar hij komt. Had in 6 dagen 10 Fergburgers gegeten. Geoff kwam ook nog langs trouwens! Daar heb ik ook weer even lekker mee staan praten. Fijne gast. En Precilla stond ook bij ons te chillen, waar we in Abel Tasman mee gelopen hadden. Was wel even gezellig. Ben rond een uur of 12 naar boven gegaan. Vond het op een of andere manier raar om uit te zijn zonder club! Dus lekker naar boven en naar bed.

Volgende ochtend gingen onze vier kamergenoten door naar de Deep South met Stray, inclusief Katharina (maar die zouden we in Te Anau weer meeten). Deden ze vroeg, daarna konden we uitslapen. Kan ik niet zo goed. Hanne was langer gebleven, dus lekker laten slapen. Gedoucht, met tablet gechilld, toen kwam Hanne er ook uit. Laat ontbeten, daarna Queenstown ingegaan. Veel winkeltjes en souvenirshops in geweest, door de straatjes gezworven, bioscoop ingegaan om te kijken hoe duur het was en of Insurgent op een normale tijd draaide en dat was zo! En het was ook nog Cheap Tuesday blijkbaar: voor 13,50 dollar konden we naar Insurgent 3D die avond om half 9. Gedaan. Toen ver weg naar de supermarkt gelopen, de helft vergeten, maar dat bedacht toen we aan het afrekenen waren dus nog een rondje gedaan (we wisten allebei echt niet waar we waren met onze hoofden), toen terug naar het hostel, want Hanne ging bijna de Canyon Swing doen! Wilde ik ook, maar deze moest betaald worden met creditcard en mijn creditcard had voor deze maand zijn limiet al bereikt. Fijn. Gelukkig kwamen we terug in Queenstown na de Deep South. Eerst snel een ijsje gehaald bij de Mrs. Ferg. Zit naast Fergburger, ze hebben ook een bakkerij en dus een ijsjeswinkel. Het ijs was hemels. Je kon eerst smaken proeven als je wilde. Ben voor de brownie (chocoladeijs met stukjes butterscotch en fudge) en lemon-merengue gegaan. Hemel. Hanne vond het volgens mij wel grappig om te zien hoe blij ik kan worden van goed ijs. Of goed eten misschien wel. Daarna was het echt tijd voor de Canyon Swing. Bij het gebouw aangekomen moesten we allebei gegevens invullen op iPads, Hanne werd gewogen en kreeg een stifttekening van een bom op haar hand. We kregen ook bandjes om, zij een paarse voor springer, ik een rode voor toeschouwer. Van Base hadden we ook al zo'n irritante band dus pols werd steeds voller. Toen iedereen er was werden we door Julien vervoerd naar de Canyon Swing in een busje met inleidend filmpje. Stukje lopen met grappige borden langs het paadje ("water level, accuracy: plusminus 300m", sommigen waren echt grappig maar die weet ik natuurlijk niet meer), was gebouwtje, nog stukje met trappen naar beneden was het platform waar ze gingen springen. Ben meegelopen, toen Hanne in haar harnas zat ben ik naar boven gelopen om betere foto's te kunnen maken. Na de twee sprongen en het nadenken over of ze nog filmpjes of foto's zou kopen gingen we weer terug in het busje. Ik was wel een beetje hangerig geworden en last van mn rug van het staan. Gelukkig gingen we bij het hostel meteen pasta rode saus koken, moesten ook weer beetje op tijd klaar zijn voor de bioscoop natuurlijk. Die chick die ons de kaartjes had verkocht had gezegd dat we er het best ruim een half uur van tevoren konden zijn: het was Cheap Tuesday, de film vrij nieuw en er waren geen vaste plekken. We waren er dus braaf bijna driekwarter van tevoren. Kwam niemand anders opdagen tot 10 min van tevoren. Ach, heel veel voorfilmpjes gekeken, was best leuk. En we hadden zeker de beste plekken van de (mini)zaal! Eerst allemaal reclames voor Nieuw Zeeland-dingen, lekker anders dan in NL. Een paar voorfilmpjes, toen begon de film dan echt. Voor mij vrij vreemd om weer eens in een bioscoop te zitten. Anders dan in NL, maar toch zo hetzelfde. En dat was natuurlijk een vrij veelvoorkomende bezigheid voor mij in NL, raar dat Jasper en Bas niet naast me zaten! En als de film start vergeet je alles om je heen. En dan kom je eruit en denk je 'oja, ik zit in Nieuw Zeeland!'. Heel apart. Film was awesome btw. Was wel knettermoe daarna, ben niet meer mee naar de kroeg gegaan al waren er weer allemaal andere mensen van eerdere bussen. Zag ik later wel weer.

Beetje op tijd opgestaan en ontbeten met Reinout aan tafel, daarna weer even naar de winkeltjes, specifiek de Global Culture waar Hanne over een aantal dingen twijfelde. Weer was niet echt mooi helaas. Voor lunch weer teruggegaan naar het hostel, ook avondeten gekookt. Plan was om omhoog te lopen bij de gondola, schijnt prachtig uitzicht over Queenstown te zijn, vooral in het donker. Daar te blijven, avond te eten en zon onder zien gaan, dan weer naar beneden. Reinout kwam ons weer tegen en wilde ook wel mee. Nou gezellig! Hij ging nog even boodschappen doen voor zijn pastasalade. Wij hadden pasta met paprika en pesto, goed genoeg. Op Reinout wachten daarna duurde vrij lang, buiten gaan zitten bij Fabian, die gast heeft goede verhalen. Ze hadden ook nog contact gemaakt met Tara, een Duitse met blauw haar, was grappig. Uiteindelijk waren Hanne en ik het wachten wel zat en hebben we afgesproken bij de Global Culture om een bepaalde tijd. Iets van half 3. Konden we ze niet vinden, zaten ze bij de andere Global Culture (zijn praktisch bij elkaar om de hoek) en Reinout had al een paar shirts gekocht. Op naar de gondel! Al lichtelijk omhoog wandelen. Snel daar naar de wc en een uurtje omhoog lopen. Bergbeklimmen wordt wel bijna een soort standaardactiviteit inmiddels. Deze route begon vrij steil en lastig, allemaal boomwortels, stenen, steile kliffen naast ons en we kruisten steeds het mountainbikepad. Wel leuk! Halverwege al een soort uitzichtpunt, waar Reinout, Hanne en ik even wachtten op Fabian en Tara die een beetje erachteraan hobbelden. Tara had blaren en weigerde daardoor om schoenen aan te doen. Liep al de hele dag op blote voeten. Achja. Waarom niet. Het laatste kwartier was een saaie autoweg waar afentoe aso's langs kwamen scheuren. Boven was het leuk. Er stond een vrij groot gebouw, wat het einde van de gondel was en er zaten een cafe, restaurant, snoepbar, wc en souvenirwinkel in. Ervoor was een terras en je zag net gras links omhoog met paadjes en luge-weg ertussendoor. Luge is een soort van karten, heuvel af. Hanne en ik zijn eerst de souvenirwinkel in gedoken, waren weer allemaal andere dingetjes. Reinout en Fabian wilden heel graag lugen, die gingen dat doen. Hanne en ik waren allebei van nah lijkt me wel leuk, maar ben meestal toch veel te voorzichtig voor dat soort dingen. Nog een uitzichtpunt aan de andere kant van het gebouw gevonden. Daarna naar boven gelopen met zn tweeen, half om warm te worden, half om wat te doen te hebben. We moesten nog een poosje. Mooi uitzicht. Waren ook allemaal bankjes, daar even gezeten. Genoten van het uitzicht en de muziek die uit de bovenkant van de stoeltjeslift kwam (voor de lugers). Vredig momentje. Toen we het weer koud kregen naar beneden geslenterd, Reinout, Fabian en Tara mee naar boven gesleept en begonnen aan de pastasalade (het was 5 uur, we vonden dat het kon). Eten met uitzicht! Hard gelachen om alle Aziaten en hun foto's, poses en fototoestellen overal. Het was echt te koud. We hadden net een heel plan gemaakt van hoe we hier tot na sunset konden blijven zitten, namelijk met een kop thee in het cafe, toen bleek dat het cafe al dicht was. Dat gingen we niet trekken, alles binnen ging zo'n beetje dicht. Tara ging naar beneden met de gondel, haar voeten moeten er wel afgevroren zijn, wij twijfelden nog een beetje. Even naar beneden gelopen om te kijken wat daar was en waarempel! Hele ruimte die we nog niet ontdekt hadden met tafels en stoelen en een barretje dat half bij het restaurant hoorde. Warme chocolademelk besteld en bij het raam gaan zitten. Na een poosje verplaatst naar een tafel zodat we konden kaarten. Reinout kwam met een spel waarvan ik de naam niet meer weet, wat neerkwam op padvinderen. Alleen was de beginkaart altijd een tien. Misschien heette het wel tienen. Lekker simpel. Vermaakt tot donkere schemering, lichten in Queenstown waren in ieder geval aan! Foto's gemaakt en weer naar binnen gevlucht. Het was echt te donker om naar beneden te lopen. De gondola kostte 19 dollar voor alleen naar beneden. Daar kon ik drie mrs Ferg-ijsjes van eten. We besloten om naar beneden te lopen. Wat een avontuur. Het eerste stuk over het pad liepen Reinout en Hanne voorop, konden Fabian en ik goed zien wanneer ergens een kuil was als een van hen bijna onderuit ging. Toen we het smalle pad tussen de bomen hadden gevonden liep Fabian voorop, ik erachter en dan Reinout en Hanne. Bomen zijn daar mijn beste vrienden geworden. Als er een boom was knuffelde ik die sowieso. Afentoe zag je best veel, als de maan op een open plek scheen, maar juist de moeilijke, steile stukken waren natuurlijk in het pikdonker onder de bomen. En dan zonder bomen binnen handbereik. Trappetjes werden omgeroepen door Fabian, lastige stukken ook, tot hij op een gegeven moment te snel ging en ik zat van FAABIAN WAIT FOR MEEE, want dan moest ik alles zelf uit gaan vinden. Ik kwam even niet op het woord 'boomwortel' in het Engels, dus zei ik voor de fuck 'carrots' wat Fabian hilarisch vond. Hanne en Reinout ook, maar die wisten natuurlijk waar het vandaan kwam. Dus de hele weg naar beneden als er boomwortels in de weg lagen (waren er nogal wat) hoorde je van voren 'watch out, carrots!!' Het was heel mooi. Ik heb de hele weg naar beneden dubbel gelegen. Het was echt te dom om in het pikdonker zo'n paadje naar beneden te gaan doen, maar daardoor ook zo grappig. En het ging allemaal goed. Op een gegeven moment kwamen we bij een stuk waar we wisten dat een ravijn achter zat en het was glad. Fabian redde het net, daarna bleef hij staan om mij op te vangen en een voor een knalden we zo tegen Fabian aan. Aan het einde waren we dan toch verdwaald. Blijkbaar toch een verkeerd paadje gekozen ergens. Gelukkig waren er nog wel mensen met telefoons met zaklampen (Reinout en Fabian) dus vonden we met die wel weer het juiste pad en hebben we het laatste stuk met zaklampen gelopen. Was nog maar 5 minuten. Vlak bij het einde hebben we ook nog foto's gemaakt met Reinouts camera. Gezien de stemming waar we in waren zullen dat wel hele goede zijn geworden. En het was warm opeens! We liepen allemaal te zweten, naar beneden lopen in het donker is veeel zwaarder dan overdag. Was lachen. En we waren zo blij toen we op normale grond in lantaarnlicht waren. Omdat we die 19 dollar hadden uitgespaard vonden we dat we wel een ijsje verdiend hadden, op naar mrs Ferg! Dit keer nam ik drie smaken: chocola, pavlova en lemon merengue. De brownie van vorige keer was beter dan de gewone chocola. Maar nog steeds hemels. Lemon merengue is echt een uitvinding. Fabian had bananenijs, wat Hanne wel wilde proeven en daarna Reinout ook: 'Do you also wanna taste my banana?' Niveau was hoog. Toen we richting strandje liepen met onze ijsjes zei Fabian precies het goede met zijn zware Duitse stem: 'Today is a good day.' Wat ik altijd zeg als ik ijs eet. Het was awesome. Na het ijs zijn we teruggelopen naar het hostel, Reinout en Fabian gingen nog even uit, Hanne en ik gingen lekker slapen. Volgende ochtend moesten we namelijk vroeg op voor de overnight cruise in Doubtful Sound!