Hoofdstuk 9 Goa, het voormalig paradijs op aarde

Ik sta om 9 uur op en ga een ontbijtje pakken in het aangrenzende restaurant. Eerst met de lift naar beneden en dan buiten om lopen. Het is een buffetontbijt, aangezien het inclusief is. Niet bijzonder, maar het vult. De hotelrekening heb ik gisteravond al betaald. Ik loop terug naar de kamer om m'n spullen te pakken. Bij de receptie word ik naar beneden begeleid, waar de auto, die me naar de luchthaven zal brengen, al klaar staat. Er zitten meerdere hotelgasten in. Om half 11 ben ik op de luchthaven. Het inchecken gaat redelijk snel. Ik ga eerst nog ergens een bak koffie drinken voordat ik doorloop naar de gate. Daar is het ook nog even wachten voor er ingestapt kan worden.
Het vliegtuig vertrekt op tijd, 12.50 uur. Zo rond half 4 land ik op Dabolim Airport in Goa. Eenmaal in de aankomsthal aangekomen, ga ik eerst een prepaid taxi ticket regelen. Er moet toch nog op de bagage gewacht worden. Er staat al een behoorlijk lange rij. Valt dat even tegen. Als ik dan eindelijk m'n ticket naar Colva, in zuid Goa, ik kom hier al een kleine 30 jaar, heb, ga ik m'n rugzak van de bagageband halen. Die is al druk bezig z'n rondjes te draaien. Dan de hal uit en op zoek naar m'n taxi. De chauffeur is blij met me. In ieder geval dan, dat ie naar zuid Goa mag rijden. 'Niet zo druk op de weg', vertelt ie me. De meeste toeristen gaan naar het noorden. Tsja, dat wist ik ook al jaren! We gaan al snel de highway af en nemen de binnendoor weg. In een half uurtje ben ik er, het is half 5. Ik weet waar mijn geboekte probleem hotel, Vista Rooms at Margao, zich zou moeten bevinden. Op de website staat een kaartje met de locatie. Ik wijs de chauffeur de weg en we komen op de plek aan. Even rond gekeken, maar we vinden niets. Het aan enkele lokalen vragen levert ook niets op. Even verderop zit een hotel, die een deel van de naam in de zijne heeft verwerkt, ook niet. We zijn inmiddels een uur verder en de chauffeur wordt het zat. Hij biedt me aan om naar een ander hotel, dat hij kent, te rijden. Ik stem in. Het is het Colmar Beach Resort en ligt aan het strand. Ze hebben een kamer voor 900 roepies(zo'n 13 euro). Ik ga hem bekijken en keur hem goed. Niet bijzonder, maar hij voldoet. Terug bij de receptie geef ik de chauffeur een tip en check in. Wifi hebben ze hier alleen rond de receptie en in het open restaurant, direct aan het strand. Ik betaal vooruit voor 3 nachten en ga me op de kamer opfrissen en een korte broek aantrekken. Heerlijk, lekker luchtig!

En nu eerst een biertje in het restaurant. Ook heerlijk zo'n kouwe pot bier.
Het is inmiddels donker geworden, een uurtje later dan in het noordoosten, even na 6 uur. Ik ga op het strand op zoek naar een geschikte strandhut voor een biertje. Het is niet erg druk aan het strand, hoe later, hoe rustiger. De meeste toeristen, veel Russen, gaan na zonsondergang al een jaar of 15 in 1 van de vele tenten in het dorp zelf eten. Na 1 biertje loop ik verder het strand af naar de strandhut Sandpat. Deze hut zit er al een jaar of 15, nu op een andere locatie, om even de groeten over te brengen van mij Indiase vriend, die al lang in Oostenrijk woont. Hij kent de eigenaresse, een Schotse, getrouwd met een lokale man, ook al jaren. Als ik de hut in loop, is het meeste leven al verdwenen en er wordt ook geen eten meer geserveerd. Een biertje kan nog wel. Die gaat er wel in en ik klets wat bij met Sandra, de eigenaresse. Malvinder, mijn Indiase/Oostenrijkse maat, ja, die kent ze ook al jaren!
Dan wordt het toch wel tijd om wat te gaan eten. Een stukje terug duik ik een andere hut aan het strand in en bestel een heerlijke Indiase hap. Weer terug bij m'n hotel, ga ik nog een biertje in het restaurant drinken en werk m'n dagboek wat bij. Om een uur of half 12 is het leuk geweest en duik ik m'n bed in.

Om een uurtje of 9 ga ik in het hotelrestaurant een ontbijtje doen. Als dat er in zit loop ik verder het dorp in en ga eerst kijken of m'n vriend, Babush, van de bookshop er is. Hij is er en het is weer een hartelijke ontvangst. Ik ken hem al bijna 30 jaar, sinds ik hier de eerste keer in 1988 kwam. We kletsen wat bij en dan loop ik een stukje verder om een Royal Enfield motorfiets, dé Indiase motor van Engelse origine, te regelen voor morgen. Het is nog steeds het oude model van 1959, dat hier in India, in Madras geproduceerd wordt. Als de verhuurder een paar kopietjes van mijn papieren maakt en ik wat rondkijk, zie ik plotseling het dakterras van mijn probleem hotel. Ik herken het van de foto's van de website. Als de motor geregeld is, ik kan hem voor een volle dag huren en de volgende ochtend terugbrengen tegen een kleine bijbetaling, loop ik naar het Vista Rooms at Margao hotel. Het bevindt zich inderdaad op de pek volgens het kaartje van de website. Bij de poort aan de weg, zie ik een andere naam staan. LaBen Hotel! Dit hotel ken ik wel, ik heb er nooit een nacht geslapen, maar het zit er al eeuwen. Vreemd! Bij de receptie, spreek ik een verveelde receptioniste aan. Ze wil me niet echt helpen, als ik haar om uitleg vraag omtrent mijn probleem. 'Kom later maar terug, dan is de manager er' krijg ik te horen. Er zit niets anders op en ik ga op zoek naar een lokale telefoon om contact op te nemen met Etihad Airways. Ik had een mailtje van hen gekregen, dat een deel van m'n terugvlucht naar huis is geannuleerd en zo snel mogelijk contact op moest nemen. Aangezien iedereen tegenwoordig een mobieltje heeft, zijn de openbare telefoons zo goed als uitgestorven. Bij een Kashmiri sieraden winkeltje, vraag ik de verkoper, die buiten voor z'n winkel zit, of hij er een weet.

Ik krijg een negatief antwoord. Misschien heeft hij een mobieltje die ik even mag gebruiken. Ik wil er wel voor betalen. Dat mag. Een keuzemenu en computerstem is het enige wat ik te horen krijg. Een levend persoon krijg ik niet aan de lijn. Dat schiet lekker op! De verkoper wijst me op het reisbureau aan de overkant van de weg. Misschien kunnen zij helpen. Ik hoef de beste man niet te betalen voor het gebruik van zijn mobieltje. Ik bedank hem en loop naar de overkant. Daar kunnen ze me inderdaad helpen. Al snel heeft de jonge dame die me helpt contact met Etihad. Ik krijg even later zelf de hoorn in handen. Mijn oorspronkelijke vlucht naar Amsterdam heeft twee tussenstops. Bombay - Madras (zuid India) - Abu Dhabi - Amsterdam. De overstap in Madras is een lange, ruim 5 uur. De vlucht van Madras naar Abu Dhabi is geannuleerd. Ik krijg nu de mogelijkheid om van Bombay rechtstreeks op Abu Dhabi en dan door naar Amsterdam te vliegen. Een stuk beter dan de oorspronkelijke vlucht. Echter, ik zal nu op 5 december, 's ochtends vroeg om 4.50 uur vliegen in plaats van 4 december om 20.30 uur. Mijn visum verloopt op 4 december om middernacht. Zal de douane hier een probleem om maken? Ik waag het erop en laat m'n ticket omboeken. Het nieuwe ticket wordt mij via de mail toegezonden.
Als dat geregeld is loop ik weer terug naar het probleem hotel. Inmiddels is de manager gearriveerd en hij heeft wel even tijd voor me. Ik leg hem mijn probleem uit, ook dat ik een mailtje ontvangen had dat mijn creditcard belast zou worden met de kosten van 4 nachten, omdat ik niet was komen opdagen. Ik vraag hem de website van de hotelboekings website op te zoeken op het internet. Dan kan ie zien dat de foto's die bij het probleem hotel staan, foto's van dit hotel zijn, maar met een andere naam. Er klopt niets van en er zit een luchtje aan. De manager vertelt me om me geen zorgen te maken. Gewoon m'n

kaart blokkeren zodra ik weer in Nederland ben. Dat zal ik zeker doen! Hij bedankt me, dat ik hem hier op gewezen heb. Ik bedank hem voor z'n tijd en kan nu eindelijk gaan relaxen op het strand.
Het is niet erg druk op het strand. Het gebruikelijke vermaak, jet ski's enz. dat je op alle toeristische plekken in de wereld ziet, is hier ook al een jaar of 15 gearriveerd. Het zijn vooral Russische en Indiase toeristen wat de klok slaat. Bij een van de strandrestaurantjes zoek ik een ligbedje op. Dan begint het relaxen, beetje slapen, drankje, hapje en zo nu en dan een duik in de zee. Een uurtje voor zonsondergang duik ik het terras van een ander restaurant op 't strand op. Tijd voor een paar koude biertjes en het strandleven voor m'n neus te aanschouwen. Het is nu een stuk drukker geworden, dankzij de activiteiten met het paragliden enz. Als het zonnetje al even onder is, ga ik het zout van m'n lijf spoelen in m'n hotel. Weer terug op het strand, ga ik bij een van de restaurantjes een lekkere sharksteak naar binnen werken. Helaas, zit m'n vriend Luciano er niet meer met zijn beachshack. Hij is een restaurantje voor lokalen, meer terug in het dorp begonnen. Morgen, als ik de Enfield tot mijn beschikking heb, ga ik hem ook even bezoeken.
Nog even uitbuiken met een biertje en dan wandel ik terug naar het restaurant van m'n eigen hotel. Ik werk m'n dagboek weer wat bij en ga tegen middernacht m'n mandje in.

Om een uur of 8 sta ik op en ga een ontbijtje doen in het hotelrestaurant. Als dat erin zit, loop ik naar de motorfiets verhuurder. Hij staat me al op te wachten. Er wordt nog een paar liter benzine in de tank gegooid en even na 9 uur ben ik onderweg. Ik rijd eerst naar het dichtbij gelegen Benaulim, om te kijken of Begum en haar familie thuis zijn. Hen ken ik ook al bijna 30 jaar vanaf de eerste keer dat ik

hier kwam. Zij hadden vroeger een restaurantje annex levensmiddelenwinkeltje net voor het strand in Colva. Ik zoek hen altijd onaangekondigd op. Het is niet ver en binnen een kwartiertje ben ik er. Ik roep een aantal keer, als ik voor het huis sta, maar geen antwoord. Even later komt Apsara op haar scooter aangereden. De verrassing is zoals altijd groot. Binnen kletsen we wat en ze vertelt me dat Begum en Murad, haar 2 zussen, afwezig zijn. Aan het werk. De kinderen, Al-Atif en Attica zijn naar school. Dat is jammer, want nog een keer langs komen zit er niet in. Als ik weer vertrek, zal Apsara mijn groet overbrengen.
Ik vervolg m'n weg naar Margao, de grote stad van zuid Goa. Vanaf deze stad loopt er een highway in noordelijke richting naar Panjim, de hoofdstad en verder naar het noorden. Deze is altijd erg druk en vol met vrachtwagens en bussen. Niet echt prettig rijden en je loopt het gevaar aangehouden te worden door de politie, die maar al te graag een prent uitdeelt aan toeristen om hun eigen zak te spekken. Dat is het risico als je zonder helm rijdt. Die helm is dan ook een lachertje, een dun stuk plastic, waar je je rot in zweet. Nee, dan liever de wind door je haren voelen en lekker uitwaaien. Ik vermijd de highway en neem zoveel mogelijk kleine wegen. Dat is ook veel leuker rijden en je ziet nog eens wat. Ik rijd richting de Zuari rivier en dan evenwijdig aan hem richting Cortalim, Daar moet ik weer even de highway op om de rivier over te steken. Aan de overkant kan ik er al snel weer af en rijd binnendoor naar Panjim. Ook daar weer een grote brug om de Mandovi rivier over te steken. Aan de andere kant van de rivier duik ik de highway weer af en rijd langs de oever van de rivier richting Candolim. Onderweg neem ik een korte pauze voor een verfrissing. Vanaf Candolim rijd ik langs de kust naar het noorden en passeer de toeristen plaatsen Calangute, Baga, Anjuna en Vagator. Het was hier altijd al meer toeristisch dan het zuiden. Ik was er al jaren niet geweest. Wat een verandering!

Het lijkt de Costa Brava wel. Eén en al horeca en hotels. Snel doorrijden maar. Op naar de volgende rivier, de Chapora. Aan de overkant vervolg ik m'n weg en rijd weer langs de kust naar de staatsgrens met Maharashtra. Daar staat het Tiracol fort uit de Portugese tijd aan de Terekhol rivier, de eindbestemming van deze rit. Op de terugweg naar Colva stop ik bij een wegrestaurantje met schitterend uitzicht op de rivier. Ik heb wel zin in een ijskoud biertje, maar wacht daar nog maar even mee. Als de dorst gelest is, begin ik de terugtocht. Het is een flink stuk rijden. Ik rijd eerst naar de grote stad van het noorden, Mapusa. Vanaf hier gok ik het er maar op en neem de highway. Het is al laat en ik wil niet in het donker rijden. Elke keer als er politie langs de weg op drukke kruisingen staat, positioneer ik mezelf dusdanig aan de rechterkant van auto's (er wordt in India links gereden) dat ze me niet snel aan kunnen houden. En dat werkt elke keer. Even voorbij de Zuari rivier, pak ik de binnendoor route naar Colva, via Cansaulim, Utorda en Betalbatim.
Net voor het donker worden, rijd ik nog even langs bij Connie M en zijn vrouw Jeromina. Met hen ben ik sinds de vroege jaren 90 bevriend. Hun huis ligt even buiten Colva op de weg naar Margao. Als ik voor het huis sta en op de deur klop, doet een jonge dame de deur open. Ik veronderstel dat zij een kleinkind is en vraag naar Connie. Verkeerde huis, het is hiernaast. Ik herken de naam op het bordje, dat aan de gevel hangt. Maar het is een compleet ander huis dan voorheen. Als ik naar de open deur loop en roep, komen Connie en Jeromina naar buiten. Ik krijg een warm welkom. Connie legt uit dat ze het oude huis hebben platgegooid en op de zelfde plek dit veel grotere huis hebben gebouwd. Ze zijn beiden inmiddels gepensioneerd. Connie was muzikant en een begrip in heel Goa en Jeromina zat in het onderwijs. Ze hadden ook een strandtent, waar ik hen ooit ontmoet heb. Die hebben ze al lang niet meer. Die tent werd midden jaren 90 overgenomen door Luciano, hen eerste ober. Hij is inmiddels ook gestopt met die tent en heeft een restaurantje voor lokalen hier in de buurt geopend. Connie vertelt dat die ook alweer gesloten is en dat hij op het moment in Bombay zit. Jammer, want ik wilde Luciano hier ook nog even bezoeken.Na een uurtje vertrek ik weer.
Ik parkeer de Enfield bij het hotel en ga eerst een ijskoud biertje in het hotelrestaurant drinken. Daarna douchen en aan het strand wat eten. Later drink ik er bij het hotelrestaurant nog een paar, schrijf nog wat in het dagboek en sluit deze lange vermoeiende dag 'on the road' af.