Hoofdstuk 3 Mizoram ontdekken

Ik sta op tijd op en ga ontbijten in het hotelrestaurant. Bij de receptie vraag ik waar ik een sumo ticket voor de hoofdstad van Nagaland, Kohima, kan regelen. Dan moet ik eerst naar Dimapur en vervolgens door naar Kohima. Het is niet ver en ik loop erheen. Ik koop een ticket en heb nog genoeg tijd over om een internetcafe (eventueel wifi) op te zoeken, helaas is die nog niet open. Ik loop even verderop naar een ander hotel waar ze wifi hebben, maar helaas alleen voor gasten in de kamer. Hun telefoon mag ik wel gebruiken en ik bel Amongla, de vrouw des huizes in Kohima, waar ik 4 jaar terug heb gelogeerd en nog steeds contact mee heb, om door gegeven dat ik er aan kom. Ze verteld dat ze de komende tijd erg druk is. Ik stel voor dat ik dan eerst naar de deelstaat Mizoram ga en later bij de familie langs kom. We houden contact. Moet ik weer terug naar die sumo stand om m'n ticket te wijzigen. Ik ga nu naar Aizawl, de hoofdstad van Mizoram. Het ticket is 500 roepies goedkoper, maar ik krijg er 300 terug. Service charge vertelt de beste man me, maar daar staat niets over vermeld op het ticket. Ik krijg geen roepie meer terug. De kruimeldief!! Mijn sumo vertrekt om 11 uur. Ik loop terug naar het hotel en doe nog een bakkie.

De sumo zit uiteraard weer helemaal vol. Ik zit voorin bij het raam en naast me zit nog een kereltje om de versnellingspook heen gevouwen. Het duurt wel een uur voor de sumo de stad uit is. Nog voor de grens met Mizoram wordt er gestopt voor een lunch. Dan rijden we door en eenmaal bij de grens wordt mijn paspoort gecheckt en daarna volgen er kort achterelkaar nog een aantal stops voor de nodige formaliteiten. Als dat achter de rug is, kunnen we eindelijk door. De weg begint direct te kronkelen en te stijgen. Mizoram is bergachtig, het zijn de uitlopers van de Himalaya. Het is een prachtige natuur en we passeren verschillende dorpjes, waar de nodige taferelen zich afspelen. Je kijkt je ogen uit als je er doorheen rijd. Die sumo's zijn echter niet gebouwd om westerlingen mee te vervoeren. Tenminste, niet als die zo vol zit. Ik ben te lang om met nog iemand tussen mij en de chauffeur zo'n lang stuk te overbruggen. Ik weet dan ook al snel niet meer hoe ik moet zitten. De volgende rit ga ik zeker anders aanpakken.
Begin van de avond kom ik aan in Aizawl. Het is al donker. Gelukkig stopt de sumo vlakbij het hotel van mijn keuze. Ze hebben een betaalbare kamer en na inspectie besluit ik hem te nemen. Hij is wat krap, maar er is heet water, wifi en een restaurant dat volgens informatie niet slecht moet zijn. Ze hebben zelfs bier. Mizoram was een alcoholvrije staat, maar dat is sinds kort opgeheven. Het drink cultuurtje is echter nog niet gearriveerd en je vind er dan ook geen bar! Ik ga wat eten, na me wat opgefrist te hebben, en duik op tijd m'n mandje in.

Na een goede nachtrust en ontbijt, duik ik eerst de grootste markt, Burra Bazar, in. Het is niet ver en als ik aankom, bruist het van de activiteiten. Je kijkt er je ogen uit! Alles is verkrijgbaar, van groenten en fruit tot alle soorten vlees tot kruiden, kleding, schoeisel, enz. Als je vermoeid raakt, is er overal een plek te vinden waar je wat kan eten en drinken. Tussendoor heb je fantastische uitzichten op de bergen om je heen. Ik sta een beetje te geinen met een verkoopster, als ik aangesproken wordt door een westerling. 'Are you having fun?' Zegt ie tegen me. Het is een oudere Yank, Chris genaamd, en we kletsen wat. Ik heb hier in de stad nog geen westerling gezien en hij was ook wel verbaasd er een te zien. Hij woont hier en is met een Mizo vrouw getrouwd. Hij legt me uit waar ie woont, blijkt vlakbij m'n hotel te zijn, en nodigt me uit om een biertje te komen drinken als ik zin heb later op de dag. Na enkele uren over de markt gestruind te hebben, duik ik verder de stad in op verkenningstocht. Voor je het weet wordt het al weer donker, tegen 5 uur 's middags. Vlakbij m'n hotel, informeer ik waar de Yank woont, iedereen schijnt hem te kennen als je naar de 'sahib' vraagt. Het is meteen raak en ik word bij een winkeltje naar boven begeleid. Daar word ik aan z'n Mizo vrouw voorgesteld en word hartelijk ontvangen. Chris is er niet, maar komt gauw thuis. Intussen klets ik wat met z'n vrouw. Als Chris thuis komt, nemen we een whiskey en ouwehoeren een slag in de rondte. Hij laat me z'n enorme fantastische appartement zien met een geweldig uitzicht. Dan nemen we afscheid en loop ik naar m'n

hotel terug, drink nog een koud biertje en ga douchen. Na het diner, nog wat aan het dagboek werken op de kamer en ga daarna slapen.

De volgende morgen, laat ik me na het ontbijt, naar Solomons Temple, een grote kerk, die nog niet helemaal afgebouwd is, brengen per taxi. De bouwkosten worden gefinancierd uit giften van de gemeenschap. De kerk ligt een stukje buiten de stad en dan zie je ook pas hoe fantastisch de stad tegen de bergwand aangeplakt ligt. Ik wordt door de bewaarder rondgeleid en schrijf een stukje in het gastenboek. Er zijn nog nauwelijks toeristen geweest. Ik besluit terug te lopen naar de stad, die op ruim 1100 meter hoogte ligt, en geniet van de doorkijkjes tussen de bomen door op de stad en de vele ontmoetingen, die ik met de lokalen heb. Ik doe er anderhalf uur over. Weer terug bij het hotel, krijg ik van de zeer behulpzame receptie dames, de nodige info over hun eigen mini Taj Mahal genaamd KV Paradise. In 2002 kreeg een getrouwd stel een motorongeluk, waarbij de vrouw het leven liet. De

man was ontroostbaar en spendeerde al zijn spaarcenten om een soort mausoleum te bouwen, waar z'n vrouw begraven ligt. Het is nu een attractie geworden. Ik rijd erheen met een taxi. Het ligt aan de andere kant van de stad, een stukje erbuiten op een prachtige stek met schitterend uitzicht. Na hier een tijdje vertoefd te hebben, loop ik weer terug naar de stad. Het is een flink stuk, maar dan zie je nog eens wat. Na 2 uur wandelen ben ik weer terug in het hotel en ga van een welverdiend biertje genieten. Dan een warme douche en diner aaneensluitend.

Vandaag heb ik het een en ander te regelen. Eerst geld wisselen bij de bank, een paar kaarten posten op 't postkantoor en ik moet het tourist office zien te vinden voor meer info over de rest van Mizoram. Dat valt niet mee, maar met de nodige hulp, vind ik het uiteindelijk. Ik word vriendelijk ontvangen en met een bakkie thee bespreek ik met de dienstdoende ambtenaar de mogelijkheden binnen mijn schema. Hij belt een maat van hem die toeristen door de staat rijdt. Als die arriveert bespreek ik met hem mijn wensen en wat dat dan al niet mag gaan kosten. Een beetje teveel voor mijn budget en ik besluit het per sumo te gaan doen. Om tijd uit te sparen, besluit ik om ook nog een binnenlandse vlucht te boeken van Aizawl terug naar Guwahati. Heb ik meer tijd op de plekken, waar ik wil zijn. De maat geeft me een lift naar een reisbureau en het ticket is snel geboekt. Dan moet ik nog een sumo ticket naar Champhai, niet ver van de Birmese (Myanmar) grens, regelen. Ik loop verder en kom na een aantal keer vragen bij de juiste sumo stand. Ik koop een ticket en dan zitten we al weer aan het begin van de middag. Ik pak een taxi en laat me naar het ATC, Aizawl Theological College, brengen. Niet zo zeer vanwege het godsdienstige, maar het bevindt zich op het hoogstgelegen punt van Aizawl. Mooie uitzichten en zonsondergang. Eenmaal terug in het hotel, smeer ik eerst m'n keel nog wat en ga me daarna onder de douche opfrissen. Dineurtje en op tijd het nest in. Morgen weer op tijd op voor de rit naar Champhai.