Hoofdstuk 10 De afsluiting in Bombay

Ik sta om half 9 op en ga ontbijten in het hotelrestaurant. Na het ontbijt loop ik naar de receptie om te kijken of ik de kamer langer kan aanhouden. Ik vlieg vanavond naar Bombay om even over half 11 en wil hier om 19 uur vertrekken richting luchthaven. Tegen een kleine bijbetaling van 400 roepies (zo'n €5,-) kan ik de kamer aanhouden tot die tijd. Ik regel ook meteen een taxi via de receptie. Zij hebben een auto en die zal me brengen. Dat is dan geregeld. Ik ga eerst eens kijken of m'n vriend van de bookstore, Babush, er is. Hij is aanwezig en we kletsen nog wat. Dan neem ik afscheid van hem en ga m'n laatste dag relaxen aan het strand. Een ligbedje heb ik snel gevonden bij één van de beachshacks. Installeren maar en lekker niets doen. Een beetje bakken in de zon, drankje, hapje en af en toe een duik in de zee. Soms is het leven toch wel zwaar.
Aan het eind van de middag loop ik naar een beachshack, een strand restaurantje, en ga daar nog even genieten van de zonsondergang, een koud biertje en wat te eten. De zon is in middels aan de horizon verdwenen, hoogste tijd om terug naar het hotel te lopen, het zout van m'n lijf te spoelen en m'n spullen te pakken. Als ik tegen 19 uur bij de receptie aankom, zit de chauffeur van m'n taxi al te wachten. Spullen in de auto en op naar het vliegveld. De chauffeur heeft vroeger op de grote vaart gezeten en heeft heel wat van de wereld gezien. We kletsen heel wat af. Na een half uurtje ben ik op de luchthaven. Die heeft een compleet nieuwe vertrek- en aankomsthal. De oude kleine hal staat er nog naast.
Het is nog wat te vroeg om in te checken en ik ga nog even buiten staan in de zwoele bries. Het inchecken gaat redelijk gesmeerd. Na alle formaliteiten heb ik nog wat tijd om wat te shoppen en een bak koffie naar binnen te werken.
Het vliegtuig van Go Air vertrekt op tijd en een uurtje later ben ik geland op de luchthaven van Bombay. Als ik m'n bagage van de band heb gehaald, regel ik een prepaid taxi en laat me naar m'n geboekte hotel, Hotel Traveller's Inn, brengen. Het is inmiddels half 1 in de nacht. Ik check in en loop naar de kamer, niet bijzonder, maar schoon. Tegen 1 uur gaat het licht uit en ben ik in dromenland.

Om een uur of 9 sta ik op. Als ik bij de receptie kom, word mij verteld dat m'n visum vanavond om middernacht verloopt en dat ik dan wel eens een probleempje kan hebben met m'n vlucht komende nacht naar huis. Ze hebben hier al vaker gasten gehad, die niet mochten vliegen als hun visum verlopen was. Zelfs voor een overschrijding van een paar uurtjes, mijn vlucht is om 5 uur in de ochtend, kan dit herrie betekenen. Wat te doen? Ik kan een exit permit regelen bij het Foreigners Registration Office. Dat zit hier niet ver vandaan. Ik krijg het adres van de receptionist en ga eerst even ontbijten bij één van de vele restaurantjes in de buurt. Dan op pad. Is dat even een tegenvaller! Ik dacht nog wat nieuwe plekken, die ik nog niet eerder bezocht had in Bombay (officieel Mumbai) te gaan bezoeken. Ik ben al vaak in deze stad geweest, maar deze is zo groot, dat er altijd wel wat over blijft voor een volgende keer. Dat kan ik dus op m'n buik schrijven.
Na de weg enkele keren gevraagd te hebben, kom ik aan bij een groot gebouw uit de koloniale tijd. Het is het Foreigners Registration Office (FRO). Het bevind zich in een klein straatje achter het grote gebouw van het treinstation, Chhatrapati Shivaji Terminus, voorheen bekend onder de naam Victoria Terminus. Ook dit gebouw stamt uit de Britse koloniale tijd, het stikt ervan in Bombay. Ik wordt naar de derde etage gedirigeerd en moet me daar registreren. Vervolgens loop ik door naar een wachtruimte, waar je van het kastje naar de muur gestuurd word. Na zo'n 3 kwartier wachten, mag ik eindelijk doorlopen en aanschuiven bij de dienstdoende ambtenaar. Ik vraag hem naar het betreffende permit en laat mijn paspoort en visum zien. Hij vertelt me dat ik een online formulier moet invullen en laten afdrukken. Helaas, kan dat hier niet, want ze hebben geen internet. Ik word naar een internetcafé doorverwezen. Hoe ga deze nu weer vinden? Gelukkig loopt er ook een Indiër net naar buiten, die daar ook moet zijn. Ik wandel met hem mee. Hij vraagt onderweg enkele keren de weg. Als ik dat zelf had moeten doen, was ik waarschijnlijk een uur of langer bezig geweest om er te komen. In een kwartiertje zijn we er. Er is personeel aanwezig, een jongen van een jaar of 20, verder geen klanten. Mooi, denk ik. Schiet het hier tenminste een beetje op. De Indiër vult zijn online formulier zelf in en is snel klaar. Hij legt de jongen uit wat de bedoeling is met mij. Duidelijk, zou je zeggen. De Indiër loopt weer terug naar het FRO. Nu ben ik aan de beurt, maar er gebeurt niets. Ik vraag de jongen waarom. Ik moet nog even wachten! Z'n engels is niet echt je van het. Dan loopt ie weg de straat op. 'Ik ben zo terug', roept ie nog. Ik denk er het zijne van. Na 20 minuten komt er een oudere heer binnen. Hij gaat aan de dienstdoende computer zitten. Ik denk dat hij me gaat helpen. Nog niets. Ja, 'de jongen komt zo terug' zegt ie. Nou dat duurt nog wel een kwartier. Als hij eindelijk terug komt vraagt ie me naar een pasfoto. Shit! Die heb ik niet. Moet ik weer een pasfoto laten maken. Op de hoek zit een fotostudiootje, gelukkig niet ver. Dit proces gaat wat sneller en ik ben in 10 minuten terug in het internetcafé. Eindelijk wordt er iets in gang gezet. De oudere heer helpt mij. Ik heb de keus uit 9 verschillende online formulieren! Ik kies het formulier 'exit permit' uit. Er is nog een ander formulier dat het ook zou kunnen zijn wat ik nodig heb. Op hoop van zegen! We doorlopen het formulier en de heer vult alles in. Afdrukken en klaar. Ik geloof m'n ogen niet. Ik heb het formulier! 150 Roepies armer loop ik snel terug naar het FRO, voordat ze daar zo lunchpauze hebben.
Weer terug in de wachtruimte blijkt dat er nog wat kopietjes van het één en ander gemaakt moeten worden. Dus op naar de man van het kopieerapparaat. Achter in de rij aansluiten en geduldig zijn luidt het motto. Als ik mijn kopieën heb, 20 roepies armer, en weer een tijdje gewacht heb mag ik eindelijk door naar de ambtenaar van vanmorgen. Hij vraagt me naar een map. Die heb ik niet. Ja, daar moeten de kopietjes in. Weer terug naar de kopieerman. Voor 50 roepies krijg ik er één. Netjes de paperassen erin en terug naar de ambtenaar. Hij kijkt alles zorgvuldig door, op z'n gemakje. Er ontbreekt nog wat. M'n vliegticket! Die heb ik op m'n smartphone staan en laat het de beste man zien. Fout! Het moet op papier. 'Kan ik het dan misschien mailen, kunt u het afdrukken' vraag ik hem. 'No sir, those facilities we don't have', antwoord hij. Het is een kunst om in het bureaucratische India rustig te blijven, als je er mee te maken krijgt. Hij stuurt me weg met de opdracht om het te regelen en vanmiddag om half 4 terug te komen. Het is inmiddels half 2!
Ik heb van deze enerverende dag tot nu toe een flinke dorst gekregen. Ik loop terug richting m'n hotel en in de buurt duik ik een barrestaurant in om m'n dorst te lessen. Ik bestel een grote fles Kingfisher bier. IJskoud de lekkerste. Terug in het hotel vat ik het idee op, dat die gasten van de receptie m'n probleem vast wel kunnen oplossen. Het zijn jonge jongens, die de hele dag als ze niets te doen

hebben met hun smartphone zitten te spelen. Dus moeten ze daar wel handig mee zijn. Ik vraag of ze een printer hebben staan. Het antwoord is bevestigend. Ze willen mij wel helpen met het printen van m'n vliegticket, dus haal ik m'n USBkabeltje van de kamer. Dat werkt niet. We proberen het met een kabeltje van hen. Lukt ook niet. Dan gaat één van hen wat spelen met mijn smartphone en vraagt me of ik whatsapp op m'n telefoon heb. Ja, dat heb ik en hij ook. Dan heeft ie de oplossing. We slaan elkaars telefoonnummer op in onze eigen telefoon. Vervolgens maakt hij met mijn telefoon een screenshot van het ticket, stuurt dat via whatsapp naar zijn telefoonnummer. Dan sluit hij zijn telefoon aan op de computer en kan zo mijn ticket printen. Ik vraag hem er maar meteen 2 te printen. Ik heb er ook nog 1 voor de luchthaven nodig. Waar ben je zonder de jeugd van tegenwoordig? Ik betaal hem een paar roepies voor de printjes en ga weer op weg naar het FRO. Het is alweer 3 uur. Als ik daar aankom, netjes op tijd, hoef ik gelukkig niet lang te wachten. Ik neem opnieuw plaats bij de ambtenaar en laat mijn prachtige print zien. Ik krijg direct de exit permit in mijn paspoort gestempeld. Eindelijk

na een halve dag bureaucratisch geklungel heb ik het dan toch voor elkaar!
Het is inmiddels over half 4 geweest en m'n dag is naar de filistijnen. Het heeft nu geen zin meer om nog iets in de stad te gaan bezoeken, over ruim 2 uur is het donker. Ik loop naar de wijk Colaba, waar de Gateway of India en het beroemde Taj Mahal hotel zich bevinden. Ik duik eerst een favoriet café van me, het populaire Café Mondegar, binnen, om een biertje te drinken. Zo als altijd zit het goed vol. Een mix van lokalen en toeristen. Ook koop ik er nog een t-shirt. Dan nog een beetje shoppen en ik loop langs de lange rij straatstalletjes, waar van alles verkocht wordt. Een shoppers walhalla. Enkele t-shirts en een prachtig masker, gemaakt door een etnische minderheid van de Andaman eilanden, rijker, is het tijd om ergens wat te gaan eten. Ik loop terug naar mijn buurtje en duik daar het barrestaurant, waar ik eerder was in. Na een paar biertjes en nog een laatste overheerlijke butter chicken ben ik verzadigd. Terug naar het hotel, morgen erg vroeg op. Ik betaal de rekening en bestel een taxi voor even na middernacht, 1 uur. Ik heb een mailtje gekregen van Etihad Airways dat m'n vlucht een uur eerder vertrekt, om 4 uur in de ochtend.
Ik pak m'n rugzak in en ga douchen. Dat wordt een kort nachtje. Het is 9 uur als ik het licht uitdoe.

Half 1. M'n wekker loopt af. Half slaapdronken sta ik op, even opfrissen en dan naar de receptie. De taxichauffeur zit me al op te wachten. Spullen in de auto en ik ben op weg. 's Nachts kun je goed doorrijden en in 3 kwartier ben ik op de luchthaven. Het inchecken verloopt vlotjes. De douane ambtenaar inspecteert m'n exit permit aandachtig en sloft dan met een rustig gangetje naar een kantoortje. Het zal toch niet gebeuren dat er iets niet klopt. Dan komt ze met hetzelfde trage geslof

weer terug en krijg ik m'n stempel. Pffff! Ik heb nog tijd voor een bak koffie en loop daarna naar de gate. Het vliegtuig zit aardig vol, maar ik heb niemand naast me. Heb ik wat meer ruimte. Het vliegtuig vertrekt op tijd. Met tussenstop in Abu Dhabi, zal ik vanmiddag laat thuis aankomen en zit deze reis er ook weer op.