NEPAL 2

Met twee vluchten van Malaysia Airlines, met de enigszins omineuze vluchtnummers MH0176 en MH0170, reisden we naar Nepal. Maar de taxirit die ons vervolgens van het vliegveld van Kathmandu naar ons hotel bracht, hield waarschijnlijk een aanzienlijk hoger veiligheidsrisico in.

Kathmandu na 35 jaar: dat is schrikken. Toen kwamen we er aan na drie maanden India, waren we gewend aan overvolle, vieze steden en was Kathmandu een rommelig, hindoe-boeddhistisch-hippie stadje, waar het goed eten was (Peter was in India 10 kilo afgevallen door het veel te

'spicy' eten) en waar we van het ene prachtige tempelcomplex naar het andere fietsten. Nu is het veranderd in een miljoenenstad vol uitlaatgassen, troep en verstopte wegen. Want net als op veel andere plaatsen in de wereld is er ook hier de trek van het platteland naar de stad (met de meestal onterechte hoop op een beter leven) en is de ongebreidelde groei van huizen en auto's niet parallel verlopen met een bijpassende groei van wegen en voorzieningen op het gebied van water, elektra en vuilnisverwerking. Er is maar een paar uur per dag stroom (overigens keurig volgens een vooraf gepubliceerd, dagelijks wisselend schema) hetgeen een hele strakke planning van het opladen van apparaten en het pakken van koffers in de avond vergde. Het verkeer was een grote chaos. We kregen in vijf dagen waarschijnlijk meer fijnstof binnen dan gedurende vijf jaar in Nederland. Veel mensen dragen dan ook mondkapjes, vaak in hele lieflijke kleurrijke stofjes.

Een apart fenomeen is het verkeer in de binnenstad. Voor mensen die het niet kennen zullen we proberen het te omschrijven. Stel je een straatje voor, zo smal dat het naar Nederlandse maatstaven uitsluitend geschikt zou worden geacht als voetgangersgebied. Door zo'n steegje baant zich vrolijk toeterend een bonte stroom auto's, scooters, riksja's (en een enkele fietser met doodsverachting), in twee(!) richtingen. En alsof dat nog

niet genoeg is, lopen aan beide zijden voetgangers, vaak naast elkaar, die wanhopig proberen niet in de afvoergoot te vallen of rekken met uitgestalde koopwaar om te stoten. Al die weggebruikers kronkelen om elkaar heen, passeren elkaar rakelings...... maar het gaat wonder boven wonder bijna altijd goed.

Toch behoudt de stad ook zijn charme. De tempels zijn nog even mooi, die smalle straatjes vol winkeltjes een belevenis en de mensen nog even vriendelijk. En we ontdekten de "Garden of Dreams", een onwaarschijnlijke oase van rust, design en schoonheid midden in die roerige stad.
Via een toevallig affiche kwamen we de laatste avond terecht bij een klankschalenconcert, uitgevoerd door een rijzige, grijze Friezin, Jacobina, samen met een Nepalese vrouw, half haar lengte, met een snaarinstrument en een groepje fluitspelende middelbare scholieren. Een mooi afscheid van een stad vol oude en nieuwe herinneringen.

TREKKING
Onze hoteleigenaar in Pokhara, die ook een trekkingsbureautje bleek te hebben, kon wel een trekking voor ons regelen. Ojee, zou dat wel goed gaan? Vriendjespolitiek, hoge kosten? En we hadden een

specifiek programma van eisen. Want we mogen wel jong van geest zijn, onze lijven (en vooral onze knieën) zijn niet meer van een dertigjarige. Dus wilden we niet al te lange dagmarsen en vooral geen heftige afdalingen. Maar we wilden natuurlijk wel in de buurt van die prachtige bergtoppen komen en ook niet continu in de file lopen. Wat een eisen! Maar ziedaar, heel zorgzaam en na zorgvuldig overleg met diverse gidsen kwam er een prachtig programma tevoorschijn dat ons uitstekend is bevallen.
We gaan jullie niet lastigvallen met waar we precies hebben gelopen. En ook niet dat je er primitieve koude overnachtingen voor over moet hebben in klamme kamertjes waar de bezwete kleren voor geen meter drogen. Maar wel dat we regelmatig werden vergast op prachtig uitzichten op het Annapurnamassief, een reeks

besneeuwde pieken van "zes- en zevenduizenders". Dat je pas goed beseft hoe hoog die bergen zijn als je -na drie uur ervandaan wandelen- omkijkt en ze nog steeds even hoog en dichtbij lijken. En dat we het allermooiste ontbijt uit ons leven nuttigden (zie foto). En dat we geluk hadden: die bergen zijn natuurlijk niet altijd zichtbaar, het moet heel goed weer zijn. Maar na een heiige en regenachtige aankomst in Pokhara ontrolde zich de volgende ochtend al het 'cadeautje', het massief in volle glorie in de ochtendzon! Onbeschrijflijk mooi.

PARAGLIDING
In een vorig leven ben ik zeer waarschijnlijk een vogel geweest. In een auto zit ik zelden echt op mijn gemak, steeds alert op onheil van alle kanten. In een vliegtuig ben ik volledig ontspannen, desnoods 10 uur lang en met turbulentie. Het opstijgen, maar vooral het landen, is altijd een feest. Dus paragliden staat al jarenlang op mijn "bucketlist". En waar kan dat mooier dan in de Himalaya's?
De dag na de trekking gaan we langs verschillende boekingskantoortjes. Helaas is er de volgende dag, onze laatste dag in Pokhara, geen plek meer. De Chinezen hebben vakantie en die doen alles in groepen, ook paragliden. Stiekem ben ik opgelucht, want ik zie er toch wel tegenop. "Ben je erg teleurgesteld?", vraagt Peter. "Mmm, een beetje", mompel ik. We proberen nog een laatste kantoortje: dat heeft nog net een plek. We betalen en ik zit er aan vast. 's Nachts slaap ik niet al te best, zie allerlei doemscenario's voor mijn ogen langstrekken en pieker: "hoe zat het ook alweer met thermiek?"
De volgende ochtend schrijf ik een afscheidsbrief, doe drie Tena Ladies in en gaan we naar het opstappunt. Ik ben de eerste en we rijden een uur door de stad om 9 Chinezen op te pikken. Bij een ander kantoortje moeten we er allemaal weer uit. Hier vullen we formulieren in. Leeftijd? Misschien ben ik wel te oud, denk ik hoopvol. En: naam van contactpersoon in geval van een calamiteit? Ik ga drie keer naar de -vieze- wc, type gat in de grond. Gelukkig begint een Chinese highschooljongen mij allerlei vragen te stellen over reizen. Hij vertaalt de antwoorden voor zijn ouders, die mij steeds stralend toeknikken.
Dan stoppen er jeeps voor de deur met grote, bultige zakken op het dak: de gliders. Er springt een stel zeer sportieve jongemannen uit, bandana's om, kauwgom kauwend, verveelde blik, mobieltje aan het oor, de "pilots". OMG, mijn leven ligt in hun handen.
Opgepropt rijden we de hobbelige weg omhoog, de angst wordt groter. Hoe kom ik hier doorheen? Was het maar voorbij. Waarom doe ik dit? Kom op, je hebt het steeds tegen je cliënten gezegd: niet vermijden, de angst in de ogen kijken. Maar dat ging om levensnoodzakelijke zaken, zoals brood kopen, de tandarts bellen of een boek uit de bieb halen. En we zochten naar tussenstapjes. Dit is helemaal NIET levensnoodzakelijk en tussenstapjes kan ik niet bedenken.
Dan staan we stil in een lange file van jeeps met bulten. Geen wind? Te mistig? Ik kom aan de praat met een pilot: hij volgt deze week een cursus "omgaan met calamiteiten". Wat te doen als de glider stuk gaat of als je in het meer of in de bergen terechtkomt? Heel bemoedigend allemaal.
Eenmaal boven staat Surya al klaar om mij in te gespen. Ik pak mijn mobieltje om de kleuren van de glider aan Peter door te geven. En stuntel nogal, want ik heb mijn leesbril niet bij me. "Dat kan ook in de lucht", zegt Surya. Dacht het niet. "Purple green" probeer ik te schrijven, "supple green" leest Peter, die beneden halfrennend op weg is naar de landingsplaats, die veel verder weg ligt dan gedacht.
Dan gaat alles razendsnel, ik loop twee passen, de glider gaat de lucht in en al boven de heuvel gaan we omhoog. Ingeklemd tussen de armen en benen van Surya, hangend aan een doek en een paar touwtjes, zweef ik door de lucht. Wow, de wind om de oren, onder me de vallei, het meer, huisjes, velden vol gele mosterdplanten. Helaas te nevelig voor de hoge bergen. Maar we vliegen vaak hoger dan de gieren en ik zie de verschillende prachtige patronen van hun verendek vlak onder me. Af en toe kletsen we wat, dan zijn we weer een poos stil, genietend van alles. De landing, na drie kwartier, verloopt in een soepele zwier. Mijn bucketlist is bijna leeg.