MALDIVEN

Een land dat voor 99% uit water bestaat? Dat zijn de Maldiven. De rest van het land wordt gevormd door 1200 kleine eilandjes die als een lange ketting duizend kilometer voor de kust van India en Sri Lanka liggen. Slechts 200 eilandjes zijn bewoond. De inwoners zijn voor 100% moslim.
Omdat het land wel graag de inkomsten wilde van toeristen, maar liever niet de confrontatie met hun gedrag, werd toestemming gegeven op onbewoonde eilanden resorts te bouwen. Zo zijn er al 100 super-de-luxe, peperdure vakantieoorden verrezen met villa's op palen boven het water, onbeperkt alcoholische dranken, jacuzzi's en privé-butlers.
Inmiddels verrijzen er op enkele bewoonde eilanden ook kleine hotels en guesthouses. De inkomsten komen daarmee direct bij de lokale bevolking terecht en de financiële effecten worden meer geïntegreerd in de algehele economische ontwikkeling. Er is wel een probleem. De vreemdelingen lopen er te bloot bij. Reisgidsen geven het advies om armen en benen zo veel mogelijk bedekt te houden, maar dit wordt door de meesten genegeerd. Het

lastigste is nog de gewoonte van toeristen om in bikini de zee in te gaan.
Wij verbleven een week in een familiehotel op Maafushi, een van de grotere bewoonde eilanden. Het eiland omvatte een dorp van 1500 inwoners. We konden er in drie kwartier omheen lopen. Zigzaggend door de straatjes, gecombineerd met het kopen van crackers en nootjes in een van de kleine winkeltjes en kijkend naar een sportwedstrijd op het schoolplein tussen de juichende moeders, werd het wel ruim anderhalf uur. Een plek dus voor een week "dolce far niente" in een hangmat onder de kokospalmen. Het bikiniprobleem werd hier opgelost met een schutting van rieten matten om een klein gedeelte van het strand. Daar lagen de toeristen -voor 90% Russen, Chinezen en Koreanen- knus bij elkaar.
Natuurlijk was het op de Maldiven niet moeilijk om onze wens, om een poos op een onbewoond eiland te zijn, te realiseren. De hoteleigenaar regelde voor ons een bootje en een lunchbox en zo konden we ons een dag lang de bezitters van een eigen eiland, met de exotische naam Kudafinolhu, wanen. Hij waarschuwde ons wel: er was geen toilet, geen douche en erger nog, geen wifi, maar dat vonden wij overkomelijk. We zochten er een plek in de zon, een plek in de schaduw en een plek om te schuilen voor de dagelijkse tropische regenbui. We maakten diverse wandelingen van een kwartier in alle richtingen en kenden toen het hele eiland. Het was een -once in a lifetime- ervaring :-)

TWEE IMPRESSIES

Infrastructuur
Als infrastructuurplanner ben ik (Peter) natuurlijk benieuwd hoe in zo'n eilandenrijk allerlei voorzieningen geregeld zijn. Transport moge duidelijk zijn: per boot, en voor de afgelegen atollen per (water)vliegtuig. De laatste avond aten we in de hoofdstad Male met uitzicht over de haven en inderdaad, vaartuigen in alle soorten en maten krioelden door elkaar. Elektriciteit dan? Als ik het goed heb begrepen zijn de meeste eilanden en resorts zelfvoorzienend. Op Maafushi werd 20% opgewekt door zonnepanelen en 80% door een dieselgenerator. De diesel werd twee keer per maand door een tanker aangevoerd en in grote tanks opgeslagen. Drinkwater idem dito, ook zelfvoorziening. Zeewater wordt ontzilt, naar ik aanneem via omgekeerde osmose. Afval ten slotte: op een hoop gegooid en in brand gestoken. Recycling is onbegonnen werk: te weinig massa en te hoge transportkosten. Wel was er een goed initiatief van de hoteleigenaren op Maafushi: in plaats van het obligate water in plastic

flessen werd hotelgasten gefilterd water in glazen flessen aangeboden. Een voorbeeld van het groeiend milieubewustzijn op de Maldiven. Eigenbelang, want als de zeespiegel nog een beetje stijgt, zijn de hele Maldiven verdwenen.

Snorkelen
De Maldiven bieden een fantastische kans om te snorkelen. Een van mijn (Lucia) aller-aller-favorietste bezigheden. We vertrokken met 7 deelnemers: een Koreaans echtpaar met tienerdochter, een jong multicultistel en Peter en ik. Toen we een half uur op zee waren, stopte de boot bij een perfecte snorkelplek. We gingen met een gids en drie andere snorkelaars het water in. De Koreaanse vader zag inmiddels groen van zeeziekte, moeder ging alleen mee met de trip om non-stop foto's te maken en Peter bleef door het altijd weer langs de snor lekkende masker in de buurt van de boot zwemmen.
Onder water kwam ik terecht in een koraaltuin, zo mooi, zo prachtig. Grote waaiervormige koralen, enorme opgestapelde schijven in allerlei kleuren, vreemde bultige bolvormen en honderden verschillende vissen. Tijdloos zwevend, alleen het geluid van mijn eigen ademhaling, weg van alles en iedereen. Opeens was het koraalveld verdwenen en zwom ik in een peilloos lichtblauw. Toen ik mijn hoofd boven water stak, kon ik mijn groepje nergens ontdekken. Ik had geen idee hoe lang ik al bij hen vandaan was geweest. Een flink eind verderop zag ik onze boot. Dus gewoon daarnaartoe zwemmen. Maar dat viel tegen. Ik moest tegen de stroming in. Kom op, kop onder water en doorzwemmen maar. Onder me bleef alsmaar die eindeloze blauwe diepte. En opeens realiseerde ik me dat ik midden in de Indische Oceaan zwom, waar hele vliegtuigen spoorloos in verdwijnen. " Niet panikeren" sprak ik mezelf toe, "adem in, adem uit, adem in, adem uit". Eenmaal op de boot startte de schipper meteen de motor en voer in een ruk naar het groepje dat nog steeds boven de koralen bleek rond te zwemmen.