Positief verrast

Vijf dagen geleden, ben ik aangekomen in Panama-City. En daarmee ging mijn avontuur verder. Ik heb niet veel voorbereid voor Panama, het enige wat ik had was een vliegticket en in Havana had ik mijn hostel geboekt voor de eerste twee nachten in Panama-City.
Aangekomen op het vliegveld in Panama, was mijn idee om met de bus naar mijn hostel te gaan. Het hostel had een beschrijving meegegeven en dus moest het niet zo moeilijk zijn. Eerst moest ik wel het bushokje vinden, maar met mijn vertaalboekje Spaans kwam dat wel goed. En daar waren de mensen wel zo vriendelijk om mij het juiste bushokje te wijzen. Al was er wel twijfel, aangezien ik geen buskaart had, die ik blijkbaar wel nodig had. Of blijkbaar toch niet, want paar minuten later kwam er een bus en begon iedereen te wijzen dat ik daarin moest stappen.
Ik had het hulpje van de buschauffeur laten zien waar ik moest zijn, en aan zijn reactie had ik het idee dat we daar ook zouden uitkomen. Maar dit bleek niet het geval, na een half uur rijden kwam de bus aan bij een terminal en daar stapte iedereen uit, en ik dus ook.
Nu moest ik dus vanuit dit terminal op mijn eindbestemming komen. En dus ging ik maar wat mensen vragen waar ik heen moest. Op mijn papiertje stond dat ik een bus kon pakken, maar de jongen die mij hielp zei dat ik de metro kon nemen en van daar uit de taxi. En dus werd het dat. Maar eerst moest ik wel een metrokaart kopen voor 2$ en deze moest dan ook opgeladen worden voor 1$. Daarmee zou ik op mijn bestemming komen, oftewel ‘Inglesia del Carmen’.
De metro had ik gevonden en de rit ging ook goed, toen moest ik nog mijn hostel vinden, en dat bleek nog wel het moeilijkste karwei, want bij de beschrijving waren twee straten opgenoemd en nu moest ik dus uitvinden, welke het van de twee was.
Na lopen, zoeken en vragen aan de Panamezen waar ik heen moest, had ik het uiteindelijk toch opgegeven en heb ik het laatste stuk de taxi gepakt.
Uiteindelijk heb ik toch 11$ bespaard en ben ik een nieuwe ervaring rijker.

Onderweg met de bus naar de terminal heb ik mijn ogen uitgekeken, wat een wolkenkrabbers. Ik had natuurlijk wel foto’s gezien, maar in werkelijkheid is alles mooier. En daarbij was ik nog nooit in een stad geweest met zoveel wolkenkrabbers en ging er dus een nieuwe wereld voor mij open.

Aangekomen in het hostel, wilde ik zo snel mogelijk mijn whatsapp weer installeren en eindelijk weer deel uitmaken van de sociale wereld, of was het de asociale wereld. Als ik een beetje zo zat, leek het meer op het laatste. Er waren zoveel mensen, maar iedereen was maar bezig op zijn telefoon. In Havana zou iedereen met elkaar aan het praten zijn, aangezien daar geen internet was in het hostel. Omdat mensen op hun telefoons zaten of tv aan het kijken waren, was ik veel terughoudender om een gesprek met ze aan te gaan.
Later toen ik aan een tafel zat, begon een jongen tegenover met mij te praten, die dacht dat ik frans kon. Hij was een Belg en later ben ik met hem naar het oude stadsdeel gegaan.
Ik genoot ervan om in Panama-City te zijn, ik was positief verrast met deze stad.
Wat me opviel, was ook dat er hier geen Spaanse invloeden waren, maar juist Amerikaanse, onder andere aan de grote auto’s die er reden, de huizenstijl en natuurlijk de US dollar als betaalmiddel. Panama heeft zich soort van onderworpen

aan de Amerikanen, wat begon al in de tijden dat de Amerikanen het Panamakanaal gingen afbouwen.

De volgende dag ging ik dan ook zien hoe het Panamakanaal eruit zag. Of ten minste de sluizen, want het hele kanaal kun je niet zien. Het kanaal heeft drie sluiscomplexen, waarbij een complex soms tot drie sluizen heeft. Het was interessant om te zien hoe de schepen via de sluizen in of uit het kanaal kunnen varen. Een schip kan er tot acht uur over doen om het 70 km lange kanaal over te varen.
En dat het kanaal pas sinds 1999 van de Panamezen is, voorheen was het van Amerika, aangezien zij het hebben gebouwd. Al waren het de Fransen die ermee begonnen in 1884.

Aangezien ik mij niet had voorbereid op Panama, moest ik eerst uitzoeken wat ik in deze dagen ging doen. Mijn oorspronkelijk plan was om via de San Blas Islands, de vierdaagse bootvaart te maken naar Colombia, aan het einde van mijn Panama tijd. Maar ik had niet zoveel tijd, aangezien ik toen ik in Cuba was, het bericht had gekregen dat ik in Augustus mee mocht doen aan het vrijwilligers project in Ecuador. Ik wilde namelijk zoveel mogelijk tijd in Colombia doorbrengen, en dan zouden door de bottocht vier dagen wegvallen. En daarbij was de boottocht best duur en waren de vertrek -en aankomst plekken niet naar mijn zin.
En dus besloot ik om de San Blas Islands in een dag te doen. En dan met een overnachting op het eiland. San Blas Islands ligt in het noorden van Panama en bestaat uit 364 eilanden.
Via het hostel had ik een best dure trip geboekt en zou ik de volgende dag, oftewel 4 Juli om 5:30 in de ochtend vertrekken.
Met een SUV vol met negen personen ging de reis naar San Blas. Het laatste uur rijden was via de San Blas Hills en was een horror voor mensen die snel ziek werden. De weg was namelijk erg onvoorspelbaar en ging van links naar recht en van boven naar beneden. Op een gegeven moment begon ik er ook last van te krijgen.
Aan het einde van de weg werden we opgesplitst in verschillende boten en ging iedereen naar een ander eiland.
Ik had best wel grote verwachtingen van dit avontuur, maar ik werd aardig teleurgesteld toen ik aankwam op het eiland. Het was namelijk erg rustig. Ik zag een stelletje die aan het snorkelen was en verderop waren twee jongens.
De hut waarin ik sliep was gebouwd van aan elkaar geknoopte bamboestokken en toen ik binnenliep merkte ik dat er geen vloer in lag, maar dat de vloer bestond uit zand. Leuk om een keer mee te maken, maar ik was blij dat ik hier maar een nacht hoefde te slapen.
De naam van het eiland was ‘Diablo’ en het was niet groter dan 50 bij 30 meter.
En toen moest ik maar zien wat ik ging doen, want er was eigenlijk niks te doen. Het was het perfecte eiland voor mensen die totale rust wilden zonder enige vorm van luxe of afleiding in de vorm van tv of internet.
Dus ik heb gelegen, eindelijk na twee jaar een boek uitgelezen, gewandeld en muziek geluisterd. Oh ja en gezien hoe aan het begin van de avond een krabbetje zijn holletje uitkomt.
Er was nog een korte eilandentour en ’s avonds heb ik met de twee jongens een bier gedronken. En zij hebben mij dan meer uitgelegd over het volk dat op deze eilandengroep woont en hun bijzondere levensstijl dat bestaat uit het verzorgen van de toeristen en voor de rest hele dag niks doen.
San Blas Islands is eigenlijk geen deel van panama en daarom moet je ook je paspoort laten zien als je de eilanden op wilt.

De volgende dag was ik om 12 uur ’s middags weer terug in het hostel in Panama-City en het enige wat ik die dag heb gedaan was zwemmen en spaghetti koken en eten.
’s Avonds ging ik met een Australisch meisje naar de terminal, zij ging naar Puerto Rico en ik nam de nachtbus naar David. Vanuit David zou ik verder reizen naar Boquete.

Boquete ligt 60 km van de grens met Puerto Rico en staat bekend om zijn jungleachtige natuur. Twee jaar geleden zijn hier nog twee Nederlandse meisjes vermist en pas na 4 maanden levenloos teruggevonden. Ik ging er heen, omdat er een vulkaan is die je kunt beklimmen, en vanwege de prachtige natuur.

Gisteren ben ik om zes uur ’s ochtends aangekomen in David. De jongen van het hostel had gezegd dat er pas ’s avonds een bus naar Boquete gaat, en dus zou ik veertien uur moeten wachten. Maar nadat ik een beetje rond had gelopen op de terminal, had ik al snel een alternatief gevonden. De bus die de Panamezen als vervoer gebruiken. En het zou me op deze manier maar $1,75 kosten om in Boquete te komen. Goed geregeld dus.

Aangekomen in Boquete had ik al snel een hostel gevonden en de zelfde ochtend ging ik nog met een Belgisch meisje een hike doen naar de watervallen.
Niet een heel slim idee naar een nacht in de bus geslapen te hebben, maar met regelmatig pauze te nemen ging het aardig goed. Het pad was soms moeilijk begaanbaar en glad, maar daarvoor kon je dan wel genieten van drie watervallen. Gelegen op verschillende plekken op de route, van meer dan tien meter hoog.
Op de terugweg zijn we meegereden met een stel uit San Francisco en zijn met hun nog een milkshake gaan drinken.

Aangezien ik de afgelopen dagen weinig heb geslapen en constant onderweg ben geweest, hou ik vandaag een rustdag. Misschien, als ik niet moe ben, ga ik dan vanavond de vulkaan beklimmen. ’s Nachts wandelen resulteert namelijk in beter uitzicht bij aankomst op de top in de ochtend, aangezien de wandeling tot aan de top tot wel 6 uur kan duren. En ’s middags is het hier namelijk vaak bewolkt.