Twee dagen geleden ben ik dus vertrokken voor mijn wereldreis. Nadat ik en Anne-Fleur nog laatste keer samen een kaasfondue hadden gegeten, heeft zij mij in de stortregen weggebracht naar het vliegveld in Zürich. Toen ik in de auto zat, had ik ineens zo’n gevoel dat ik helemaal niet weg wilde, ik had het namelijk heel erg naar mijn zin in Zwitserland, en nu ging ik dit allemaal achter laten, waarom wilde ik dit nu weer?

We waren ruim op tijd op het vliegveld, dus hebben we nog rustig gezeten en iets gedronken, daarna ben ik bij de check-in mijn tas gaan afgeven en hierna kon ik gelijk door naar de gate en kwam ook het moment van afscheid nemen. Ik was wel een beetje verdrietig, maar ik wilde dit ook heel graag doen, dus de tranen waren al snel gedroogd.

Ik vloog eerst naar Moskou en vanuit Moskou vloog ik verder naar Havanna. De vlucht naar Moskou ging snel, bijna 3 uur vliegen. Maar in Moskou moest ik eerst nog 5 uur wachten tot ik kon overstappen op de vlucht naar Havanna. Je moet wat overhebben voor een goedkope vlucht.
Naar kort film gekeken te hebben, geslapen en voor me uit te hebben gestaard, was het dan zover.
Aangekomen op mijn plek in het vliegtuig, bleek een Cubaan mijn zit plek ingepikt te hebben, en dus was ik zo vriendelijk om te zeggen dat hij wel kon blijven zitten, langs het gangpad zitten was nou ook weer niet zo erg.
Later ben ik maar een gesprek met hem aangegaan om de tijd te doden en om de persoon naast wie ik zo lang moest zitten een beetje te leren kennen. Hij heeft geprobeerd mij paar woorden Spaans te leren, maar bij de landing was ik alles alweer vergeten. Ik neem aan dat het kwam door de vermoeidheid. Verder was de vlucht vooral heel erg lang, en wilde ik alleen nog maar op de bestemming zijn. Na vijftien uur vliegen was het dan ook het geval.
De Cubanen in het vliegtuig waren ook erg blij dat ze waren aangekomen, aangezien na het moment dat het vliegtuig nog maar net de grond had aangeraakt, ze allemaal opstonden om hun tassen te pakken. De stewardess kon er maar weinig aan doen.

Bij de douane ging alles vlotjes, alleen daarna moest ik een manier vinden om bij mijn hostel te komen. Ik had bedacht dat ik de bus zou nemen, maar volgens de man bij de informatiebalie op het vliegveld was dat te ingewikkeld. Dus regelde hij een dure taxi voor mij, voor maar 25 CUC, wat gelijk staat aan 25 Amerikaanse dollar.
Onderweg naar het hostel had ik al heel veel indrukken opgedaan. Ja mijn buurman in het vliegtuig had gelijk, Cuba is crazy. Wat mij als eerste opviel, was dat overal op straat mensen liepen. Verder natuurlijk de old timers, mijn taxi was er ook een. En ik vroeg me af hoe het mogelijk was dat zulke oude auto’s nog reden. Maar later bleek dat alles in Cuba nog van de vorige eeuw dateert, tot aan het speelgoed van de kinderen toe.

Na ongeveer twintig minuten rijden, kwam ik aan bij het hostel. Op het eerste ogenblik zag het er leuk uit. Een binnenplaats en iets verderop zat een groep jongens. Er kwam een jonge vrouw naar me toe en bij haar kon ik inchecken. Alles klopte tot nu toe. Nadat ze me de kamer had gewezen, heb ik daar mijn spullen gelegd en ben ik eerst bij de mensen gaan staan. Ze vroegen meteen waar ik vandaan kwam en wat mijn reisplannen waren. Er waren mensen uit India, Engeland, Turkije en Spanje. Na kort met ze te hebben gepraat, ben ik op zoek gegaan naar het wisselkantoor. Daar aangekomen bleek dat ik mijn paspoort nodig had, dus kon ik weer terug lopen.
Later ben ik met de Turkse jongen er heen gelopen. Nu was het wel gelukt. Daarna ben ik met hem nog wat meer rond gelopen door Havanna. Hij bleek geen geld te hebben, omdat die niet wist dat je hier niet kunt pinnen. Gelukkig had die een ander Turk ontmoet waar die mocht blijven slapen.

Toen we bij het hostel waren, zagen we de jongen uit India. Hij vertelde ons dat die naar het strand wilde met de bus, hij vroeg of we meegingen, en ondanks dat ik wel heel moe was, stemde ik toe. Anders zat ik maar in het hostel te kijken.
De Turk wist ongeveer welke bus we moesten hebben, dus is die met ons mee gelopen om te zoeken.
Uiteindelijk bleek het een stuk moeilijker te vinden, dan gedacht. De Turk wist het op gegeven moment ook niet meer, dus zijn we het andere mensen gaan vragen. Maar ja vraag het maar zonder enige woord Spaans. Toen we dachten dat we het nu wisten, is de Turk terug gelopen. Maar dit bleek niet het geval. Ik geloof dat we uiteindelijk anderhalf uur rond gebben gelopen door de stad en mensen hebben gevraagd waar de juiste bus gaat. Elke keer werden we een andere kant opgestuurd. Op het moment dat we het wilden opgeven, vonden we de juiste bushalte en konden we gaan.
Na veertig minuten rijden en een overstap waren we op onze bestemming. Het is wel lastig als bijna niemand Engels spreekt en je niet iedereen kunt vertrouwen.
Het strand was mooi en lekker rustig, we hadden beide geen zwemspullen bij ons, dus hebben we beetje naar de zonsondergang gekeken en een paar foto’s gemaakt.

Op de terugweg zijn we met een taxi collectivo gegaan. Dat is niets meer dan een gedeelde taxi, waar meestal de Cubanen gebruik van maken. Dit kostte maar 1 CUC, en waren we sneller terug.
Onderweg heeft mijn Indiase vriend een shock meegemaakt, namelijk tegenover ons zat een Cubaan en hij vroeg hem of hij mijn vriend was, want hij vond mij wel leuk en wilde geen probleem met hem, voornamelijk omdat de Cubaan mij constant zat aan te staren. Mijn Indiase vriend begreep niet waarom deze man hier zo open over was. Ik vond het vooral heel erg grappig. Voornamelijk de gebaren die de man maakte, de volgende dag heb ik pas geleerd wat het betekende.

Aangekomen in het hostel heb ik nog even bij de anderen gezeten en ben ik later vroeg naar bed gegaan. De anderen gingen nog uit, maar dat werd me iets te veel na zo lange tijd zonder fatsoenlijke slaap.

De volgende dag ben ik na negen uur opgestaan en ben ik eerst gaan ontbijten. Later ben ik alleen op pad gegaan om de stad te bezichtigen en foto’s te maken.
's Middags ben ik in het hostel gebleven en heb ik met een Mexicaan zitten chillen. Later ben ik met hem nog de stad in gegaan en hebben we wat gegeten onderweg.
Rond zeven uur ’s avond waren we weer terug in het hostel. Toen ben ik gaan slapen tot negen uur en ben daarna weer gezellig gaan doen.
Vanavond zouden we gaan stappen en moest er dus eerst ingedronken worden. De rum is hier spot goedkoop, dus stonden daar een paar flessen van op tafel. Ik heb nog samen met de anderen een kaartenspel gedaan.
Voor twaalf uur zijn we een taxi gaan zoeken. We waren met een aardige groep en wilden twee taxi’s nemen. Dat betekende dus dat we vervolgens met negen mensen een taxi deelden. Alles mogelijk in Cuba.
Met de hele groep gingen we dan naar een Jazz Club. Ik hou zelf niet van jazz muziek, maar het blijkt erg populair in Cuba.
Ik ben er niet heel erg lang gebleven en ben met een groepje mensen weg gegaan, waar we later belandden in de tent naast de jazzclub, daar was meer dansmuziek. Niet veel later was de rest van onze groep daar ook te vinden.