De reden waarvoor we zijn afgereisd naar de Namib Woestijn zijn de rode zandduinen van de Sossusvlei. Een van de grootste van de wereld. Het mooiste zijn ze in het vroege ochtendlicht of bij zonsondergang, dan kleurt het zand van geel naar goudkleurig, oranje, rood en zelfs roze. Wij rijden in de namiddag ernaartoe. We passeren de beruchte Dune 45, welke beklommen kan worden voor een uitzicht over de vallei. Maar bij de aanblik alleen al van de reusachtige berg zand (een jeep ernaast lijkt de afmeting van een lego auto'tje) in combinatie met de zinderende hitte waarbij het zweet al in je bilnaad loopt wanneer je zit, besluiten wij dit niet te wagen. Verderop blijkt dit geen verkeerd besluit. Als allerlaatste komen we aan bij het eindpunt van de geasfalteerde weg (we hebben zo lang mogelijk gewacht zodat de temperatuur wat zou dalen). De driver, die de hele dag dag mensen met een shuttle over rul zand naar de vallei brengt, dacht al naar huis te kunnen. Maar wij willen nog graag op en neer en gebruik maken van deze shuttle zodat Jut en Jul niet vast komen te zitten vlak voor zonsondergang. Behoorlijk grumpy dat hij nog een keer terug moet en niet begrijpend dat wij niet zelf rijden met onze 4x4, worden we door deze driver op hoog tempo door de zandpaden geracet. Ondertussen worden we bevraagd hoe lang we wilden blijven.... Hij is overduidelijk niet van plan de uitgebreide toeristische route te nemen. Wij wel, want dit uitje is de reden dat we al twee dagen hier in de woestijn aan het verstoffen zijn. Wij willen in ieder geval naar de Sossusvlei en de Death Vlei, waar je versteende bodem en bomen kan zien. Onderweg stopt hij even en zegt dat de Death Vlei een uurtje lopen is achter die derde duin rechtdoor.... Hmmmm.... Even bedenkelijk, maar we besloten er toch voor te gaan! En dat was dubbel en dwars de moeite waard! Wat een uitzicht. Wat een kleuren. Wat voel je je klein omgeven door zo'n enorm landschap! EN het telt natuurlijk als lichaamsbeweging, die 50 minuten ploeteren door diepe lagen zand...

Tevreden stappen we weer in de jeep om terug geracet te worden naar onze auto. Daar hebben we nauwelijks de tijd om de driver te bedanken, of hij is al weg! De overige kilometers terug naar het kamp zien we alleen zijn achterlichten in de verte. Ook al is dit Africa, overwerken moeten we allemaal wel eens, vriend!