Hoe ziet een rijdag van de ene naar de volgende bestemming eruit?

Allereerst de wekker zetten, alles inpakken en het kamp afbreken. Inmiddels zijn we hier routineus in geworden. Linda hijst de laddertjes op. Daan vouwt tenten samen, Linda checkt onder de bedden (o nee, niet nodig, die zitten op het dak!). Voordeel van deze manier van reizen is dat je onderweg altijd alles bij je hebt en dus nog even kan stoppen om toch iets anders aan te trekken (hè Daan?!) of je eigen lunch op te warmen boven de gaspit. Nadeel is dat je gedurende de reis alle spullen duizenden keren in je handen hebt en blijft verplaatsen om bij datgene te komen wat je nodig hebt. Ook zijn de auto's niet volledig stofvrij te maken, waardoor alles in de truck inmiddels bedekt is met een lekker stoflaagje.

De weg vinden is in Namibië heel eenvoudig. Er zijn drie soorten wegen: verharde 'snelwegen' te vergelijken met onze provinciale wegen, prima onderhouden en bewegwijzerd. Deze verbinden doorgaans de dorpen en steden met elkaar. De aftakkingen hiervan zijn C-wegen: gravelwegen met wat meer stof en hobbels maar nog steeds goed te bereiden en voorzien van bordjes zoals uitkijken voor overstekende struisvogels, jakhalzen, everzwijnen etcetera. (dit is geen grap! Daan verzamelt inmiddels foto's van al deze verschillende borden en we ontdekken er dagelijks nieuwe). Dan zijn er de D-wegen: voor te stellen als zandweggetjes, waarop je blij bent met je 4x4 jeep. Inmiddels hebben we door hoe deze te bedwingen: rij zo langzaam als mogelijk en zo hard als nodig en blijf vooral voor je kijken!
E-wegen hebben wij nog niet gezien. F-wegen zijn niet meer dan een bandenspoor diep de outback in, deze hebben we tot nu toe niet hoeven trotseren.

Verdwalen is onmogelijk, aangezien je maar twee kanten op kan: terug waar je vandaan komt of vooruit. Een kind kan de was doen!

Dus wat doe je dan onderweg? Muziek luisteren, meezingen, zwaaien naar voorbijgangers en tegenliggers die even enthousiast terug zwaaien, aangezien er hier zo weinig verkeer is dat je blij bent dat je een keer iemand tegen komt. Dieren spotten langs de weg, stoppen voor een foto. Dat kan gewoon aangezien er toch niemand achter je rijdt.

Eens in de zoveel tijd moet er gestopt worden voor benzine, boodschappen of een plaspauze. De meeste dorpjes bestaan uit hooguit een paar straten, een pomp en 1 eetgelegenheid voor toeristen. Hierdoor kom je op je route regelmatig dezelfde medereizigers tegen. Gelegenheid om weer even de beleefdheden uit te wisselen over waar je vandaan komt, waar je naartoe gaat, of het lukt, dat reizen met twee meiden? (ja dus, dat vraag ik toch ook niet aan jou, alleen omdat je oud bent?!

Ondertussen schieten de meest afwisselende landschappen voorbij, variërend van droog gesteente tot zandwoestijn, en van bergen, tot vlaktes. En elke keer als je dan eindelijk de horizon bereikt verschijnt er daarachter opnieuw een eindeloze weg in de verte.

Vandaag bereikten we het Duitse stadje Luderitz. Daan had hier erg naar uit gekeken: weer even onder de mensen, beetje winkelen, terrasje pakken, uit eten en lekker uitgebreid douchen ipv snel snel in het badhuis. Maar helaas! Luderitz blijkt niet groter te zijn dan Schiebroek. Bovendien is alles dicht op zondag en is het uitgestorven op straat! De douche daarentegen is wel weer prima en het bed in tegenstelling tot de tent heerlijk zandvrij. Na een maaltijd te hebben genoten in het enige hotel restaurant dat open is vandaag, wat betekent dat alle toeristen in het stadje zich hier hebben verzameld en de parkeerplaats letterlijk vol staat met trucks zoals de onze, duiken we ons lekker zachte bedje in. Hopelijk bruist het hier op maandag wat meer..