We worden hier nog steeds elke dag getrakteerd op typisch Afrikaanse situaties, waarbij iets ofwel volledig onlogisch, ofwel onverklaarbaar traag verloopt. Inmiddels lachen we erom en is de uitspraak 'this is Africa' een voorspelbare grap geworden.

In dit kader hebben wij nu dagelijks een employee of the Day. Zijnde iemand die zijn werk buitengewoon goed doet ofwel ons uitzonderlijk effectief helpt. In deze omstandigheden komt dat vaak neer op de normale service die je thuis ook verwacht, maar die ten opzichte van de vele wel aanwezige maar niet actieve collega's, toch bijzonder opvalt en enorm door ons op prijs gesteld wordt.

Zo zijn deze week door ons geselecteerd:

Chefkok van restaurant Pinguïns te Luderitz, welke eigenlijk alleen de grilman was in een wok-achtig buffetrestaurant. Maar aangezien zijn collega's het af lieten weten, was hij dus ook maar de keukenhulp die de vis bijvulde en de vleessnijder bij het buffet, om op die manier de lange rij chagrijnige toeristen te voorzien van hun avond eten. Dit vonden wij een persoonlijke fooi waard. En hij had nog de bescheidenheid om hier zeer verbaasd op te reageren.

Dan Udo de garage man natuurlijk! Zonder hem waren we ofwel een tent armer, ofwel te laat op het volgende kamp gearriveerd.

En hier in Sesriem Camp hebben we onze eigen 'Carlton' (Niet vervelend bedoeld maar hij lijkt er echt op). De Camp receptionist, die ons niet alleen op elk moment dat we hem zien bijzonder vriendelijk vraagt hoe het met ons gaat (standaard antwoord: still bloody hot thanks), maar ook direct de elektriciteit bij onze campsite laat maken. We hebben aan den lijve ondervonden dat het zonder een lampje bij je kampeerplek best lastig is de juiste tent terug te vinden. Vervolgens gingen we vragen of de sproeiers aan het zwembad uit mochten, want verfrissing is lekker maar een doorweekt ligbedje iets minder. Zijn ubervriendelijke reactie was uiteraard 'offcourse! Dit had vanmorgen om acht uur al uit gemoeten.' Wat betekent dat de sproeiers dus al drie uur water aan het verspillen waren ten bate van het toch al niet meer te redden stukje hopeloze gras. Na verschillende pogingen om een collega te vinden die over de sproeiers gaat (no, George is in Windhoek, no Peter is not here), besluit Carlton om dan maar zelf te gaan. Met duidelijk enige tegenzin want het is niet zijn taak en bovendien bloedheet buiten, maar hé, alles voor de gasten! Bij terugkomst, doorweekt en hijgend, stapt hij snel weer achter zijn deskje om de wachtende toeristen in te checken, terwijl zijn collega stoer aan de bar staat te hangen. Hulde aan Carlton! Wij hebben genoten van het zwembad!