Het zou Afrika niet zijn als er niks te melden was over de terugreis. Natuurlijk ging het gehele gedeelte dat onder onze eigen controle lag perfect: op tijd vertrokken, auto volgetankt en laten wassen (uiteraard op lokale wijze, d.w.z. met de hand, een vieze doek en drie keer over dezelfde plek heengaan terwijl andere plekjes overgeslagen worden), precies aan het toegestane gewicht voldoen en dan begint het wachten.....

Bij de security check treffen we drie Russische diplomaten, welke op de Daan reeds bekende 'Russisch vriendelijke' manier eisen dat hun handbagage niet door de scanner hoeft. De Namibische ambtenaren zijn hier zo van ontdaan dat wij zonder enig probleem een grote fles Sprite mee kunnen nemen door de douane. Hmmmm I wonder wat andere passagiers nog in hun tassen hebben zitten als dit zo makkelijk gaat?!

Dan het boarden.... Mr. Nigel had ons al verteld dat de baantjes bij Air Namibia niet perse aan de best geschikte kandidaat toegewezen worden maar aan degene met de meeste 'vrienden', diploma's of niet... Dit blijkt maar weer wanneer de grondsteward bij het controleren van de boarding pass enthousiast alle drie de boarding passes van Daan doorscheurt i.p.v. 1!!! Je zou toch denken dat ze op Windhoek vaker passagiers zien die meerdere vluchten naar huis hebben, aangezien vanuit Windhoek de rechtstreekse vluchten op 1 hand te tellen zijn. Maar goed, dat probleem lossen we in Johannesburg wel op....nu eerst de vlucht met Air Namibia overleven. Volgens mr. Nigel is de maatschappij ondanks het slechte management wel veilig. Daan heeft hier toch zo haar twijfels bij....

En ja hoor, net als wij moeten opstijgen, gaat het voor het eerst in maanden regenen! Omstandigheden waar de piloten hier niet echt aan gewend zijn. Dat zorgt voor een behoorlijke bumpy ride.

In Johannesburg proberen we nog te upgraden naar business class maar vinden dat toch de extra 800 euro niet waard. Dan maar verkreukelen in economy! Natuurlijk is de douane beambte hier weer opperst verveeld en verwelkomt ons met een diepe zucht. Er wordt niet gevraagd naar het door ons zorgvuldig ingevulde gezondheidsformulier, waarop we verklaren geen Ebola te hebben dus dat nemen we dan maar mee naar huis voor het plakboek. We krijgen toch echt de neiging terug te gaan zuchten.

Lin vergeet heel even dat ze ook in Zuid-Afrika links rijden en stapt dus op de verkeerde roltrap. Sorry hoor maar we zijn inmiddels bijna twaalf uur onderweg...

We hebben hier uiteindelijk net genoeg tijd voor een ijsje. (Linda's tweede verloren spel-marathon en de inzet was een ijsje). Mocht ze nog behoefte hebben aan revenge, daar hebben we de komende elf uur de tijd voor. Ware het niet dat we worden afgeleid door het christelijk gezang van onze buren en het feit dat het boarden is vertraagd a.g.v. 'high temperatures on board'. Now thats a reason I've never heard before... Linda houdt toch nog maar even haar korte broek aan...