Alert level 3: Check!

Inmiddels zit Alert level 3 er op en zitten we al ruim twee weken in Alert level 2. Dat is natuurlijk super goed nieuws, want dat betekent dat de strijd tegen het virus goed gaat. Heel erg goed zelfs!
Op dit moment zijn er in heel Nieuw-Zeeland nog maar 8!!! van de totaal 1154 mensen ziek, waarvan niemand in het ziekenhuis ligt. Er zijn in totaal "maar" 22 mensen overleden aan het virus. Natuurlijk zijn dat er 22 teveel, maar dit zijn hoopvolle cijfers.

Hoe is level 3 verlopen?
Level 3 heeft maar iets van twee weken geduurd. Alhoewel we niet heel veel meer mochten dan in level 4, was het mogen maken van wandelingen enorme verademing. Het was heel raar om te zien dat het leven weer een beetje opgang kwam. Op straat roken we ineens weer etenslucht van restaurants en de koffie branderijen die weer bonen aan het branden waren. Pas als je die geuren weer ruikt valt het op dat die er niet waren tijdens de lockdown. Een rare gewaarwording om een "Ohja, zo ruikt het hier normaal" gevoel te hebben.
Thomas en ik hadden het "geluk" dat onze restaurants gesloten bleven tijdens level 3. Nou, de plek waar ik werk was wel open, maar alleen voor take away en bezorgen. Daar hadden ze niet zo veel mensen voor nodig, dus ik kon lekker thuis blijven voor het grootste gedeelte. De laatste week van level 3 stond voor zo'n beetje de hele stad in het teken van heropening. Ik denk dat alle winkels en horeca gelegenheden nog nooit zo schoon zijn geweest. Al het personeel werd ingezet om te poetsen en te schilderen. Ook ik moest er aan geloven. Weer aan het werk na 6 weken niets doen. Stiekem viel dat best wel zwaar. Gelukkig hoefde ik niet meteen vroeg op te staan. In de middag een beetje poetsen en dan weer naar huis.

Het leven in level 2.
Level 2 begon de week erna en dit betekent dat wij, anders van verwacht, weer mogen reizen door het hele land! Natuurlijk wel allemaal met twee meter afstand. De horeca mag ook weer open. Mensen mogen eten in drinken in het restaurant. De tafels moeten 2 meten uit elkaar staan en iedereen moet zijn of haar gegevens noteren bij binnenkomst. Dit is verplicht bij elke openbare plek. Mocht er dan iemand positief getest worden op corona, dan kan er precies nagegaan worden met wie die persoon in contact is gekomen. Ofja, zo veel mogelijk natuurlijk. Het gekke is dat je wel 2 meter afstand moet houden met vreemde, maar je mag wel met al je vrienden of collega's (max 10 personen) aan een tafel zitten of samen buiten zijn. Hier lijkt de twee meter afstand niet te gelden. Blijft allemaal lastig natuurlijk...
Het werken is heel anders van voor de lockdown. Doordat iedereen thuis werkt ipv op kantoor, komen er veel minder mensen lunchen of een koffie to go halen. Dit wil dus zeggen dat ik helaas niet meer zo veel kan werken als voorheen. In het restaurant waar ik een paar avonden in de week werkte hebben ze er helaas voor gekozen mijn contract stop te zetten. De proefperiode hier duurt maarliefst 90 dagen. Die 90 dagen zaten er bijna op, dus besloten ze mij en een collega er uit te knikkeren. Dit deden ze onder het motto dat wij niet flexibel genoeg waren. Omdat ik nog een andere baan heb en zij studeert. Niet helemaal eerlijk als je het mij vraagt. Ze gaan nu een nieuw iemand aannemen en willen ons aanhouden met een nieuw oproepcontract. Dit zodat het voor beide flexibeler is en we geen verplichtingen hebben naar elkaar. Ofterwijl, ik mag blijven werken tot ze een nieuw iemand hebben gevonden, daarna hebben ze mij niet meer nodig. Het voelt een beetje alsof ze ons eruit gooien vlak voor ze aan ons vast zitten. Ze nemen een nieuw iemand aan, zodat ze weer 90 dagen proefperiode hebben. Dit contract heb ik afgewezen, omdat zij de wettelijke regels een beetje aan het oprekken zijn. Nooit iemand mij verteld heeft dat ik niet flexibel genoeg ben en ik heb niet zo veel zin om op te komen draven wanneer het hun uitkomt, terwijl mijn positie weggegeven is. Daarnaast zijn de sociale skills van de eigenaresse ook niet echt om over naar huis te schrijven. Dus laat ik daar maar niet te ver op in gaan. Laten we zeggen dat als ik ooit zo'n gesprek zou moeten voeren, ik weet hoe ik het niet moet doen.
Gelukkig heb ik nog een baan in het cafe. Hier kan ik helaas niet fulltime werken, maar hopelijk wordt het snel drukker en kan ik meer uren maken.

Natuurlijk heb je werkpaarden en luxepaardjes. Thomas zijn cafe zit in de nationale bibliotheek. Dit opent volgende week pas. Hij gaat dus nog even door met chillen en uitslapen. Nou heeft een collega van hem net ontslag genomen en zijn baas gaf aan misschien nog wel iemand nodig te hebben. Natuurlijk allemaal nog even afwachten hoe het gaat als zij openen. Wie weet kan ik een paar uurtjes per week bij hun aan de slag als barista. Mochten ze mij hiervoor aannemen dan ben ik echt een geluksvogel. Er komen dagelijks zo'n 5 mensen bij ons het cafe in om te vragen of er vacatures zijn.

Nou, genoeg over werk en dat stomme virus. We hebben in de afgelopen weken ook veel leuke dingen gedaan!

We hebben een aantal mooie wandelingen gemaakt hier in de buurt. We zijn naar de "Red Rocks" geweest. Hier kan je ook zeehonden spotten. Dit liggen lekker te chillen op de rotsen.
Er is een heel klein stukje aan dit lange strand waar de rotsen (verrassing!) rood zijn. Er zijn twee verhalen rond waardoor de rotsen rood zijn. Beide gaan over de Polynesische ontdekkingsreiziger Kupe. Hij zou zou schelpdieren aan het vangen zijn met een soort klem in zijn hand. Hij verwond zichzelf en zijn bloed zou de rotsen rood hebben gekleurd. Het andere verhaal gaat dat Kupe's dochter haarzelf op de rotsen heeft geworpen nadat Kupe heel laat terug kwam van een van zijn verkenningen. In dit verhaal heeft haar bloed

de rotsen rood gekleurd.

Een paar dagen later hadden wij op het internet een mooie compacte camper gespot. Test ritje was prima en mijn eis was dat de keuken achter de voorstoelen zit en niet in de achterklep. Als het koud is of het regent, wil je niet helemaal de camper uit moeten om te koken of een kopje thee te zetten. Hij was van twee meiden die hem helemaal van binnen hebben opgeleukt met een leuk dekentje op het plafond en hangmandjes. Ik was dus al snel enthousiast. Natuurlijk gaat het niet alleen om het uiterlijk, dus hij moest even door de keuring bij de garage. Gelukkig was er niets mis mee en besloten wij deze parel van een auto te kopen! Wie had dat ooit gedacht. Mijn aller eerste auto is een camperbusje!

Toen wij hem kwamen ophalen hebben wij natuurlijk meteen even een extra rondje gemaakt. We waren namelijk in the middle of nowhere en de omgeving was geweldig! We zagen ook ineens een bordje "Rivendell" staan. Nou moet ik eerlijk zeggen dat dat mij niet zo veel zegt, maar Thomas wilde hier perse heen. Rivendell is namelijk een plaatsje in de film Lord of the Rings. Momenteel is het

gewoon een klein parkje en een soort van mini ark de triomf. Maar voor de fans natuurlijk the place to be!
Naast deze Lord of the Rings spot zijn er wel meer van dit soort plekken. Het is natuurlijk leuk om deze plekken in het echt te zien, maar deze plekken zijn ook echt gewoon heel erg mooi. Dus ik als niet echt fan van de films (sorry fans), kijk alsnog mijn ogen uit.

Het leuke van de stad Wellington is dat je binnen 45 minuten lopen (ongeacht welke richting) je midden in de natuur staat. Ideaal om er even op uit te gaan als je een dagje vrij hebt. Zo kwamen we weer terecht op een Lord of the Rings plek. Hier konden we even een leuke foto maken. Thomas lijkt net echt Frodo, vinden jullie niet?!

Doordat ik wat minder uren maak op het werk en Thomas nog steeds niet werkt, konden we er mooi een weekendje op uit. De nieuwe

camper moest natuurlijk even uitgeprobeerd worden. We besloten een naar de vuurtoren te gaan en naar Pinnacles. Ik had deze plek gevonden via internet en het zag er zo mooi uit, dat ik hier wel naartoe wilde voor ons eerste tripje. Thomas had heel toevallig hetzelfde idee. Alleen wilde hij niet alleen naar deze plek omdat het er zo mooi uitzag... Kan je het al raden? Hier is natuurlijk ook weer Lord of the Rings opgenomen! Nou, we waren er dus al snel uit waar we heen wilde.

Het eerste ritje met de camper! Spannend! Ik had nog nooit links gereden en vond dat dit wel het moment was om daar verandering in te brengen. Het is een automaat, dus het is lekker lui rijden. Het viel me heel erg mee en niet eens zo heel raar. Alleen als je op een kruising komt en je moet links of rechts afslaan. Dan moet je wel eventjes twee keer nadenken dan je dus een andere baan moet kiezen dan normaal. Gelukkig gaat dit alleen fout op een verlaten stukje, waar je geen andere auto's hebt die je herinneren aan het links rijden. Het enige wat echt heel onwennig is, is het knipperlicht. Normaal gesproken zit die dus links van je stuur. In deze autos zit links je ruitenwissers en rechts je knipperlicht. Nou, ik kan je vertellen... De ruitenwissers werken prima. Die heb ik meerdere malen getest!

We moesten ook door bergweggetjes rijden! Thomas vindt het geen bergen, hij vindt het een soort van heuvels. Ik als Nederlander vind het gewoon bergen! Bergen, heuvels hoe je het ook wilt noemen. Er waren haarspeldbochten, stijle wegen omhoog en stijl naar beneden. Op zulke wegen heb ik natuurlijk nog nooit gereden. Ik vond het helemaal leuk! Ik voelde me ook best een pro toen ik wist dat je moest uitkijken met elke keer remmen als je berg afgaat. Ja pap, jouw woorden kwamen weer boven! Niet te veel remmen, dan worden ze heet, branden ze door en slijten ze. Lage versnelling kiezen en dan remt de auto vanzelf. Maarja, hoe werkt dat dan als je een automaat hebt?! Ik kan hem niet even in z'n twee zetten. Google is je beste vriend en deze pook blijkt een "hold" knop te hebben. Daarmee kan je dus veilig bultje op en bultje af zonder dat de boel in de fik gaat.

Eenmaal aangekomen hebben wij een bezoekje gebracht aan de vuurtoren. Bij de vuurtoren liggen ik weet niet hoeveel zeehonden te chillen. Je kan ze niet zo goed zien als je loopt. Ik stapte bijna eentje op z'n staart. Gelukkig stapte ik er net naast, want deze beesten kunnen zichzelf verbazingwekkend snel verplaatsen en kunnen ook best wel agressief worden.

Daarna hebben we een plekje aan de zee gevonden waar je mag overnachten. Lekker in het zonnetje chillen. Er waren veel mensen aan het vissen. Dit doen ze niet alleen met hengels hier. Maar ze gaan met wetsuit en snorkels het water in om van alles te vangen. Onder andere Paūa. Dit is een grote zeeslak die alleen hier in Nieuw-Zeeland voorkomt. Funfact, Kiwi's vinden het leuk om te delen. Als zij iets hebben wat typisch Nieuw-Zeelands is en ze zien toeristen. Dan willen ze dit maar wat graag aan je geven. Het is dan niet de vraag of je het wil hebben, ze droppen het gewoon op je tafel. Dat gaat dus zo:
Man: "Hier, Paūa voor jullie"
Wij: "Wat is dat?"
Man: "Een zeeslak! Kan je eten. Even schoonmaken en bakken" *en loopt weg*

Oké een zeeslak... en nu? Zit je dan... met 3 van die dingen op tafel. Gaan we dit eten? Hoe moet je dat dan schoonmaken. Hoe moet je dat bakken. Dat ding zit in een schelp, hoe krijg je dat eruit?
Gelukkig kwam na een tijdje één van de vissers terug. Hij zag

waarschijnlijk dat wij niet zo goed wisten wat we er mee moesten. Hij had in no-time dat ding uit z'n schelp, ingewanden en tandjes er uit, alsof het niets was. Blij dat hij dat deed, want echt smakelijk zag het er niet uit. Hij vertelde ons dat wij met een steen op zijn spier moesten slaan, zodat die mals werd. Vervolgens bakken met een beetje olie en dan konden we hem zo opeten.
Al met al was ik nog steeds onder de indruk hoe mooi die schelp er van binnen uitzag, maar dat ter zijde. Wij deden braaf wat de man ons vertelde en zijn het gaan proberen. Ik heb denk ik één hapje gehad. Toch een beetje gek zo'n slak eten. Thomas, als een echte fransman, is natuurlijk niet bang voor het eten van een slak! Hij vond het erg lekker. We hadden alleen niet perse de behoefte om de andere twee slakken schoon te maken, die hebben we maar weggegeven aan andere mensen die er ook waren.

De volgende dag zijn wij dus naar Pinnacles gegaan. Je kan naar een uitkijk punt, waar je zicht hebt op de pinnacles zelf. Het een een klein stukje uit een hele berg die er zo uit ziet. Hier heeft ooit water gelopen, daardoor heeft het zo'n gekke vorm gekregen. Je kan er ook doorheen lopen. De grond en de soort van bergmuur voelt heel raar aan. Beetje als een soort doe het zelf metselwerkje. Het zijn allemaal kleine stenen die bijna afbrokkelen als je ze aanraakt. Na een lunch aan de zee was het helaas weer tijd om terug te gaan naar Wellington.

Ik moest op maandag gewoon weer werken. Ik had alleen op maandag morgen een beetje een gekke wekker. Ik werd wakkergeschud door een heuse aardbeving. Ik had nog nooit een aardbeving gevoelt, dus het duurde even voor ik door had dat het een aardbeving was. Het voelde zo anders dan ik had verwacht. Ik had ook geen idee of het een heftige aardbeving was, aangezien ik niet echt een referentie had. Het was een 5.8 op de schaal van Richter. Nou zegt mij dat nog niet zo veel... Maar ik begreep op het werk dat het wel een stevige was geweest. Gelukkig was er niets beschadigd in de omgeving en de locale mensen zijn niet zo snel onder de indruk hier. Het leven gaat dus gewoon door alsof er niets gebeurd is. Natuurlijk weet je nooit of de eerste schok ook de ergste is. Er kunnen altijd meerdere volgen. De naschokken waren niet echt voelbaar. Op dinsdag is er wel nog een schok geweest. Thomas voelde hem wel, omdat hij gewoon thuis was. Hij was op de zesde verdieping. Ik was aan het werk en als je loopt voel je het natuurlijk niet zo goed. Inmiddels is het vier dagen geleden en lijkt het allemaal mee te vallen. Nieuw-Zeeland en vooral Wellington ligt precies op een breuklijn van de aarde. Hier komen dus vrij vaak aardbevingen voor. 90% van de aardbevingen zijn niet eens voelbaar. Maar af en toe dan kan de aarde je eventjes wakkerschudden.

Dit weekend gaan we met twee andere naar de Taranaki vulkaan. De weersvoorspellingen zijn niet perse heel erg goed. Dus hopelijk blijft het een beetje droog!