Lockdown

Nu begin ik aan de blog die ik nooit verwacht had te schrijven. Ik ben al drie keer begonnen, alleen de maatregelen volgen elkaar zo snel op dat het elke keer achterhaalt is. Wie had dat 2 maanden geleden gedacht dat de overheid ons kon verplichten binnen te blijven. Ik had nooit gedacht dat de wereld zo snel kon veranderen.

Het is bizar dat aan jullie kant van de wereld en aan deze kant, we het hele dagen nergens anders meer over hebben. Het corona virus heeft de hele wereld in zijn greep. Hierdoor voelt de aarde ineens heel klein. We leven zo dicht op elkaar dat dit deze chaos gecreëerd kan zijn in een paar maanden tijd. Aan de andere kant voelt de wereld ook enorm groot. Naar huis komen is inmiddels zo goed als onmogelijk geworden. Gelukkig is dat voor ons ook niet nodig. Er is in dit land meer dan genoeg eten, wij kunnen het kraanwater hier drinken en het land ziet iedereen als gelijken. Dus ook werkende

toeristen krijgen een tegemoetkoming van de overheid. Ik ben blij dat wij al een tijdje in het land zijn en snel een baan hebben gezocht. Hierdoor kunnen wij het nu voorlopig wel even uithouden. Ons visum is nog bijna een jaar geldig en we hebben voldoende spaargeld.

Aangezien ik nog wel wat berichten krijg met vragen hoe de situatie hier is en of het nog wel veilig is om hier te blijven in ons hostel, een kleine update over hoe het er voor staat hier.
Vorige week was alles nog onzeker. Wat gaat de overheid doen, hoe lang gaat het duren voor het virus ook dit land (hard) gaat treffen. Erg vermoeiend. Wat mag wel, wat mag niet. Wel blijven, niet blijven. Andere baan zoeken, baan behouden. Allemaal vragen en niemand weet wat het beste is om te doen. Sommige boekten vluchten naar huis, sommige gingen sowieso blijven. Eén ding was zeker, corona gaat ook dit land hard raken. Onze vraag was dan ook, waar willen we dan zijn? Naar huis gaan, daar was het eigenlijk al veel te laat voor. Mensen boekten vluchten en die werden geannuleerd. Zonde van de moeite en van het geld. Wij besloten dat wij geen ontslag gingen nemen. Onze baan was onze enige kans op een tegemoetkoming van de overheid als het tot een lockdown zou komen. En eerlijk, het was niet meer echt de vraag óf het tot een lockdown zou komen, meer een kwestie wanneer. Wij besloten om in

ons hostel te blijven. Hier kunnen wij per week de huur opzeggen en een appartement is veel duurder en daar zitten we 2 maanden aan vast. Met alle onzekerheid van de afgelopen weken, willen wij niet vast zitten aan vaste lasten. Het is natuurlijk altijd nog afwachten of wij het geld wel of niet gaan krijgen. Mijn baas zegt 100% zeker, eerst maar zien dan geloven.

Sinds gisteren zitten wij in een volledige lockdown. De maatregelen hier zijn vele malen strenger dan die bij jullie. Wij mogen alleen naar buiten om boodschappen te doen, te sporten of een luchtje scheppen. Wij mogen niet met andere mensen praten die wij tegen komen op straat. Politie loopt rond om te controleren (ik ben zelf nog niet buiten geweest, maar dit zegt men). Zij kunnen vragen waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat. Als jouw reden niet goed genoeg is, zullen ze je ook terug sturen. Volgens mij willen ze nog niet meteen boetes geven, maar mochten blijken dat men niet luistert, dan gaat dat wel gebeuren.
Over de supermarkt gesproken. Er zit een maximum op hoeveel mensen er in de winkel mogen zijn. Hierdoor staan we in de rij om de winkel in te mogen. Helaas ook hier hamsteren mensen, veel schappen zijn leeg. Doordat het in de winkel zelf niet meer zo druk is, lijkt het of mensen wat minder hamsteren. Toen de winkels vorige week heel druk waren, lag er veel minder in de schappen.

De regels in het hostel waar wij verblijven zijn ook behoorlijk streng geworden. Wij moeten in onze kamer blijven. Wij mogen in de

gezamenlijke keuken zijn met maximaal 2 mensen tegelijk. Vooralsnog klinkt dit vrij onmogelijk, maar we gaan het zien. Wij mogen in de gezamenlijke woonkamer zitten met 2 meter afstand van elkaar. Ik mag aan één tafel zitten met Thomas, maar niet met anderen. We mogen niet voor de gezelligheid beneden zitten, alleen functioneel. Het liefst dus zo min mogelijk je kamer uit.
Om niet helemaal gek te worden van elkaar heb ik dus besloten sportief te gaan worden. Ik ga straks met twee mensen uit het hostel een rondje hardlopen. Dit mag, met twee meter afstand. De lift, die proberen we niet meer te gebruiken. We doen ons best om niet te dik uit deze crisis te komen.

Het is bizar hoe streng ze hier zijn in vergelijking met Nederland. De situatie is vele malen erger bij jullie dan bij ons. Welke keuzes het beste zijn, dat weet volgens mij niemand. Voor ons geven deze strenge maatregelen wel rust. Het is heel duidelijk wat wel en niet mag en we hoeven niet meer elke keer te dubben over wat het beste is om te doen. We zitten nu in deze situatie en daar blijven de komende weken ook in.
Reizen zou reizen niet zijn als alles volgend plan zou gaan toch?! Wij blijven positief en hebben het tot nu toe nog steeds leuk samen. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor de muren van deze ongeveer 16m2 op mij af gaan komen.

Laten we ook nog even naar de positieve kant kijken van dit virus. Dolfijnen in Venetië... De lucht die ineens schoon wordt. Bizar hoe snel de aarde in staat is om alles op te schonen en ook een enorme eye opener hoeveel invloed wij dus daadwerkelijk hebben! Hopelijk leren wij hier allemaal van en komt er na al dit gedoe zo veel meer respect voor de aarde en natuurlijk voor alle mensen die de maatschappij nu draaiende houden en levens redden.

Stay safe daar in Nederland jongens. Hopelijk verdwijnt dit virus zo snel als dat het op kwam zetten. Blijf vooral zo veel mogelijk binnen en zorg voor elkaar!