Terug naar "normaal"

Wauw, wat vliegt de tijd! Het is al juli! En, belangrijker nog, veel te lang geleden dat ik een blog heb geschreven. Elke keer denk ik, als ik vrij ben deze week, dan ga ik mijn blog schrijven... Alleen die vrije dagen zijn er momenteel niet zo veel, dus is het lastig om de tijd en rust te vinden om te gaan schrijven.

Laat ik beginnen met het feit dat wij alweer in "corona Alert level 1" zitten. Toen ik de vorige keer schreef, waren er nog maar een stuk of 8 mensen die corona hadden. Ik geloof dat nog geen week later iedereen beter was. Het land was officieel corona vrij! Mega goed nieuws natuurlijk! We gingen dan ook meteen door naar Alert level 1. Wat betekent dat het leven weer langzaam terug gaat naar normaal. Geen twee meter afstand meer houden, horeca mag weer volgepropt worden, iedereen gaat langzaam aan weer terug naar kantoor, de mondkapjes mogen de kast in en de desinfectie producten staan weer te verstoffen op de schappen.
De eerste dagen voelde het onwennig. Op het werk stonden er ineens weer dubbel zoveel tafels. Stond het echt zo vol altijd? Mensen blijven nog een beetje bang als je te dichtbij komt, maar dat was na een week of twee ook weer voorbij. We gaan weer gewoon verder alsof er nooit iets gebeurt is. Bijna dan...
Wanneer de overheid zegt dat alles weer terug naar normaal kan, wil dat natuurlijk niet zeggen dat alles meteen weer normaal is. Vooral op het werk was het de eerste weken heel erg rustig. Thomas en ik maakte beide korte dagen. Ik was van 2 banen naar 1 gegaan dus helaas maakten we niet zo veel uren als dat we zouden willen. Inmiddels zijn we een aantal weken verder en is een heel stuk drukker op het werk. In plaats van 20 uur per week, werk ik nu ruim 40 uur per week. Heel erg fijn, want ik hoef tenminste niet bang te zijn dat ik ontslagen word omdat er niet genoeg werk is! Het sparen begint dus ook eindelijk een beetje op gang te komen. Helaas lag dat behoorlijk stil door hele situatie.

Het originele plan was, dat wij nu al lang aan het reizen zouden zijn. Helaas is dat nog niet het geval. We moeten nog een paar weken werken en dan hebben we voldoende spaargeld om op reis te kunnen gaan. We willen liever nu wat langer werken, want als we onze banen opzeggen, is de kans klein dat we wat anders kunnen vinden, mocht dat nodig zijn. Al is het land nu corona vrij, dat wil niet zeggen dat dat ook zo blijft natuurlijk. Er zijn nog steeds elke dag Kiwi’s die terugkomen vanuit het buitenland. Sommige van hen hebben het coronavirus. Er zijn hele strikte regels voor de mensen die terugkomen, maarja… een ongeluk zit in een klein hoekje natuurlijk. Het blijkt natuurlijk dat één persoon genoeg is om heel veel mensen te infecteren en het land in lockdown te krijgen. Nieuw-Zeeland heeft het draaiboek al klaar liggen voor het geval het virus zich weer gaat verspreiden hier in het land.

Al met al hadden we, doordat we niet fulltime aan het werk waren, extra tijd en hebben wij een klein voorproefje gehad wat betreft het reizen. Door deze tripjes kunnen we natuurlijk helemaal niet meer wachten om aan het echte werk te gaan beginnen!

Taranaki
Allereerst zijn we naar de Taranaki vulkaan geweest. Het was ongeveer 4 uur rijden met de auto en we hebben overnacht in een hostel dichtbij de vulkaan. Ongeveer een uur voordat we bij het hostel waren, zagen we de vulkaan al. Ofja, het was behoorlijk bewolkt en ik geloofde niet dat het een vulkaan was. Ik dacht dat het een gekke wolk was. Het leek gewoon niet echt. Het leek te groot en te erg “uit het niets”. Alles was plat en je zag alleen één puntachtige berg. Zoals in je alleen ziet in films en ansichtkaarten. Natuurlijk zat ik fout en dit was ‘m echt. De vulkaan! Omdat het hier winter is, is het helaas niet mogelijk om naar de top van de vulkaan te gaan. Dit kan alleen in de zomer. Er zijn verschillende wandelingen rondom de vulkaan. Wij wilde graag naar het meer. Dit zag er zo geweldig uit op de foto’s. Als je geluk hebt en het is windstil, dan kan je de vulkaan zien in de reflectie van het water. Vol goede moed begonnen wij aan de wandeling. Na ongeveer twee uur lopen dachten we dat hier ergens wel het meer moest zijn. We waren al dichtbij de vulkaan en dit was al zo ongelofelijk mooi en indrukwekkend. Het kon niet veel verder zijn. Toch zagen wij geen meer. Hadden wij de verkeerde route genomen? Hoe kan je een groot meer nou missen? We liepen nog een stukje verder en toen zagen we, 200 meter verderop, een groepje mensen staan rond een relatief klein plasje. WAT? Nee, dat kan nooit hèt meer zijn. Het is zo klein?! Ja, het was een teleurstellend klein meertje, maar het was inderdaad groot genoeg om de volledige vulkaan te zien in de reflectie van het water. Het was zo goed als windstil, we hadden dus geluk dat wij de reflectie konden zien. Man, dit was zo mooi. Niet alleen de reflectie in het meer. Alles was mooi. De vulkaan, alles eromheen. Alsof het niet echt is. Alsof je naar een gefotoshopt plaatje zit te kijken. Als ik nu naar de foto’s kijk

voelt het nog alsof het niet echt is. Er is denk ik één moment per dag dat deze plek nog mooier is en dat is bij zonsopkomst. Als we de mogelijkheid hebben, dan wil ik dat nog héél erg graag doen!

Martinborough
De week erna was het weer mooi weer en hier wilde we natuurlijk gebruik van maken. Naast de mooie natuur, staat dit land ook bekend om de heerlijke wijnen die ze hier maken. Dat wil dus zeggen dat er vele druivenvelden zijn. De dichtstbijzijnde is ongeveer anderhalf uur rijden. Moet je toch gezien hebben?! Nou, camper in en gaan met die banaan! Moet zeggen dat als je naar die plantages kijkt je erg dorstig wordt. Wil wel proeven hoe dat druivensapje smaakt natuurlijk! Gelukkig snappen de Nieuw-Zeelanders dat! Elke boerderij heeft een eigen café waar je natuurlijk wijnproeverijen kan doen! Dat hoef je deze dorstige mensen maar één keer te zeggen! Wij offeren ons dus

graag op voor een weekendje cultuurproeven. We hebben ons op dag één ingehouden. Samen één proeverijtje gedaan. We besloten dat dit nóg leuker zou zijn als wij onze vrienden zouden optrommelen. Zoals je natuurlijk verwacht, hoefde wij maar een appje te sturen en zij waren ook enthousiast. Zij zouden de volgende dag langskomen en dan kunnen we samen op wijnproeverijentocht!
Inmiddels was het al bijna donker en moesten we nog een plek zoeken om te gaan slapen. We hebben de camper aan een meertje geparkeerd en zijn gaan slapen. De volgende morgen (toen het eindelijk stopte met regenen) konden wij pas zien waar we eigenlijk stonden. Het was windstil en de reflectie van, ja eigenlijk alles, was glashelder te zien in het meer. Alweer zóóó mooi.
Hoe kunnen mensen nou niet van vrij kamperen houden?!?! Oke, ik moet toegeven dat ik gedurende de nacht kamperen een beetje minder leuk vond… wildplassen omdat er geen wc’s zijn, in het donker, in de regen, in de kou… want het is winter… Maar het uitzicht

in de ochtend maakt alles goed! Ofja, bijna alles… mijn schoenen en sokken waren nat van het gras. Ik had het koud en verlangde stiekem een beetje naar een kop koffie in een warm café. Nadat we ons bijna vast hadden gereden in het natte modderige gras, gingen wij op weg naar koffie! Luckyshot!! Het tentje dat wij binnen liepen had een openhaard met een mega fijne bank! Dit was echt ultiem genieten. Nadat onze vrienden waren aangekomen zijn wij gaan wijnproeverijhoppen. Beste zondag activiteit ever! Vooral als je niet de bob hoeft te zijn (sorry Thomas). Na een paar proefglaasjes krijg je best zin in een snackje. Natuurlijk snappen de Nieuw-Zeelanders dat en in no-time hadden wij de beste plank ever voor onze neus staan. Olijven, warm stokbrood, echte Franse kaasjes. Jammie!! De geweldige zonsondergang maakte de dag helemaal af en voldaan konden wij weer terug naar Wellington.

Rugby

Zo populair als voetbal bij ons is, zo populair is rugby hier. Wij hadden de laatste (voetbal)wedstrijd in het "sky stadium" voor de lockdown bijgewoond. Wij wilde natuurlijk ook de eerste wedstrijd ná de lockdown zien. Dit kwam goed uit, want dit was een rugbywedstrijd. Vol enthousiasme gingen wij er naartoe en al snel kwam ik erachter dat ik precies NIETS weet van dit spel. Binnen no-time waren er al punten gescoord en ik had het niet eens door. Hoe scoor je punten met dit spel? Deze kerels vliegen alleen elkaar in de haren. Er is helemaal geen goal.. HELP! Na wat uitleg en een half uur kijken begon in het een klein beetje te begrijpen en kwam ik tot de conclusie dat ik liever kijk naar een voetbalwedstrijd dan naar rugby. Waarschijnlijk omdat ik er nog steeds weinig van begrijp. Ohja, ik hoopte trouwens dat het spel zou beginnen met een traditionele HAKA (een soort ceremoniële dans wat ze doen om de goden aan te roepen en om de tegenstander te imponeren). Helaas doen alleen de All blacks (het nationale team) dat. Hopelijk krijgen we ergens nog de mogelijkheid om mensen een echte HAKA te zien doen…

Hobbiton
Voor het geval je het nog niet begrepen had, Thomas is een groot fan van Lord of the Rings. Een tripje naar Hobbiton, The Shire, hét thuis van Frodo, kon natuurlijk niet uitblijven. Het meest geweldige van Nieuw-Zeeland is misschien wel niet alleen je bestemming geweldig gaat zijn, maar de weg ernaartoe… alles is hier mooi. Ik kijk mijn ogen uit wanneer we door dit land rijden. Zelfs nu het winter is en het meer regent dan dat het echt koud is, is het mooi. Het weer is zo wisselvallig dat je zo vaak een regenbogen ziet en het zicht continu veranderd.
Hoe dichter je bij Hobbiton komt hoe meer het al gaat lijken op “The Shire”. Natuurlijk hadden we de bijpassende muziek aan in de auto, om even goed in de sfeer te komen.
Hobbiton mag je alleen in met een gids. Vrij rondlopen is er dus niet echt bij. Normaal zijn de groepen max 41 mensen. Zoveel geluk als wij hadden, waren wij maar met 11 mensen in de groep. De groep voor ons was ook heel klein en de groepen na ons waren gewoon volgeboekt. Wij hadden dus het geluk dat wij veel vragen konden stellen, verhalen horen, foto’s konden maken en lekker rond konden lopen. Of je de films nou gezien hebt, leuk vindt of niet. Hobbiton

heeft voor mij echt iets magisch en sprookjesachtigs. Overal is over nagedacht. Alles klopt. Je staat bij een klein hobbithol en je voelt je een reus. Het huis ernaast is mega en je voelt je ineens heel klein. De groente in de moestuintjes zijn groter dan gemiddeld, waardoor je je kleiner voelt. Optische illusies als de ene persoon in het huisje staat en de ander op de deur klopt. Heel mooi gemaakt allemaal. Thomas was als een kind in de snoepwinkel, die wilde er wel blijven wonen! Helaas duurde de tour maar twee uur en toen moesten we “The Shire” verlaten en weer terug richting Wellington.

Hopelijk hebben we de komende tijd nog de kans om wat kleine tripjes te maken, voor we aan onze echte reis gaan beginnen. Helaas laat het weer het niet altijd toe. De winter is hier zeker niet koud. Het is gemiddeld 10 graden. Het waait wel heel veel, dus het voelt soms wel echt koud aan. Het regent erg veel dus het is niet echt lekker weer om er met de camper op uit te gaan. We werken dus nog een aantal weken door. Tegen die tijd regent het hopelijk wat minder, is het wat warmer en dan kunnen wij lekker op pad! Dit betekent dus wel dat wij wat later terug gaan komen dan augustus wat ooit het plan was.