Daar gaan we!

Ongeveer 2,5 weken geleden schreef ik vanaf de wiebelige boot. We hadden duidelijk niet te beste dag uitgekozen om met de boot te gaan. Er was veel wind en het regende. Thomas en ik hebben ook absoluut geen zeebenen. Toen we ongeveer een uurtje op het water waren, werden de golven hoger en hoger. We moesten snel naar buiten te gaan, in de hoop de papieren zakjes aan boord niet te hoeven gebruiken. Gelukkig kwam het zuidereiland al snel in zicht. We moesten nog een tijdje langs het land op varen, hierdoor was er veel minder wind en konden wij naar binnen om op te warmen. Buiten was het verdomd koud en nat namelijk!

De aankomst op het zuidereiland was niet verkeerd! De wolken braken (deels) open en de zon begon te schijnen. Pfoe, het was wel even wat warmer hier in Picton. Wij waren natuurlijk gewend geraakt aan Windy Welly. Ik kan je vertellen, het is daar een stuk kouder!

Wij waren eigenlijk van plan om vanuit Picton eerst naar het noorden te gaan. Je hebt hier soort van kleine (schier)eilandjes waar het heel mooi blijkt te zijn. Echter konden wij geen gratis camperplekken vinden en we wisten ook eigenlijk nog niet zo goed welke specifieke plekken we daar wilde gaan zien. We komen hier sowieso nog terug, dus we laten dit stukje nog even liggen voor later.
Op naar Blenheim dus. Dit is een wijngebied hier in Nieuw-Zeeland. Het stikt er van de wijnvelden en je kan overal waar je maar wilt wijn drinken. We hebben hier alleen een beetje rondgereden. Wij hadden natuurlijk na de lockdown ook al een wijntour gedaan in het Noorden. We vonden dat vor nu wel even genoeg. Nou moet ik stiekem bekennen…. Wij konden eigenlijk gewoon niet wachten om door te rijden naar Kaikoura. Wat wij hier hebben gedaan…Ik weet niet of de reis nog beter kan worden.
Wij werden wakker op een parkeerplaats. Vrij saaie plek eigenlijk.

Toen we de camper uit kwamen zagen we de geweldig mooie bergen op de achtergrond. Het had best behoorlijk gesneeuwd de afgelopen nacht, dus de toppen waren bedekt met verse sneeuw. Wij wisten toen nog niet dat onze dag nog beter zou worden dan het uitzicht. Wij kwamen erachter dat er nog plek was op de walvistour, die een uur later zou vertrekken. Dat laten wij ons geen twee keer zeggen natuurlijk!
Het is geen 100 procent garantie dat je ook daadwerkelijk walvissen ziet tijdens zo’n tour. Wel is de kans groot, omdat ze de dieren altijd in de gaten houden. Dit doen ze voor observatie, onderzoek en een natuurlijk ook wel voor de toeristen die ze graag willen zien. Het was nog geen uur varen voor we in mega diep water terecht waren gekomen. Er is vrij dicht bij de kust al een afgrond in het water van meer dan een kilometer. Hierdoor leven deze dieren relatief dichtbij de kust, wat best uitzonderlijk is blijkbaar.

Nou goed, beetje info over de Spermwhale (blijft een grappige naam), in Nederland noemen wij ze gewoon potvissen trouwens. Deze dieren zijn tussen de 16 en 20! meter lang en kunnen tot wel 40.000 kilo wegen. Wooow, dat is meer dan 700 Janne’s bij elkaar. Nou kun je dus nagaan dat deze dieren vrij veel eten.. zo’n 900 kilo per dag om precies te zijn. Ze eten het liefst mega inktvissen die alleen diep in de zee te vinden zijn. Ze duiken dus ongeveer een kilometer diep om zo’n inktvis te pakken te krijgen. De duik duurt ongeveer 45 min tot een uur. Wanneer hij weer boven komt blijft hij maar ongeveer 5 tot 10 minuten boven en dan vertrekt ie weer de diepte in. Die 5 tot 10 minuten aan het wateroppervlak is dus precies wat wij hopen te zien!
De boot gaat naar de plek waar het dier voor het laatst gezien is. Ze gooien geluidsapparatuur in het water en gaan luisteren of ze de walvis kunnen horen. Kunnen ze ‘m horen? Dan is ‘ie onderweg naar boven en moeten we met z’n alle goed kijken of we hem ergens zien. Ze kunnen alsnog best wel ver zijn hoor. Die geluiden gaan natuurlijk onder water heel ver. Wij hadden geluk. De walvis was gehoord en het zou niet lang meer duren voor ‘ie aan het wateroppervlak was.
Gespot!!! We zagen de rug van de walvis boven water en hij was water door zijn luchtgat (noem je dat zo..?) aan het spuiten. Wauw, wat een beest. Wij zien natuurlijk alleen maar een topje van de ijsberg, maar je ziet hoe mega dit dier is. Ik stond met open mond te staren naar dit bijzondere beest. Ik moet stiekem bekennen dat Thomas mij erop wees dat huilend stond te kijken naar dit beest. Ja, nou, zie je ook niet elke dag toch?! Na ongeveer 5/10 minuten, ik heb echt geen idee hoe lang eigenlijk, maakt het beest zich klaar om weer de diepte in te gaan. Dit is het moment dat je zijn staart boven water ziet komen. Foto maken of staren?!?! Help, ik kon niet kiezen!! Maar gewoon gekeken, ik moet dit goed bekijken en niet via mijn camera zien. En weg was ‘ie. Op de diepte in, opzoek naar zijn lunch.
Wij hadden het geluk dat we hierna vrij snel nog een andere walvis hadden gevonden. Het hele tafereel weer opnieuw zien!! Yaaaay! Dit keer toch maar een filmpje gemaakt van de staart. Je wil toch wel een mooie herinnering hebben aan deze ervaring! We waren inmiddels alweer bijna 3 uur verder en we moesten helaas weer terug naar het land. De rest van de dag heb ik naar mijn foto’s gekeken geloof ik. Kon nog steeds niet geloven dat ik dit echt gezien heb.

Veel tijd om bij te komen van deze ervaren was er alleen niet. De volgende morgen moesten wij al vroeg op. Het was tijd om met Dusky Dolphins te zwemmen!!! Wiehoeeeee!! Bonte dolfijnen of donker gestreepte dolfijn noemen ze ze in het Nederlands. Relatief kleine dolfijnen, maar mega vriendelijk en nieuwsgierig. Ook hier weer geen garantie dat we de dolfijnen zien of als we ze al zien geen garantie dat we ook me ze kunnen zwemmen. Het zijn wilde beesten en als ze niet nieuwsgierig zijn of geen interesse tonen dan mogen wij het water niet in en moeten we de dieren met rust laten. Er zijn mega veel groepen van deze dolfijnen hier in de omgeving. Dus als één groep geen interesse toont, dan gaan we opzoek naar een andere groep die misschien wel wilt. Gelukkig voor ons hadden we meteen beet. Een hele groep dolfijnen om ons heen, wij mochten al snel het water in om met ze te spelen. Ik vond het super spannend. Het voelde echt als een droom dat uitkwam. Eenmaal in het water komen de dolfijnen naar je toe als je rondjes zwemt, duikt en/of hoge (zingende) geluiden maakt onderwater. Wat een energie hebben deze beesten zeg. Ze zwemmen rondjes om je heen en we doen een soort van wie is het snelste. Ik verlies natuurlijk mega mega hard. Ik zwem rondjes en ik vergeet even dat ik een mens ben en dus misselijk en duizelig wordt als ik te lang kleine rondjes zwem. Wow, wat is boven/onder links en rechts ook alweer? De dieren zijn zo

nieuwsgierig dat ik me afvraag of wij de dolfijnen bekijken of dat de dolfijnen ons zitten te bekijken. De dolfijnen lijken het maar al te leuk te vinden. Ofja, dat is onze interpretatie van hun gedrag… Ze springen uit het water en maken backflips waar je bang van wordt. Wel 8 keer achter elkaar. Je snapt natuurlijk dat ik niet kan uitleggen hoe geweldig dit was. Alsof het nog niet genoeg was, zagen we onderweg ook nog een bultrugwalvis langs onze boot zwemmen! Zomaar, toevallig… Deze zijn zelfs voor dit gebied vrij zeldzaam om te zien. De teller staat inmiddels dus al op drie walvissen en honderden dolfijnen. Tijdens de walvistour zwommen er ook continu allemaal dolfijnen om onze boot heen. Er zitten er ook zo veel hier!!
Moe maar voldaan hebben wij ons bordje rijst gegeten met een biertje. Dit was natuurlijk onder het genot van een geweldig mooie zonsondergang aan het strand met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.

De volgende dag zijn wij doorgereden naar Christchurch. Echt veel hebben we niet gedaan daar. Beetje relaxen, wandelen door de botanische tuinen en de stad. Elk uur was ik geloof ik de foto’s van de dolfijnen en walvissen terug aan het kijken. Ik kan nog steeds niet geloven dat we dit echt gedaan hebben.

Zo’n beetje elke backpacker die wij gesproken hebben raadde ons af om naar Christchurch te gaan. Het is er zo saai. Het is lelijk. Er is niets te doen. Dit zegt iedereen. Hoe kan een grote stad in dit land nou saai en lelijk zijn? Natuurlijk omdat er in 2011 een heftige aardbeving is geweest. Heb je vast toen der tijd wel gezien op het nieuws. Hele wijken zijn ingestort. Mijn collega van het cafe komt uit deze stad en was ook hier tijdens de aardbeving. Hij had mij natuurlijk veel verteld over de stad. Ze hebben hele woonwijken moeten slopen en er kunnen geen nieuwe huizen gebouwd worden, omdat de grond daar te erg losgeschud is.
Hoe kan deze stad nou saai zijn?! Ik vond het persoonlijk heel indrukwekkend om door de oude straten te rijden en alle oprijlanen te zien zonder huizen. Het is als een spookstad maar dan ook nog eens zonder huizen. Aan de bomen en struiken kan je precies zien hoe de tuinen hebben gelopen. Er staan overal straatlantarens. Sommige kapot door de aardbeving of door het slopen van de huizen misschien. Je ziet bijna de kinderen nog spelen op de doodlopende straten.
Overal in de stad zijn de inderdaad aan het bouwen. Nieuwe gebouwen, gebouwen slopen, wegen renoveren. Het is een mega

project voor deze stad weer in z’n oude staat terug is. Is het een mooie stad? Nou, nee het is zeker geen pracht en praal. Het is wel een bijzondere stad die ik zeker niet gemist had willen hebben.
Vlak naast Christchurch ligt een klein plaatsje genaamd Akaroa. De Franse stad wordt het ook wel genoemd. Zou toch een beetje als Frankrijk aan moeten voelen als je daar bent, zou je denken. De straten hebben Franse namen en er hangen een paar Franse vlaggen. Natuurlijk is er een boulangerie (Die hele hele harde stokbroden verkoopt), maar daar blijft het ook bij. Geloof dat de Franse als eerste in dit plaatsje ooit aan wal kwamen, vandaar de naam. Los daarvan is het een heel mooi gebied. Het plaatsje is hier groter dan twee straten en er is geen zak te beleven. De weg ernaar toe was heel mooi. Je gaat door de bergen (groot uitgevallen heuvels moet ik van Thomas zeggen) en dan ineens verschijnt er een mooi meer in het zicht. Ofja, ik dacht dat het een meer was. Het bleek uiteindelijk de zee te zijn. Aangezien hier niet zo veel te doen was zijn we de volgende dag weer door gereden naar het volgende plaatsje. Zo konden we nog een keer genieten van de mooie weg door de bergen.

De volgende bestemming is Dunedin. Dit is ongeveer 3 uur rijden en tussendoor zijn er allemaal kleine plaatsjes die zeker de moeite waard zijn om te bekijken.
Onze eerste stop is Timaru. Heel klein en een heel mooi strand. We mogen helaas niet overnachten op de parkeerplek direct aan het water, maar wel de parkeerplek 100 meter verderop. We hebben dus wel uitzicht op de zee, ons hoor je dus niet klagen. We gaan hier overnachten omdat hier blauwe pinguïns wonen. Er zijn heel veel plekken hier in Nieuw-Zeeland waar pinguïns leven, alleen om ze te zien moet je vaak een tour doen. Nou wil ik heel graag pinguïns zien, alleen om nou te betalen om ze op een openbare plek te zien vind ik wel overdreven. Dus dit is onze kans om ze gratis en voor niets te spotten. Ze hebben nesten tussen de keien en rotsen aan het strand. We moeten wachten tot de zon ondergaat, dit is het moment dat de pinguïns na een dag zwemmen weer thuiskomen om de baby’s te voeren. We hoefde maar eventjes te wachten en daar kwamen ze uit

het water geglibberd. Ze worden maar maximaal 40 cm groot. Dit maakt dan ook dat het de kleinste pinguïns ter wereld zijn. Ze zijn zo schattig en vooral onhandig. Ze moesten met die kleine pootjes over al het zeewier en boomstronken klimmen. Voor ze bij het nest waren, waren ze al zeker drie keer op hun gezicht gegaan. Ik geloof dat we op de eerste avond zo’n 7 pinguïns gezien hebben en de volgende dag waren het er nog veel meer. Ook kwamen de baby’s uit de nesten om even een frisse neus te halen. Nou had ik nooit pinguïns geluid horen maken. Mijn hemel, daar komt een hoop geschreeuw uit zeg. Kleine beestjes, maar niet te missen als ze in de buurt zijn.

De tweede stop is Moeraki. Hier liggen mega grote keien, overal op het strand. Nou denk je natuurlijk dat keien niet zo bijzonder zijn… We zijn natuurlijk in Nieuw-Zeeland dus ook deze zijn bijzonder. Het zijn nagenoeg perfecte ronde ballen. Ooit heeeeeul lang geleden ontstaan op de zeebodem door erosie en nu liggen ze zomaar open en bloot op het strand. Perfecte plek voor een paar mooie kiekjes dus. Daarna snel door naar de vuurtoren. We komen ineens aan in een heel ander landschap. Het doet mij denken aan Ierland. Heel groen en de kustlijn bestaat uit rotsen en cliffs (is dat een woord?). De zee heeft natuurlijk weer hele mooie vormen gecreëerd en er zijn zelfs hier en daar een aantal kleine grotten ontstaan. Overal liggen zeehonden te chillen, we moeten uitkijken dat we niet te dichtbij komen. Ze liggen namelijk overal. We hoopte om een geel oog pinguïn te spotten. Helaas hadden die niet zo veel zin om zich te laten zien. Wij zijn dan ook maar weer terug naar onze camper gegaan om door te rijden naar dé studentenstad van het zuidereiland of ook wel bekend als het Edinburgh van Nieuw-Zeeland; Dunedin. Wij gaan hier eens even de drie B’s ontdekken. Beach, Burgers & Beer!