In de Alentejo

We slaan ons kamp op in het dorpje Évora Monte, plm 175 km ten oosten van Lissabon in de regio Alentejo. Het gebied is zo groot als Nederland en zeer dunbevolkt. Het landschap is golvend en opvallend zijn de vele kurkeiken en oeroude steeneiken. De Alentejo is de grootste producent van kurk ter wereld en dat zie je terug in de vele producten in de souvenirswinkeltjes.
Zélf profiteren we vooral van de schaduw van de kurkeik op ons tijdelijke lapje grond. Er volgen namelijk zeer warme dagen waarin het kwik oploopt naar 33 graden en menige medekampeerder werpt die week jaloerse blikken op onze comfortabele schaduwplek. We

staan heerlijk, met onze rug naar de camping en uitzicht op het landschap. De camping is de eerste die bijna volledig tegemoetkomt aan wat wij het prettigst vinden: grote plaats, rust, goed sanitair, verse broodjes in de ochtend en vriendelijke mensen in de receptie. Alleen laat de kwaliteit van de wifi ook hier nog wel wat te wensen over.

Évora
De hoofdstad van de Alentejo is Évora. De stad kan bogen op een rijke geschiedenis en het historische centrum staat op de UNESCO-werelderfgoedlijst. Er zijn resten te zien van een Romeins aquaduct en een Romeinse tempel, er is een fraaie kathedraal en een 14e eeuws klooster, maar mijn morbide nieuwsgierigheid wordt weer getrokken door de “Capello des Ossos”, oftewel de beenderenkapel in de São Franciscokerk. Deze kapel werd gebouwd in de 17e eeuw met de bedoeling om mensen te wijzen op hun

vergankelijkheid. Boven de ingang van de kapel staat de spreuk: "Nos ossos que aqui estamos pelos vosso esperamos" wat zoveel betekent als "Onze botten die hier al zijn wachten op die van u ". Gezellig.
Zowel de muren als de pilaren zijn bedekt met duizenden schedels en botten afkomstig van de begraafplaatsen. Griezelig, maar fascinerend.
We bekijken ook nog de rest van de kerk en bezoeken een aardige tentoonstelling kerststallen vanuit de hele wereld. Er is wat afgeknutseld rond dit thema en hoewel ik niks met kerststallen heb, was ik toch wel gecharmeerd van de Chinese bijdrage waarbij het heilige kind ongegeneerd zijn schaamstreek toont. Hoera, het is een jongetje!
Met veelvuldige pauzes vanwege mijn pijnlijke teen vervolgen we onze weg door de stad. Een bezoek aan de kathedraal laten we wederom schieten omdat die van Toledo toch niet wordt overtroffen,

maar wel bezoeken we nog de Romeinse tempel en wandelen we door de nauwe straatjes. Évora is mooi en zeker een bezoek waard.

We doen boodschappen op de weekmarkt van Estremoz en verbazen ons over de complete parkeerchaos op het plein. Er is weinig ordening te ontdekken, men lijkt de auto maar willekeurig ergens te dumpen en als je weer weg wilt mag je hopen dat je route niet wordt geblokkeerd. Maar lekker goedkoop is het wel, meloenen voor 80 cent en aardbeien voor 75 cent per pond. We eten veel fruit, dat moet gezegd.
In Estremoz, waar veel marmer wordt gedolven, bezoeken we later die week ook de bovenstad waar de huizen gegroepeerd staan rond het kasteel dat in vier kleuren marmer is opgetrokken. Marmer vind je ook terug in andere bouwwerken.
Verrassend is het bezoek aan het dorpje Évoramonte. We wilden

lunchen bij een plaatselijk bekend café-restaurant bovenop de berg dat claimt een uitzicht van 200 graden te bieden. Inderdaad is het panorama vanaf het terras geweldig. We raken in gesprek met de Schotse eigenares die vertelt dat de door ons gekozen en hoog gewaardeerde eend-met-pompoenschotel geen plaatselijke specialiteit is, maar een recept dat zij en haar Zuidafrikaanse man hebben gevonden in Bangkok, waar ze een tijd hebben gewoond. Haar man organiseerde ook de thans lopende expositie van tekeningen en schilderijen gemaakt door Nelson Mandela, wiens beeltenis je op verschillende plaatsten in het restaurant tegenkomt.
Ook apart is het gegeven dat door het dorpje verspreid ongeveer 60 beschilderde stenen liggen, allemaal in de vorm van een huisje. Deze stenen zijn ook te koop in het atelier van de kunstenaar, Inocencia.
We zijn gecharmeerd van deze streek. De nauwe hobbelige straatjes met witte huizen, het landschap, de geschiedenis...we hebben veel meer het gevoel dat we een stukje van het authentieke Portugal hebben gezien dan we in de Algarve hadden.
Maar de reis gaat verder. Morgen, donderdag, gaan we naar de stadscamping in Lissabon.