Costa de Prata

De stadscamping in Lissabon is duur en erg druk vanwege het Internationaal Festival van het Iberische Masker dat dit weekeinde in Lissabon wordt gevierd. Tja, dat we daar nou niet aan gedacht hebben....
We besluiten daarop door te reizen naar Nazaré en vandaar een dagje Lissabon te doen. De camping ziet er goed uit en ligt in een leuke omgeving.
De receptie wordt bestierd door de opgewekte dames Snugger en Nozel. Blij vertelt de eerste dat we zélf een plekje mogen uitzoeken. Wauw! “Joe ken èvriewèr”. We vinden al snel een ruime, fijne plek op

het hoogste gedeelte van de camping, niet ver van het sanitair en met een aardig uitzicht. Weer kost het nogal wat moeite de caravan op zijn plaats te krijgen door een drempel die de mover niet aankan, maar het lukt Hans door kundig met de auto te manoeuvreren. We draaien de pootjes uit, sluiten de elektra aan en gaan terug om ons plaatsnummer door te geven.
Oeps, dat blijkt een probleem voor mevrouw Nozel: Plaats nummer A-08 is al bezet. “Nee hoor”, stellen we haar gerust, “er staat niemand”. Nou dat kan niet, want het staat zo “in the system”, zegt ze, wat kippig turend op het beeldscherm van de computer. Hans oppert dat er misschien een camper staat waarmee de mensen even weg zijn. We hebben lichtelijk de pest in, want er was ons duidelijk gezegd dat we overal mochten gaan staan. Lekker dan. Het belendend perceel, A-09 is echter wel vrij en tja, dan maar verkassen. Eenmaal terug vertellen medekampeerders ons dat er echt al dagen niemand op de bewuste plaats staat. Niet zo gek, want de camping is nog niet voor een kwart bezet. “Er klopt niks van de administratie”, bevestigt een andere kampeerder. Dan deel ik mijn eega mede dat we gewoon blijven staan. Hij vindt dat we dat wel even moeten doorgeven maar eigenlijk voel ik daar weinig voor. Inmiddels is er echter een Duits echtpaar gearriveerd dat het oog heeft laten vallen op A-09. Ik leg hem kort de verwarring uit en meneer besluit even te wachten tot ik het met de receptie heb geregeld. Eenmaal terug leg ik mevrouw Nozel uit dat we blijven staan omdat de plaats toch echt vrij is. Ze wil er niet aan, het staat “in the system, look” en ze draait het scherm naar me toe. De plaats zou bezet zijn door ene familie Schouten, gisteren aangekomen. Ik zeg dat “the system” niet goed is, maar “the system is fine” volgens haar. Ja hoor mop, hartstikke fine, maar het klopt voor geen meter. Mevrouw Snugger hakt dan de knoop door en laat me beloven dat we vertrekken zodra de familie Schouten opduikt. Met de hand op mijn hart hoor. Dan komt onze nieuwe buurman binnen. Hij vertelt plaats A-09 te hebben uitgezocht. Nozel checkt haar beeldscherm en zegt dat dat niet gaat omdat daar mevrouw Farber al staat. “Dat ben ik!” roep ik opgetogen. Blij verrast kijkt ze op, je ziet dat ze niet had verwacht dat Herr Heinzelmann en ik een setje zijn. Ik knipoog olijk naar haar en verlaat de receptie, succes Herr Heinzelmann.

Nazaré

Het dorp heeft een oude kern bovenop een enorme steile rotspunt. Alle straatjes komen uit op het marktplein met de kathedraal en vanaf de “balkons” heb je een prachtig uitzicht op de kust. De plaats is bij surfers bekend vanwege de enorme hoge golven die ontstaan door de Canyon van Nazaré. Beneden in het dorp verkopen oude vissersvrouwen in traditionele kleding de vis die ter plekke, op rekken op het strand, is gedroogd. Gedroogde vis is in deze streek een specialiteit, leren we algauw. Vis eten is trouwens toch iets wat je

hier moet doen. In het dorp zijn tientallen visrestaurantjes met een breed aanbod en allemaal goedkoop. We laten ons graag verleiden om aan te schuiven.

Lissabon

De zaterdag trekken we uit voor een bezoek aan Lissabon. We realiseren ons dat we bij Lissabon niet onmiddellijk een idee hebben van wat we nou precies willen zien. Waar bij andere hoofdsteden het lijstje met “highlights” bijna automatisch in je opkomt, hebben we dat met Lissabon niet. Het enige beeld dat we hebben is eigenlijk van het gele trammetje dat zich door de nauwe en steile straten wringt, een toeristische topattractie naar wat blijkt. In het hoogseizoen sta je gemakkelijk twee uur in de rij voor een ritje. Gelukkig zitten wij na twintig minuten al.

De rit is een belevenis. Regelmatig windt de conducteur zich op over een auto die zijn doorgang belemmert, om daarna weer verder te scheuren. We zien een hele rij auto’s die in hun achteruit heuvelopwaarts een straatje moet verlaten omdat de tegemoetkomende tram erdoor moet. Bizar dat zo’n weggetje geen éénrichtingverkeer is. Is daar nou nog nooit iemand opgekomen? Omdat het trammetje zo typerend is voor Lissabon maakt elke toerist er wel een foto van en dan krijg jij, als passagier, opeens het idee dat je deel uitmaakt van een attractie. Op de terugweg stappen we uit in de oudste wijk van Lissabon, Alfama. Elke reisgids zet deze in de topattracties die je moet bezoeken. En het is leúk! De wijk is zeer fotogeniek door de vele gekleurde huizen. Hier ligt de ontstaansgeschiedenis van de Portugese Fado en die klinkt dan ook overal. Verder zien we hier het een en ander aan street-art, ook iets wat echt bij deze stad hoort. Alleen daarvoor zou je al een paar dagen in Lissabon willen blijven. We wandelen door de oeroude straten, maar merken helaas dat lang wandelen voor mij nog geen optie is. Echt jammer, want deze stad leent zich er zó voor.
We lunchen eerst maar even ( zalm en geroosterde sardientjes) en overleggen wat verder te doen. We besluiten dan maar tot de hop-on- hop-offbus, want we willen toch echt nog meer zien.
De bus gaat onder meer naar Bélem, dat in de benedenstad aan de

Taag ligt. Op deze plek zie je de herinneringen aan de tijd dat Portugal heerste over de wereldzeeën. We rijden langs het monument Padrão dos Descobrimentos ter ere van de Portugese ontdekkingsreizigers die in de 15de en 16de eeuw de wereld hebben verkend. Het bouwwerk is 52 meter hoog en heeft de vorm van een schip met gebolde zeilen. Op de voorplecht staan 33 prominenten uit de Portugese geschiedenis. Even verderop staat de Torre de Belém, dat vanaf de 16e eeuw de plek was vanwaar Vasco da Gama zijn reizen begon en door UNESCO is uitgeroepen tot werelderfgoed.
We hebben een goed zicht op de 3 kilometer lange hangbrug, de Ponte 25 de Abril, de Golden Gate bridge van Lissabon en ontworpen door dezelfde architect. Aan de overkant zien we het enorme Christusbeeld ( Monumento Cristo Rei) dat sterk doet denken aan dat in Rio de Janeiro.
De bus voert ons langs verschillende pleinen en parken en ook langs de XL Factory, een voormalig fabrieksterrein waarin nu vele ateliers zijn gevestigd. Jammer dat de tijd ontbreekt om alles te zien. Lissabon biedt veel meer dan we dachten. We vinden de stad enorm leuk.
Eenmaal op de camping besluiten we een nacht bij te boeken.
Mevrouw Snugger presteert het om weer te zeggen dat de plaats bezet is. We staan er al een paar dagen zeg ik. Volgens "the system" kan dat niet. Ik trek slechts een wenkbrauw op, zie haar aarzelen en dan rekenen we gewoon af.

Òbidos

Òbidos is een oud, ommuurd stadje en een belangrijke trekpleister. We snappen dat. De straatjes zijn erg sfeervol, de huizen zijn allemaal wit met blauwe of gele omlijsting en overal zie je de azulejos, de kleurrijke Portugese tegeltjes met allerlei afbeeldingen. Het stadje heeft een kasteel en we bezoeken een winkeltje dat uitsluitend visconserven verkoopt. Het lijkt op een bibliotheek, maar het zijn allemaal blikjes vis in verschillende kleuren! Overal in het dorp word je de Ginja de Obidos aangeboden, een kersenlikeur en plaatselijke lekkernij. Buiten het dorpje is nog een 3 km lang aquaduct te bewonderen.
Ondanks dat het nog vroeg in het seizoen is, is het al behoorlijk druk hier. Het is echt zo'n stadje waar busladingen toeristen worden afgezet. Valkenburg, maar dan anders, zeg maar.
En dan zit ons bezoek aan de Zilverkust er weer op. Morgen, maandag, reizen we naar de omgeving van Porto.