Ken je die mop van die mensen die naar Cadiz gingen?

Ze gingen niet.
Om tien uur vertrekken we met goede zin van de camping. Als het een beetje meezit zullen we omstreeks 3 uur wel op onze bestemming moeten zijn. Alweer is het rustig op de weg en ik geniet van het bergachtige landschap van de Sierra Nevada. We worden ingehaald door een groep motorrijders. Ik begrijp de lol er wel van: in het zonnetje tussen de bergen door scheuren. Er volgt weer een groep, en weer één. “Wat veel motorfietsen” zegt Hans. Erg veel motoren ja, we beginnen ons af te vragen of er misschien iets te doen is voor die gasten en ik raadpleeg weer eens Google op mijn mobieltje. En ja hoor: de Grand Prix van Spanje is uitgerekend dit weekend in Jerez, de omgeving waar wij naartoe gaan. Onderweg passeren ons honderden motoren, de benzinestations zijn verzamelpunten geworden en zijn voor auto’s nauwelijks nog toegankelijk. Tot op de vluchtstrook staan motoren en

hun berijders.
En ja, ook alle vier door ons bezochte campings worden bevolkt door bezoekers van de GP. Overal klinkt het zware geluid van optrekkende motoren en is er de vrolijkheid te zien van elkaar begroetende motorvrienden. We maken ons zorgen. We gunnen iedereen zijn feestje maar weten zeker dat ons idee van rustiek kamperen niet overeenkomt met het idee dat honderden motorfans daarvan hebben. En ik twijfel ten zeerste of aan mijn vriendelijke verzoek om rond een uur of elf stil te worden en te gaan slapen gehoor zal worden gegeven.
We besluiten ons plan te wijzigen en naar Sevilla te gaan, naar een camping zo’n 200 km verderop.
Na een vergissing van mijn kant belanden we niet op de snelle tolweg maar op de provinciale weg en dat schiet niet best op. Dan maar een flinke omweg maken om verderop toch de tolweg te kunnen pakken. Het zit niet erg mee vandaag. Sevilla is beredruk en we persen ons door de files om de stad heen. Ik heb bewondering voor Hans die volgens mij als enige in Sevilla met een grote caravan achter zijn auto constant van rijstrook moet wisselen in de overvolle verkeersstromen. Ik had allang jankend langs de kant gestaan denk

ik.
Eindelijk laten we de stad achter ons en rijden we verder op een rustig stuk snelweg naar de ons beloofde vriendelijke camping in een natuurgebied. Na wat afslagen komen we op het laatste stukje weg, nog 5 km te gaan. De weg blijkt echter een ramp. Enorme gaten waarin met gemak een halve caravanband past, hoge hobbels….dit gaat wel even duren, want harder dan 20 km is onverantwoord. De hindernissen moeten met veel omzichtigheid worden genomen.
Na 500 meter maant een politieman ons te stoppen. Voor ons staat een caravan met een Spaans nummerbord stil, we vermoeden dat hij een lekke band heeft of zo, maar de vertaalapp op het mobieltje van de agent leert ons dat er een boom op de weg ligt die de doorgang verspert. Het kan wel een uur duren begrijpen we, of langer… En het is inmiddels al 19.00 uur geweest.
We gaan even kijken naar de werkzaamheden en besluiten dan de koelkast van de caravan te plunderen en chips hebben we ook nog

wel. We staan middenin het bos, eigenlijk best een leuke plek zo.
Eenmaal op de camping, waar de receptie uit coulance met de gestrande reizigers open is gebleven, blijkt Wifi onbetaalbaar te zijn: 2 euro per uur, per device! De ons toegewezen plek is onbereikbaar omdat deze afgezet is met een hoge drempel waar de mover de caravan niet overheen krijgt. Omdat de receptie inmiddels wel gesloten is besluiten we zelf om een andere plek te pakken.
Het goede nieuws is dat het restaurant open is, dus om 21.00 uur begeven we ons die kant op. We hebben wel een lekker maaltje verdiend vinden we. En dat hebben we ook, alleen we krijgen we hem niet. De pizza smaakt naar karton en ik krijg amper een kwart weggewerkt. De stemming is inmiddels tot onder het nulpunt gezakt. Moe en teleurgesteld zijn we, niks lijkt meer leuk. Eerst maar slapen.

Sevilla

Ach en dan schijnt gewoon de zon weer, smaken de croissantjes voortreffelijk en blijkt het sanitairgebouw te beschikken over luxe regendouches.
We rijden met de auto naar Sevilla en vinden gemakkelijk een grote parkeergarage net buiten het centrum. We laden de fietsen uit en het avontuur Sevilla kan beginnen. Ik heb me erg verheugd op deze stad en er zijn twee dingen die we zeker willen zien: het Plaza d'España en de Metropol Parasol.
Sevilla beschikt over een uitgebreid fietspadennet en waar het ontbreekt mag je over de stoep, ideaal dus. Het beroemde plein vinden we al snel en het is overweldigend! Het grote gebouw vormt een halve maan om het plein dat zo groot is dat er zelfs een gracht is waarin je met bootjes kunt varen. Feestelijk uitgedoste Spanjaarden laten zich rondrijden in tientallen koetsjes. Er staan 48 betegelde bankjes met fresco's waarop de Spaanse provincies met hun

wapenschild en geografische ligging zijn afgebeeld. Vier romantische bruggetjes verbinden het plein met de regeringsgebouwen. Overal zijn de Andalusische tegeltjes te zien. We kijken onze ogen uit en wandelen geruime tijd rond.
Dan fietsen we dwars door het drukke centrum van Sevilla op zoek naar het bijzondere Metropol Parasol. Het vergt wel wat puzzelwerk met Google Maps voor we het bouwwerk eindelijk hebben gevonden, maar dan sta je ook wel even vol verbazing en bewondering te kijken.
Het project werd gebouwd om het plein en haar omgeving nieuw leven in te blazen. De houten constructie, waarvan wordt gezegd dat het de grootste ter wereld is, overdekt niet alleen het plein maar je

kunt er ook overheen wandelen en het herbergt o.a een museum, een markt en verschillende bars en restaurants. Toen wij er waren werd er een radio-uitzending gemaakt van een voorstelling met Spaanse muziek en dans. Echt iets heel bijzonders.

We fietsen nog wat rond, bezoeken de paleistuinen van het Alcázar, maar besluiten om niet in de rij te gaan staan voor een bezoek aan het gebouw. Liever besteden we de resterende tijd om nog wat te fietsen, o.a. langs de Guadalquivir, de rivier die door Sevilla stroomt.
Dan nemen we afscheid van de stad en besluiten om zondag door te rijden naar de Algarve. Als het even meezit gaan we daar een weekje rustig aan doen.