Ongeluk zit in een klein hoekje?

Pai, het hippie dorp van Thailand! Uiteraard regende het toen we aankwamen maar dat mag de pret niet drukken. Ook hier sluit alles om 00:00am dus echt veel hebben we bij aankomst niet gedaan. De volgende dag hebben we scooters gehuurd en zijn we gaan rond touren. Echt een prachtige omgeving. We hebben 2 watervallen gezien en een canyon. We waren met een Brits meisje die nog nooit scooter had gereden dus dat was niet zo'n succes. Overal zo'n 15km/h en ze is twee keer gevallen. Bij een van de twee watervallen kon je naar beneden glijden. Dat wilde ik natuurlijk wel. Helaas had niemand mij gezegd dat het er vrij ondiep is. Dus ik ben naar beneden gegleden met mijn lange benen eerst. Dat ging niet zoals

gehoopt want mijn rechterbeen klapte helemaal dubbel. Eerst had niemand door dat er wat mis was. Ik riep om hulp maar niemand reageerde eigenlijk. Gelukkig kan ik aardig goed zwemmen en kon ik mezelf aan de kant krijgen. Een jongen heeft me toen uit het water getrokken en op de stenen naast de waterval gezet. Het deed echt ontzettend veel pijn maar het duurde even voordat de mensen om me heen het besef hadden dat het echt pijn deed. Ik zat halverwege de waterval dus ik moest ook nog naar beneden. Dat heb ik maar gewoon op mijn kont gedaan, want echt staan op die voet lukte niet. Op de scooter terug naar het hostel en overal maar heen 'hoppen'. Hinkelen kan ik inmiddels erg goed. 's avonds ben ik nog wel gewoon naar de kroeg gegaan. Overal de scooter praktisch binnen geparkeerd en de rest gaan hinkelen.

De volgende ochtend kon ik hem bijna niet meer bewegen dus toch maar naar het ziekenhuis op de scooter. De vrouw achter de balie zei dat er geen dokter was en dat ik later maar terug moest komen. Ik was in de gang langs een doos met krukken gelopen maar de mevrouw aan de balie beweerde dat ze die niet hadden. Uiteindelijk na aandringen mocht ik er twee meenemen. Veel te klein natuurlijk, maar iets is beter dan niets. Rond een uur of 5 ben ik naar een prive kliniek gegaan. De dokter daar zei meteen: 'Ik ben voor 80% zeker dat het gebroken is. Morgen moet je naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto.' De volgende ochtend ben ik dus alleen op mijn scootertje naar het ziekenhuis gegaan voor de foto. Uiteindelijk bleek hij niet gebroken te zijn, gelukkig! Ik heb nieuwe krukken gehad en mocht weer gaan. 's middags hadden we een kookcursus gepland maar ik was al de hele dag kotsmisselijk en totaal geen eetlust. Ik kon dus ook de geur van het eten niet aan. Ik heb dus uiteindelijk de hele middag geslapen in plaats van een kookcursus gedaan. 's avonds zijn we naar een bar gegaan maar ik voelde me echt heel slecht. Gelukkig kwamen we de twee Engelse jongens

weer tegen dus kon Fenna bij hen blijven.

Ik was wel een verschijning in Pai met die krukken op de scooter. Er zijn zelfs vreemde mensen naar me toe gekomen dat ze me hadden zien rijden op mijn scooter met die krukken tussen mijn benen. Ik vond het vooral een ideaal vervoersmiddel.

De laatste ochtend op de scooter met mijn krukken, mijn cameratas, mijn backpack en mijn kleine rugzak. Ideaal! Pai is iets anders verlopen dan dat we van te voren hadden kunnen denken, maar het was ondanks mijn voet en alle andere ongelukjes toch heel leuk.