Tongariro National Park 28 februari - 3 maart

Omori, 03.03.2019

Donderdag vertrekken we vroeg uit Wellington. De rit naar Lake Taupo, waar we drie volle dagen zullen zijn, is ca. 350 km lang vandaar. Wellington-uit gaat over een ruime vierbaans highway, de eerste die we tegenkomen in Nieuw-Zeeland. En er wordt hard gewerkt aan een verdere uitbreiding van die highway, over vele kilometers zijn graaf- en wegmachines in de weer, verschijnen de eerste viaducten in aanbouw (ook nog niet eerder gezien) en moeten we vaak langzaam rijden. Om iets anders te zien en omdat we nog niet hebben ontbeten gaan we even van de highway af en komen in een vriendelijk dorpje. Opvallend: als je alleen maar een beweging maakt richting de zebra om over te steken stoppen de auto's. Bizar netjes.

Het vervolg is in eerste instantie behoorlijk saai, maar dat verandert als we zo'n 200 km ver zijn. We komen dan in vulkanisch gebied, wat kenmerkend is voor het midden van het Noordereiland. Dat begint met een soort van desertachtige omgeving met alleen de weg waarop we rijden. Zwarte vlaktes met weinig begroeiing, wat verderop doemt de eerste vulkaan op met zijn markante vorm. We rijden er als het ware een soort van omheen als de weg begint te slingeren en te stijgen en te dalen. Het is een beetje om stil van te worden, je kan zien en voelen welke krachten hier los zijn gekomen in de loop der eeuwen.

Vlak bij onze bestemming doen we boodschappen in Turangi, ook weer zo'n kleurloos plaatsje. De supermarkt is er 1 van het type buurtsuper: de keuze is beperkt en de prijzen zijn laag. Ons verblijf in Omori blijkt een beetje niksig vakantiehuis te zijn (beetje blasé: alles zit erin, we kunnen kiezen uit twee slaapkamers en het uitzicht op Lake Taupo is fenomenaal). Omori is een dorpje, dat bestaat uit tweede huisjes aan het meer. Omdat het seizoen eigenlijk al voorbij is, is er bijna geen hond. Buurman Kevin blijkt er net wel te zijn. Hij weet de code van de box waar de sleutel in zit (handig) en nodigt ons meteen uit voor een kop koffie. Kevin en Judith (pensionado's, hij geboren in China, zij in Schotland) vertellen veel over het gebied, het wonen hier, hun eigen leven en laten ons vol trots hun eigen huis zien. Een aanschakeling van houten vertrekken op een steile helling, vier verdiepingen, een spa buiten en veel oude spullen. Het toeval wil, dat, hoewel ze veel reizen, ze nog nooit op het Zuidereiland zijn geweest (wel over de hele wereld reizen maar nog nooit daar, het lijkt op ons leven: wel veel reizen, maar nog nooit op Vlieland of

Texel geweest, zoiets) en daar komende zondag een paar weken heen zullen gaan. Zo kunnen wij hen tips geven, een omgekeerde ervaring!

De rest van de dag luieren in de zon (25 graden, strakblauw). Dat F voor de beker verloren heeft van A, dat zal wel.

Vrijdag maken we een korte wandeling door de bossages langs het meer. Hier horen we gezellig de vogels kwetteren (er wordt hier heel veel gedaan om de vogelstand te herstellen) maar waar we echt voor zijn gekomen gaan we op zaterdag ondernemen: de Tongariro Alpine Crossing, 19,4 km lang, start op 1120 m, top 1868 m, finish 760 m.

Het Tongariro National Park is het eerste officiële nationale park van Nieuw Zeeland. Het idee is over komen waaien uit Amerika en moest een oplossing bieden voor het niet laten versnipperen van de heilige

grond voor Maori door kolonisten. De bergen in het hart van het park hebben culturele en spirituele waarden voor de Ngãti Tuwharetoa stam en symboliseren de verbinding tussen de gemeenschap en hun omgeving. In 1894 werd de grond door de oorspronkelijke bewoners aan 'the Crown' overgedragen en heeft koningin Victoria het park opgericht. Het park besloeg in de ideefase 2,640 ha, maar bij de oprichting was het al 25,000 ha groot. Tegenwoordig zelfs 79,596 ha. Het gebied kent 3 vulkanen: 1) Ruapehu (2797 m), 2) Tongariro (1967 m), 3) Ngauruhoe (2287 m). Alle 3 vulkanen zijn nog actief.

De Tongariro Alpine Crossing leidt ons eerst langs de Ngauruhoe en vervolgens over de Tongariro. Maar we beginnen aan de andere kant van de berg, bij de finish Ketetahi. Hier parkeren we om 7.30 uur de auto en een shuttle (vooraf gereserveerd) brengt ons naar het beginpunt Mangatepopo. Met behoorlijk wat mensen beginnen we aan de hike, gelukkig spreidt het snel. Het beginstuk is redelijk vlak en maakt indruk door de ruigheid. Al snel verschijnen brokken lava, die in de loop der tijden zijn uitgestoten. Na ruim 4 km begint het echte klim- en klauterwerk, in het begin nog met een trap, maar later via een steeds steiler pad. Het is even aanpoten, vooral voor Marlies, want Martin heeft de pas er weer goed in. Eenmaal boven worden we beloond met een prachtige rode krater en 3 blauwe/groene meertjes. Wat ontzettend mooi!!! Je ruikt hier ook de zwavellucht. Naar beneden blijkt bijna nog moeilijker dan naar boven.

Voelt als skien op een buckelpiste: wanneer je niet over de juiste techniek beschikt, lig je voor je het weet op je kont. Later geeft het pad meer grip en begint de echte afdaling. Zoals Frits en Sonja ons al hadden voorspeld, kunnen we van ver de parkeerplaats al zien, maar is het nog 2,5 uur te gaan. Na alle indrukken van boven is het laatste deel een beetje saai. Het wordt onderweg wel groener, eerst een Alpenweide-achtig landschap en later bos. Eenmaal beneden nog 1 km lopen naar de auto. We zijn wel klaar als we daar eindelijk aankomen. Maar ook trots en we hadden het niet willen missen!!! Deze hike is met stip op nummer 1 komen te staan. We zijn onder de indruk hoe krachtig de natuur is in dit hyperactieve gebied.

@Ruud, Rudi, Peter, Geert, Frits, Michiel: onderweg al dalend vanaf de top van de Tongariro Crossing een gast tegengekomen, die al rennend de helling beklimt (!). Respect want bijna 900 m klim. We checken het aantal hoogtemeters van de Tour de Tirol: dat blijkt alleen al voor de trail een angstaanjagende 1240 m te zijn. Nog ff goed nadenken of we daarvoor gaan trainen, het respect voor met name Rudi groeit.

Thuisgekomen is klaar echt klaar, om 8 uur naar bed met een boekie.

Zondag een dag van herstel, ook al valt de stijfheid mee op deze - weer prachtige - ochtend. Wij kijken wat we de komende 4 dagen gaan doen als we in Rotorua zijn, er is zoveel keus. Rotorua is het hart van het actieve vulkanische gebied op het Noordereiland met spuitende geisers, hete waterbaden, borrelende modderpoelen en heel veel actieve sporten die je kan doen. Er is ook veel Maori-historie, soms een soort van authentiek en soms erg toeristisch. We proberen zoveel mogelijk niet naar iets te gaan, waar het toerisme van afdruipt. Wordt ook een kwestie van proberen.

De rit van Omori naar Rotorua lijkt fraai te worden met uitzicht op o.a de Hukafalls en een verdere kennismaking met de vulkanische activiteit, waar dit gebied bekend om staat. We boeken een tripje daarvoor: bootje en hike in Orakei Korako. Dat moet waanzinnig mooi zijn. Opvallend: op het Noordereiland lijkt de invloed van de Maori's veel sterker dan op het Zuidereiland. Je ziet het aan de naamgeving van de stadjes en de bijzondere plekken: allemaal Maori-namen. Alleen de grote plaatsen hebben engelstalige namen (Auckland, Wellington). Iets om verder te ontdekken de komende tijd. Verder is het motto voor vandaag: genieten van de zon, vroeg aan de wijn en verder nix. Heerlijk.

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.