Ik geloof dat ik verliefd ben...

Na ons verblijf in de tempel zijn we door de taxi afgezet in het midden van Chiang Mai.
Esperanca, een Spaanse vrouw die we bij Wat Umong hadden ontmoet, wist een leuk en goedkoop hostel.
Ze had gelijk. Het hostel was gelegen in het centrum met heel gezellige knusse straatjes eromheen. We hebben ons heerlijk vermaakt.
Nadat we in de knoop waren gelegd met een Thaise massage, namen we een verse fruitshake op de hoek van de straat. Daarna een frisse beurt voor onze voetjes bij een pedicure, en hierna een lekkere pancake gegeten die ergens in de straat door een gezellig Thais manneke zonder tanden werden gemaakt.
Van deze relaxte dag was uiteindelijk weinig over gebleven toen we weer terug waren in ons hostel.
Nadat ik wederom voor de 2de nacht plaats had genomen op m'n stapelbed boven de Griekse gast (die daar bovendien al 2 jaar in deze 6-persoons dorm woonde), draaide de sfeer na een uurtje beppen radicaal om. Wij meiden, deelden onze ergste verhalen over mannen op het werk (jeweetwel, de verhalen van mannen met een duidelijk 'penisprobleem'). Op een gegeven moment gingen we over op ons mobieltje op de gezamenlijke app. De Griek vond het eerst namelijk wel erg grappig...tot de meiden zeiden dat z'n vuisten gebald waren...en tot ik hem zelfs van boosheid voelde trillen, het hele bed trilde mee.
Hij sprong uit bed, en kwam met zijn vuisten naar Kirsten's bed en zei dat ze haar nazi-mond moest houden, en als ze nog wat zei dat hij haar zou vermoorden.
We zaten verstijfd van angst in ons bed. We probeerden onze excuses aan te bieden, voor wat het ook was wat we verkeerd deden...en hij bleef maar roepen. Op een gegeven moment kwam de receptioniste in haar pyama onze kamer binnen om te vragen wat er aan de hand was. Gelukkig! We voelden ons gered. We gingen meteen met haar naar beneden en weigerden nog terug te gaan. Ze hadden alleen geen andere kamers meer en de enige optie was dat Denyse en ik terug naar bed gingen ("want hij had geen probleem met ons") en dat Kirsten in het eenpersoonsbedje bij de receptioniste bleef slapen. Gelukkig kwam een andere backpacker binnen van het stappen en zag meteen aan ons dat er wat mis was. Na het verhaal aangehoord te hebben, zei ze: No way dat jullie terug naar die kamer gaan. Ik slaap met 3 Italiaanse jongens op de kamer, en die mogen daar op jullie kamer slapen. Dat vinden ze vast niet erg. Ik ga meteen naar de kroeg om ze in te lichten.
Dus zo gezegd, zo gedaan. We sliepen met z'n 3-en op haar kamer en zij sliep bij de receptioniste. Maar we waren de hele tijd wakker, bang dat hij naar onze kamer zou komen. Een van de Italiaanse jongens kwam nog even op de kamer om wat uit zijn tas te pakken. We hebben meteen gevraagd of hij niet bij ons wilde blijven, en godzijdank bleef hij bij ons slapen.
Na een waardeloze nacht zijn we bij het hostel uitgecheckt en zijn we naar een hotel gegaan, met een flinke korting mochten we van het hotel in een 3 persoonskamer overnachten!

Nadat we waren oververhuisd zijn we in de middag nog naar de beroemde tempel Doi Suthep geweest, dat zich boven op een berg bevindt. Erg gaaf om eindelijk in het echt te zien!
Na een heerlijke nachtrust in onze privé kamer, hebben we de volgende dag de bus genomen naar het noorden van Thailand, Chiang Rai. We wilden maar 1 nacht verblijven, maar toen we eenmaal uitgestapt waren en over de enorm gezellige nachtmarkt liepen, keken we elkaar aan en besloten hier 2 nachten van te maken. Aangekomen bij een hostel, een straat verder, werden we als familie ontvangen...ontzettend lief! We hebben in Chiang Rai enorm genoten van de markt, het heerlijke eten, en we zijn onszelf te buiten gegaan met een enorme ijscoupe, jamjam! We hebben daar ook de extreem over de top versierde witte tempel gezien, die al lange tijd op mijn 'bucketlist' stond.
De laatste ochtend hebben we weer een heerlijke ijscoupe genomen (nu als ontbijt) en hebben we onze weg vervolgd naar de grensovergang met Laos. Nadat we de bus en tuktuk hadden genomen kwamen we eindelijk bij de grens aan waar we eerst een stempel kregen dat we vertrokken uit Thailand. Daarna een 3 kwartier moeten wachten op de bus. Na 10 minuutjes in de bus gezeten te hebben dropten ze ons bij de grensovergang. Na wat papierwerk half ingevuld te hebben, en wat geld neergelegd te hebben (iets meer dan normaal, want het was een zondag uiteraard...) kregen we een nieuwe stempel in ons paspoort. Hell yeah!!!! We made it to freaking Laos!!!!

Het was al laat in de middag, dus we hadden besloten om in het dichtsbijzijnde plaatsje Huang Xui te overnachten. We werden met open armen door een lief dametje ontvangen in haar guesthouse. We hebben daar meteen onze bustickets geregeld naar Luang Prabang.
We werden de volgende dag aan het eind van de middag daar opgepikt door de tuktuk. Eenmaal afgezet bij de bushalte zagen we dat het een nachtbus met slaapgelegenheid was. Alleen dat slapen kan je achterwege laten. We dachten dat de bus onderverdeeld was als in de trein. (Een bed onder en een bed boven.) Dat klopt ook, alleen was het niet een bed dat je voor je jezelf had, maar moest delen met degene naast je. En dat niet alleen, ze boeken de bussen over, zodat de bus volgestouwd op weg gaat. En het is niet een rechte weg naar Luang Prabang, nee...Het was één en al haarspeldbochten voor 12 uur lang! Op je zij liggen kan je wel vergeten want dan rol je naar je bedpartner. Op een gegeven moment ben je zo moe en maakte het me echt niet meer uit dat ik met m'n kont tegen een vreemde local aan lag. Ja ik heb echt de slappe lach gehad om hoe waardeloos deze rit was! Geef mij maar 24 uur in het vliegtuig dan 12 uur met de nachtbus door dit gebergte.
Na 3 uur rijden moesten Denyse en ik naar de wc, en aangezien er geen wc aan boord was...riep ik naar buschauffeur. "Sir?! Sir?! Could we stop? We have to go to the toilet. You know..toilet?....Pee?" Hij keek me vreemd aan en hij keek weer naar de weg. Denyse en ik keken elkaar aan...
Snapte hij het nu, of niet? Ik pakte m'n hoofdlamp erbij en zocht in m'n handbagage. Voor m'n verjaardag had ik een 'point it' boekje gekregen, jeweetwel...zo een boekje met plaatjes. Ik zocht het plaatje van de wc op en liet het aan m'n buurvrouw zien. Zij vertaalde het voor ons naar de buschauffeur, en ja hoor...hij stopte meteen. Wij gingen naar buiten in de regen en gingen achter de bus zitten. Iemand anders van de bus rende me voorbij...die moest duidelijk ook heel nodig. Ok...proberen te ontspannen en plassen maar. Maakt niet uit of je over je voeten plast. Het regent toch...
Helemaal brak aangekomen in Luang Prabang vonden we dat we het wel hadden verdiend om in een iets duurder guesthouse te zitten. Een privé kamer voor ons 3-en (inclusief ontbijt), met eigen toilet en douche...en schoon! Ook niet geheel onbelangrijk. Naja...duurder...omgerekend €5.50 p.p.p.n.
Na het heerlijk gezellige en vriendelijke Luang Prabang zijn we doorgereisd. Deze keer hadden we gekozen voor de minivan. 6 Uur reizen door de bergen met een minivan is toch een stuk fijner. Gezellige mensen zaten naast me, dus ik heb me wel vermaakt op de uiteindelijk 8 uur durende reis. Aangekomen in Vang Vieng was het enorm aan het gieten! Nee hè, en ze voorspellen ook niet veel goeds voor de rest van de week. Shit! Daarom besloten we om maar 2 nachten te verblijven en dan door te reizen naar Hanoi, Vietnam. Ja, we slaan Vientiane over, puur omdat we zoveel negatieve recensies hierover hebben mogen ontvangen.

En nee, we nemen niet de helbus van 30 uur, we nemen heerlijk luxe het vliegtuig vanuit Vientiane!! Wat ben ik daar blij mee! Want helaas mag ik n.l. de diarrhee-remmers al slikken. En voor de mensen die m'n reis naar Peru en Bolivia herinneren, weten dat diarrhee en bussen totaal niet samengaan...
Ik geloof dat ik het opgelopen heb op één van de leukste activiteiten ooit: tuben. Simpel gezegd is het puur met een grote zwemband de rivier afdrijven...maar dan anders. Door de vele regen die daar viel was de kalme rivier een kolkende massa water geworden. Superleuk!! Prachtige natuur om je heen...en hier en daar een bar waar je je gratis shotje mag ophalen. Mensen aan de kant proberen je naar binnen te trekken met touwen die ze naar je toe gooien, hilarisch! Op één van die kleine feestjes was ook een gratis bbq, waar ik zo dom was geweest om ook de kip op te eten...
Maar goed,...ik zit nu een anderhalf uur in de lucht en mag dadelijk voet aan wal zetten van Vietnam!
Maar ik ga Laos zeker missen! Wat was het daar toch fijn. Zulke vriendelijke mensen, geweldig mooie natuur, en heerlijk relaxte sfeer.

Ja, ik geloof dat ik verliefd ben.