Ik wil een nieuwe frisse start maken, op allerlei gebied.
Dus ik zal nu toch echt een sprong in het diepe moeten maken...Eng, maar ik roep er al sinds m'n 18de over.
En nu is eindelijk mijn tijd aangebroken en mag ik het van de daken schreeuwen:
Ik ga een jaar op reis!! Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Oost Azië, here I come!!

Voor een groot aantal mensen komt dit waarschijnlijk als een shock, die weten van niets. Die denken dat ik nog steeds uitgebreid in m'n flatje op de Nieuwe Markt woon. Maar zoals ze bij de diploma uitreiking van de middelbare school en (nogmaals) op de hotelschool al over me zeiden: "Stille wateren hebben diepe gronden."

Jaren later, en dus blijkbaar geen steek veranderd, heb ik ondertussen m'n flatje leeggehaald eind oktober om bij m'n ouders in november weer in te gaan wonen. Dit bespaart me een hoop geld.
Vanaf het moment dat de huur was opgezegd is het balletje snel gaan rollen.
Ondertussen is m'n werkvisum voor Australië en Nieuw-Zeeland aangevraagd, mijn banknummer in Australië is geopend, en m'n vliegticket is geboekt.
Nu heb ik vandaag de officiële ontslagbrief ook bij m'n werk ingediend. Niets houdt me nu nog tegen!! (Oké, misschien toch nog even afkloppen...)

Van diegenen die het wél wisten kreeg ik verschillende reacties; van tranen in hun ogen tot het ongeloof en ... of het wel verstandig is om dit te gaan doen. "Wat stoer dat je gaat reizen zeg, dat zou ik ook wel willen". "Jeetje, dan moet je ook nog veel regelen zeg, als je zo lang en zo ver weg wilt gaan". "En wat ga je doen als je terug komt?"
Hoe vaak heb ik dit tot nu toe wel niet gehoord?
Het zegt ten eerste iets over de reislustigheid van m'n omgeving, maar nog méér geeft het aan dat reizen om een goede voorbereiding vraagt - spaargeld komt niet zomaar in m'n schoot vallen - maar voorál dat het veel lef vergt óm te gaan.

Ja! Het is doodeng om voor de allereerste keer écht in mijn eentje op reis te gaan. Je zit toch ineens wel héél erg lang bij jezelf op de lip.
En ik weet niet zeker of dat wel zal gaan klikken...