Het licht gezien (?)

Van het ene avontuur val ik in het andere avontuur. Daar bestaat mijn leven nu uit...en ik vind het heerlijk!!!

Mijn Azië reis begint in Thailand. We kunnen bij aankomst een visum van 30 dagen bemachtigen, als we kunnen aantonen dat we ook binnen een maand weg gaan. Dus met ons beste plak en knip werk hebben we op de computer een vals vliegticket gemaakt. Bij de douane gierden de zenuwen door m'n lijf, maar als er een minuut later een visum-stempel in je paspoort wordt gedrukt heb je het idee dat je de hele wereld aan kan!
Als ik dan even later in een tuktuk door de straten van Bangkok aan het rijden ben, kan mijn geluk niet op!
Eindelijk weer in Azië! Wat een kleuren en geuren komen je tegemoet...prachtig en héérlijk!!!
Na een paar dagen door Bangkok gesjeesd te hebben, gingen we richting Chiang Mai met de nachttrein. Altijd weer een aparte ervaring op zich! Helaas waren we echte Nederlanders en zaten we op de centen en kozen we voor de ventilator i.p.v. de airco. Dat hebben we wel geweten met een treinreis van meer dan 15 uur. De warmte is even wat anders dan Australië! Weer een lesje geleerd...

Aangekomen in Chiang Mai hadden we geregeld om de eerste paar dagen in de beroemde jungle overwoekerde tempel Wat Umong te verblijven voor meditatie bij de monniken. Ik wilde dit altijd al ervaren, en nu was die tijd eindelijk aangebroken!

Nadat we ons hadden aangemeld, kregen we een pakketje met witte kleding mee, een kussentje en dekentje en uiteindelijk een dagschema waar o.a. ook de regels op stonden.

Het schema zag er als volgt uit:
4.30 Opstaan
5.00- 6.00 Meditatie (zelftraining)
7.00- 7.20 Schoonmaken van de tempelgrond en de meditatiehallen
7.30- 8.00 Ontbijt
9.00- 11.00 Meditatie instructie
11.00- 12.00 Lunch
12.00- 14.00 Breaktime
14.00- 15.30 Meditatie (zelftraining)
16.00- 17.00 Schoonmaken van de tempelgrond en de meditatiehallen
19.00- 20.00 Meditatie instructie
21.30 Bedtijd

Het eerste wat ik dacht toen ik in mijn kamertje kwam was; Waar is mijn bed, of een matras of iets dergelijks?!
Het kleine kamertje was namelijk helemaal leeg, op 1 stoel na. Een medestudent liep daar rond, en zei dat dat normaal was en dat je je eigen matras kon pakken. Ze liet het me zien, en het was alleen een rieten matje. (Zo'n soort matje dat je ook op het strand gebruikt). Dat méén je niet...oei, dat wordt een pijnlijke nacht.

Om 9.00 uur moesten we ons verzamelen voor de meditatie. De monnik nam ons mee de jungle in bij de ruïnes van een tempel van 400 jaar oud. Hier kregen we uitleg over de soort meditatie (Vipassana=aandachtmeditatie) en hoe we het moesten uitvoeren. Erg interessant om te horen wat hij te vertellen heeft... en het is allemaal ook zo logisch als je erover nadenkt.
Na het mediteren, wat overigens lastiger is dan je denkt, mochten we gaan lunchen.

Eindelijk iets te eten na de ellenlange treinreis. We mochten eten opscheppen, en plaats nemen op een van de kussentjes in de zaal. We moesten wachten met eten totdat de monniken hun chanting gedaan hadden en hun eerste hap hadden genomen. Toch wel raar om naar mensen (de monniken) te kijken, hoe die op een verhoging zitten, en hun eten opeten...en dit alles in doodse stilte.

Na het eten hadden we wat relaxtijd. Gelukkig was het niet zo streng en mochten we tussendoor met elkaar praten, en konden we eindelijk een douche nemen..was hard nodig! Daarna was het tijd om alles buiten aan te gaan vegen, wat ook meditatief werkt.
's Avonds hadden we weer even les...nu moesten we ook chanten. Het lukte nu iets beter om te mediteren omdat het donker was, en alleen puur het licht van een kaars de ruimte verlichtte. Je hoofd leeg maken lukt helaas nog niet helemaal. (Shit, m'n voet gaat slapen. Pff...m'n rug begint nu ook pijn te doen. Heeft de monnik nog steeds z'n ogen dicht, of is hij ons aan het observeren...even spieken...Hmm, is het zweet dat nu van m'n rug afrolt door m'n witte 'pyama' te zien?)

Rond 21.00 uur mochten we gaan slapen, en dat was wel nodig na de zweterige nachttrein. M'n dekentje heb ik extra opgevouwen om op het strandmatje te leggen, hopelijk is het daardoor iets minder hard. Uiteindelijk toch in slaap gevallen,...maar rond 2.00 uur 's nachts werden we wakker gemaakt door een mannelijke Thaise stem die op de deuren aan het kloppen was.

Vreemd, dit was namelijk een damesgebouw. Misschien was het wel een monnik die ons wakker probeert te maken...maar om 2.00 uur 's nachts? Ik hoorde deuren open en dicht gaan van de medestudenten. Opeens hoorde ik veel; nee, nee, nee....en weer geschuifel door de hal. Dit klopt niet, dacht ik. Ik ben blij dat mijn deur op slot zit. Ik hoorde Denyse mijn naam fluisteren in de kamer naast me...maar wist niet zeker of ze me echt riep. Ik zetten m'n ventilator uit zodat ik alles beter kon horen, en hoorde hem richting buitendeur schuifelen. Ik hoorde de deur open en dicht gaan. Gelukkig hij was weer buiten, of niet? Ik hoorde namelijk nog steeds geschuifel...en toen weer de deur. Was hij nu echt weg?
Ik ben weer in slaap gesukkeld, tot ik 's ochtends de monniken hoorde chanten in de verte. Niet snel daarna ging m'n wekker. Snel even omkleden en naar de

meditatiehallen. Onderweg meteen met de meiden gesproken. Ze waren ook bang geweest. Het was een mannelijke medestudent, en hij was de kamer binnengekomen van een Mexicaanse studente en ze heeft hem de deur gewezen. Later had de Spaanse studente de deur open gedaan toen hij aanklopte en hij wilde naar binnen komen, vandaar de: nee, nee, nee...
Getver...voor het eerst op de reis voelde ik me niet veilig...en dat was notabene in de tempel.
De medestudenten hebben dit gemeld aan de monnik, en hij was zwaar geschokt! Hij moest eruit! Ze zijn naar zijn kamer gegaan en op de deur gebonsd...Maar hij was nergens meer te bekennen.

Gelukkig verliep de rest van de dag wat rustiger. 's Ochtends gemediteerd in de meditatiehallen en 's middags wat verderop het terrein. Wat is het toch een prachtige plek met de buddhabeelden die door de natuur zijn aangetast.

Later in de middag kregen we onze laatste meditatie voor die dag. Oei...dat is een lange tijd die je voor jezelf krijgt...van 17.00 uur tot het tijd is om te gaan slapen.
M'n gedachten gaan al naar m'n arme lege maag toe. Uiteindelijk heb ik maar besloten om een warme chocomel te maken. Dat stilt de honger gelukkig...nu kan ik het beter volhouden tot de volgende ochtend.

Na een heerlijke nachtrust op m'n matje zat ik om 5.00 uur weer in de meditatiehallen. Er was nog niemand aanwezig, dus heb ik in alle rust in het donker het kaarsje aangestoken en in m'n eentje in de grote zaal gemediteerd. Heerlijk!

Of ik na deze hele ervaring ondertussen het licht heb gezien of iets anders spiritueels? Nee, absoluut niet. Wel heb ik het idee dat meditatie je serieus kan helpen om het geluk in jezelf te vinden. Dus ik ga rustig verder oefenen...