van Bunclody naar Gatwick

Vijf uur en de wekker liep af.
Vandaag gingen we Ierland weer verlaten en omdat ook deze boot van Ierland naar Wales om de twaalf uur ging varen moesten we zo vroeg op.
Om kwart voor zes konden we ontbijten.
De keuken was op dit vroege uur nog niet open zodat er niets warms was.
Wel stond er een grote schaal met ham en kaas, dat hadden we hier nog niet gezien.
Verder was er gerookte zalm en zelfs yoghurt.
Wit en bruin brood was er ook plenty.
Ondanks het gebrek aan warme spijzen was dit ontbijt stukken beter dan in het vorige hotel.
Iedereen had de koffers al meegenomen naar beneden.
Twee oudere dames, Diewertje en Loes, vroegen aan mij of ik hun

koffers even naar de bus wou brengen, de bus stond vandaag wat verder weg en zij waren nogal snel moe.
We hebben elk maar even een koffer meegenomen, gelukkig zaten er wieltjes onder.
Om half zeven vertrokken we richting de boot in Rosslare die om kwart voor negen zou vertrekken en we moesten een uur van tevoren aanwezig zijn.
Alles zat mee en de boot vertrok zelfs vijf minuten te vroeg.
Deze boot zou er vier uur over doen om in Pembroke te komen zodat we ruim de tijd hadden om op één van de dekken van het zonnetje te genieten, het was prachtig weer.
Om elf uur even een elf-uurtje en daarna een omeletje met kaas.
Om tien voor één meerde de boot af en niet al te lang daarna reden we met de bus van de boot.
We hadden nog 430 kilometer voor de boeg.
Onderweg stopte we nog twee keer om even te pissen of even een ijsje

te eten.
Rond zeven uur arriveerden we bij het hotel.
Het bleek een erg groot hotel niet al te ver van Heathrow zodat het ook veelvuldig gebruikt werd door luchtreizigers.
Voordat we naar de kamer konden gingen we eerst aan tafel omdat het gevaar bestond dat er nog een groep kwam en daar was de eetzaal niet op berekend.
Hier hadden we weer een buffet en het eten was erg goed, vooral voor Engelse begrippen.
Na het eten hebben we de koffers even naar de kamer gebracht.
Vanaf de eetzaal liepen we de gang in en daar bleek dat onze kamer de tweede in die gang was.
Dat was wel even schrikken, wij hebben nooit een kamer vooraan.
Toen moest de dagelijkse cache nog even gevonden worden, hij zat op ongeveer 300 meter van het hotel in een hek op een viaduct boven de snelweg.
Het was er een lawaai van jewelste met al die langsscheurende auto's.
Een pub hadden ze niet in dit hotel, wel een bar met een aantal zithoekjes ervoor.
We kochten wat bier en zijn daar maar ergens gaan zitten.

Niet veel later kregen we gezelschap, een Zeeuw met zijn vriendin uit Losser.
Ook zij hadden bier meegenomen maar ook chips, je kon nl. geen bedragen onder de vijf pond pinnen en dat werd opgelost met chips.
Om tien uur zijn we maar gaan slapen, we waren al lang genoeg wakker en de wekker zou de volgende dag alweer rond vijf uur aflopen.