van Coventry naar Dublin

Vandaag ging de wekker om zes uur aflopen omdat we weer een boot moesten halen, nu naar Ierland.
Daarom was ik waarschijnlijk al om half zes uit bed.
Het bed was ook wat smaller en harder dan ons waterbed thuis, dat kan dus ook de reden zijn geweest.
Ik ben daarom eerst maar eens gaan douchen en toen ik uitgepuzzeld had hoe de kraan werkte (de Britten hebben ook hiervoor een eigen methode uitgevonden) ontdekte ik dat er erg veel water uit de douchekop kwam, een pluspuntje dus en een voorbeeld voor heel veel Nederlandse hotels.
Henny had inmiddels de wekker het zwijgen opgelegd en was dus ook uit bed.
Na de dagelijkse ochtendrituelen gingen we met koffers en al naar beneden.
Om kwart voor zeven konden we ontbijten maar omdat we er al om half zeven waren konden we alleen nog maar oploskoffie en thee drinken.
We waren lang niet de eersten, de halve bus was er al.
Na een stevig Engels ontbijt, inclusief witte bonen met spek, zochten we de bus op die om half acht zou vertrekken.
Omdat we op de snelweg langs Birmingham geen files of-zoiets hebben gezien en dus vrij snel deze grote stad passeerden besloot chauffeur Marco wat binnendoor te gaan om ons wat meer van het landschap te laten zien.
Wij vonden het landschap in Wales stukken mooier dan in Engeland

maar dat kwam, denk ik, omdat we de snelweg hadden verlaten.
In Llangollen werd er gestopt omdat dit volgens de reisleiding een mooi dorpje was, dit bleek te kloppen.
Bij de markt hadden ze aparte bus-parkeerplaatsen aangelegd omdat er natuurlijk veel meer ondernemingen dit hadden ontdekt.
Het was er mooi weer zodat we rustig wat rond konden lopen.
De Dee (een riviertje bekend van kuiswoordpuzzels) stroomt door Llangollen en is er aardig wild.
Er waren veel winkeltjes en een markt maar we hebben niets gekocht.
Drie kwartier later vertrokken we weer.
Toen we verderop de snelweg weer opdraaiden reed de andere Ierland-bus, die hetzelfde hotel van afgelopen nacht had aangedaan, net voor ons langs.
Ze waren later dan ons vertrokken en hadden een andere route genomen, wel heel erg toevallig dus.
Een stuk verder keek Marco op de klok en vertelde ons dat we nog wel

tijd hadden voor een tweede stop.
Hij vertelde trouwens veel meer onderweg, over het land, de geschiedenis en weet ik veel wat nog meer.
Hij bracht ons naar het dorp waar het treinstation staat met de langste naam van de wereld.
Ik heb er een foto van gemaakt omdat deze naam onmogelijk is te onthouden.
Natuurlijk was ook hiernaast een souvenirwinkel en ook hier hebben we niets gekocht.
Hierna reden we door naar de boot en daar bleek het aanzienlijk rustiger dan in Calais.
We sloten aan in de enigste rij met bussen, we waren de derde.
Het was inmiddels hevig gaan regenen maar uiteraard hadden wij daar in de bus geen last van.
Na een minuut of tien konden we al aan boord.
Daar hebben we eerst even twee belegde broodjes gekocht, we hadden wel weer zin in iets.
De rest van de overtocht vulden we met puzzelen en lezen, de meeste zeeën lijken wel erg veel op elkaar.
Een pint Fosters mocht natuurlijk niet ontbreken.
Op het eind van de vaart zijn we nog even aan dek gaan kijken om te zien of het invaren van de haven van Dublin mij nog bekend voorkwam, niet echt dus, het was zeker te lang geleden.
Om twintig voor zes reden we de boot af en gingen we rechtstreeks naar het hotel.

Deze rit duurde niet lang zodat we al gauw onze kamer konden bekijken die wel twee keer zo groot was als de Engelse en hij zag er een stuk beter uit.
Om kwart over zeven konden we aan tafel.
Hier konden we kiezen uit twee voorgerechten, twee hoofdgerechten, twee toetjes en dan nog koffie of thee na, het smaakte voortreffelijk.
Iets meer dan een uur later waren we hier klaar mee en konden we even een "muur" met geld gaan zoeken.
Het hotel lag vlakbij het centrum van een of ander voorstadje van Dublin zodat die muur snel was gevonden.
Uiteraard was daarna de dagelijkse cache aan de beurt.
Hij lag dicht bij een voetbalstadion, het stadion van de Shamrock Rovers, ze moesten de volgende donderdag een Europese voorronde spelen tegen Rovaniemi uit Finland (ook daar zijn we wel eens geweest.

Het "schatje" was dankzij de hint gemakkelijk te vinden zodat we al snel terug konden naar het hotel.
Toen we de deur van de lobby naar de pub door wilden gaan riep er iemand : Gaan jullie nu al naar bed.
Het bleek één van de Zeeuwen te zijn die bij ons in de bus zaten.
Op één of andere manier trekken Zeeuwen en Drenten elkaar aan, dat hebben we al op meerdere reizen meegemaakt.
Ik zei : Wij gaan naar de kroeg, die is achter deze deur.
Later kwamen zij daar ook nog even kijken en hebben we samen nog wat gedronken en geouwehoerd.
Om half twaalf ging de pub dicht en was het dus bedtijd.