Ennis dag 2

Om half zeven trok ik de gordijnen los, het was droog.
Later op de dag zouden we nog wel wat dikke buien tegenkomen maar alleen als we in de bus zaten.
Als we buiten liepen scheen veelal de zon.
Het ontbijt was vandaag om half acht en leek weer op de andere dagen.
Vanmorgen heb ik zelfs thee met honing gedronken, het moet niet veel gekker worden.
Om negen uur begon onze excursie, we hadden eigenlijk een vrije dag maar de chauffeur had een zelfbedachte rondrit ingelast voor de liefhebbers.

Onze eerste stop was in Limerick waar Pim, de gids van vandaag, instapte.
Pim is een Nederlander die al jaren in Ierland woont met zijn familie, zijn dochters zijn er zelfs opgegroeid.
We maakten eerst een rondrit door Limerick en Pim vertelde er van alles over, dat deed hij de hele dag trouwens zodat we erg veel over Ierland te weten zijn gekomen en weten nu ook dat er hier veel minder regels zijn dan in Nederland.
Als je in Ierland gaat verhuizen dan hoef je dat niet eens te melden.
Eens in de zoveel tijd krijgen alle huizen een vragenformulier die je als bewoner in moet vullen zodat het inwonertal, wie waar woont, enz. weer bekend is.
De rit bracht ons eerst naar de Silver-mountains, hier werd vroeger veel zilver gewonnen.
Ik dacht dat we wel een bezoek zouden brengen aan een zilvermijn maar dat bleek niet zo te zijn.
Onze eerste stop was bij een soort hunebed waar we even de bus uit konden om wat fotootjes te maken van het hunebed bovenop de heuvel en bereikbaar via een erg steil paadje, daarna direct de bus weer in.
Hierna reden we door een mooie omgeving naar een hotel ergens in een klein plaatsje waar we de lunch gingen gebruiken.
Het bleek een chique hotel dat voor onze overnachtingen waarschijnlijk te duur was.
De lunch bestond uit

worteltjessoep, een hard broodje met zoute roomboter, sandwiches en koffie na.
Ook dit maaltje smaakte ons weer goed.
Onze reis ging verder langs een rivier met ook hier mooie landschappen.
In een plaatsje, ik weet niet meer hoe die heette, wilde de reisleiding een stop inlassen en daarna langs de andere oever de rivier terug volgen.
Er bleek geen plek te zijn waar de bus kon parkeren, alle weggetjes in het dorpje stonden vol met auto's.
We zijn dus direct maar doorgereden naar een parkeerplaats langs de rivier waar we een mooi uitzicht hadden.
Henny ontdekte met haar telefoon dat er een cache lag op 180 meter.
Wij zijn die kant dus maar op gegaan.
We zochten een muis aan een boom en daarna de zoveelste boom aan de andere kant van het pad.

Als we wat meer tijd hadden gekregen dan was het misschien wel gelukt maar we moesten nu wegens tijdgebrek onverrichterzake terug naar de bus, helaas.
Na dit te korte oponthoud reden we door naar Limerick waar Pim weer uitstapte.
Wij allemaal trouwens, voor een stadsverkenning van anderhalf uur.
Er bleek een cache te liggen op 15 meter van de bus, deze was heel gemakkelijk te vinden en zo was onze dagelijkse cache weer binnen.
Hierna zijn we wat rond gaan wandelen en hebben nog even een overdekt winkelcentrum bezocht.
In de supermarkt, die ook in dit centrum zat, hebben we drie soorten kaas gekocht dat o.a. bestemd was voor Henny haar ontbijt.
We zijn nog even over het kerkhof gaan lopen die naast de parkeerplaats lag.
Er was geen Stoker te vinden, wel een paar Stokes.

Nog een klein stukje met de bus en om zes uur waren we weer in het hotel.
Even naar de kamer om de jas en de trui weg te brengen en daarna maar weer naar de pub, daar moeten ze toch ook wat verdienen.
Om half acht moest er weer gegeten worden.
Vandaag soep of salade, rundvlees met alweer aardappelpuree en wat groenten, en als toetje een whiskey-cheesecake.
Ze weten dat hier vooral wat oudere mensen komen die niet van dat moderne beetgare spul houden, alles was dan ook prima gaar, vooral het vlees was om te zuigen.
Koffie kwam er natuurlijk ook nog achteraan.
Na het eten weer snel naar de kroeg, België - Wales was al begonnen.
De Belgen waren steeds in de aanval en verloren met 3 -1.
Gelukkig kwam na deze teleurstelling een jonge zingende gitarist de boel een beetje opfleuren.
Zelfs de Ieren in de zaal klapten hier maar weinig voor.
We kennen alle 48 passagiers in de bus nu wel zo'n beetje maar dat is ook niet zo vreemd, Henny spreekt iedereen aan en lacht met iedereen.
Als we ergens lopen en verderop lopen mensen uit de bus dan groeten die ons allemaal of ze zwaaien even.
Gisteren vroeg er nog iemand aan mij of mijn vrouw altijd zo vrolijk en spontaan was.
Ik heb toen gezegd dat ze thuis niet te genieten was maar dat wilde ook niemand geloven.
Om elf uur was het wel weer bedtijd.