Ennis dag 1

Vanmorgen om vier uur wakker maar dat was wel erg vroeg dus nog maar even proberen te slapen.
Toen liep de wekker om half zeven af en zijn we maar opgestaan, je stelt zo'n ding natuurlijk niet voor niets.
Om goed zeven uur zaten we weer aan het ontbijt waar alles weer aanwezig was, zelfs bonen, spiegelei en roerei.
Dit alles vulde weer goed zodat we om acht uur konden vertrekken met de bus.
Na een korte rit van ongeveer drie kwartier kwamen we aan bij het infocentrum van the Burren.
Hier konden we een film bekijken, die in het Nederlands was, en

daarna door het bijbehorende museumpje wandelen.
Ook het naastgelegen kerkhofje werd bezocht, geen familie gezien.
The Burren is een soort van maanlandschap, bestaande uit erg veel stenen en enkele Dolmen die lijken op hunebedden.
Ik had mijn hunebed T-shirt aan maar op dat moment viel dat niemand op, later was er nog wel iemand die het probeerde te ontcijferen en kwam er achter dat ik een Drent ben.
Hierna zijn we naar een plek in the Burren gereden waar we zo'n hunebed konden bekijken en we mochten even over de stenen eromheen lopen.
Toen was het wel weer tijd voor een hapje, we reden daarom naar een zgn. eet-pub in Doolin.
Hier kon je aan de bar wat te eten en te drinken bestellen onder vermelding van je tafelnummer.
Er moest direct betaald worden en je moest je drankje zelf meenemen.
Het eten, voor ons een sandwich met kaas en chips (geen patat maar

echte chips) werd aan tafel gebracht.
In het dorpje waren verder nog wat toeristenwinkeltjes (klerewinkeltjes zei Marco) die we ook nog even hebben bekeken.
We hebben een plak chocolade gekocht en meer maar niet.
Ergens deze dag, ik geloof bij het infocentrum van the Burren, kwamen we een postbode tegen die bezig was post te bezorgen met z'n autootje.
Henny zei tegen hem dat ze nog wat kaartjes had die naar Nederland moesten.
Oh, no problem zei hij en heeft ze maar meegenomen.
Later bleek dat dit een snelle manier was, al een dag of vier later waren ze in Peize aangekomen.
Na het bezoek aan Doolin reden we naar the Cliffs of Moher.
Dit zijn kliffen die over een lengte van acht kilometer ongeveer 200 meter boven de oceaan uitrijzen.

Je kon twee kanten op, een pad naar links steil omhoog, of een trap met erg veel treden naar rechts.
Wij kozen voor de trap.
Onderweg hadden we, als we achterom keken, een mooi zicht op de steile rotswanden.
Boven was verder niets te beleven en dus zijn we maar weer naar beneden gegaan, naar het informatiecentrum waar ze wat films vertoonden en waar je wat kon eten en drinken.
Wij namen een ijsje.
Om kwart over drie vertrokken we weer richting hotel.
Onderweg stopten we nog een keer, bij een kerkhofje waar ze in de bomen lapjes stof hingen.
Zo'n lapje stof moest je eerst over pijnlijke plekken wrijven en dan in een boom bij het kerkhof hangen, de pijn zou daarna snel verdwijnen.
In Ennis werden wat bus-genoten uitgelaten die daar nog even wilden

kijken en dan lopend terug moesten naar het hotel.
Wij namen de bus.
We hadden een blikje bier en een zakje cup-a-soup meegenomen uit de bus, Ivana was nog lang niet door de voorraad heen.
Dit dronken we op de kamer even op en toen was het tijd voor de dichtstbijzijnde cache, hemelsbreed ongeveer 900 meter weg.
Ook deze werd gemakkelijk gevonden, het bleek een nano te zijn.
Na deze wandeling door een buurt van Ennis zijn we maar even naar de pub gegaan, het was nog geen etenstijd en wat moet je dan anders.
Elk maar even weer een Carlsbergje.
Toen deze pint half leeg was zijn we verkast naar de eetzaal, je kon je drankje hier rustig meenemen.
Het eten smaakte weer goed.
We zaten naast een stel uit Annen, die meer mensen in Peize konden dan wij in Annen. haar zuster woonde zelfs in Peize.
Na het eten maar weer naar de bar, het voetballen was om acht uur

begonnen: Polen - Portugal.
Portugal won na strafschoppen.
Er waren meer mensen uit onze bus die dorst hadden, er waren wel een stuk of vijftien.
Halverwege de voetbalwedstrijd werden er versterkers en andere muziekdingen aangesleept en tijdens de tweede helft begon er een plaatselijke zangeres te zingen, zeker geen voetballiefhebster.
De muziek was wel aardig maar veel te hard, een gesprek voeren was bijna onmogelijk geworden.
Ik heb nog even een pint Guinness gedronken, het smaakte wel aardig maar meer dan één was ook niet nodig.
Om elf uur was het weer bedtijd, morgen weer vroeg op.