van Dublin naar Ennis

Vanmorgen al weer voor de wekker wakker, nu was het kwart voor zeven, het werd al beter dus.
Het ontbijt leek wel wat op dat van gisteren maar dan zonder witte bonen en het spiegeleitje was nu roerei.
Om half negen vertrok de bus voor een rondrit door Dublin in de regen, het weer leek niet best maar het werd steeds beter.
Marco liet ons vele plekjes van Dublin zien en vertelde er van alles over.
Na deze vakantie weten we waarschijnlijk alles over Ierland.
Na deze sightsee-tocht werden we ergens in het centrum gedropt voor tweeëneenhalf uur vrije tijd.

We hebben eerst even op internet gekeken of er ook een cache in de buurt was, de dichtstbijzijnde lag op 350 meter.
Het bleek bij het beeld van Oscar Wilde, een of andere Ierse dichter, te zijn, het potje hing achter een bordje aan een hek.
De dagelijkse cache was al weer binnen.
Daarna zijn we koffie gaan drinken, uiteraard met een gebakje erbij.
Na de koffie zijn we wat rond gaan wandelen en hebben een paar kaartjes gekocht voor het thuisfront, James had er om gevraagd.
In de winkelstraat kwamen we nog zes zwart geschilderde mannen tegen die net deden of ze een standbeeld waren.
Ik heb even een foto gemaakt en Henny deed, als beloning, een euro in hun bakje.
Toen was het wel weer tijd om naar de bus te gaan en onze route voort te zetten richting Ennis.
Onderweg stopten we nog even bij een

wegrestaurant-winkel-tankstation die de naam Barak Obama Plaza droeg.
Iemand had ontdekt dat hier nog voorvaderen van deze Amerikaanse president hadden gewoond.
Hier konden we allemaal even pissen en Henny heeft nog wat kaas gekocht omdat dat tot nog toe aan het ontbijt ontbrak en zij al enige ontwenningsverschijnselen begon te vertonen.
Hierna zijn we rechtstreeks naar het hotel in Ennis gereden.
Iedereen kreeg weer een sleutelpasje zodat we op zoek konden naar onze kamer.
Het bleek een hotel met een paar verdiepingen met op elke verdieping slechts één gang, een hele lange gang.
Er zaten wel wat bochten in die gang zodat dat de wandeling nog wat aangenamer maakte, dan lijkt het niet zo ver.
Wij, en de rest van de reizigers uit onze bus, hadden kamers ergens aan het einde of bijna aan het einde van de gang op de eerste verdieping.
Op de vloer van deze gang lag een dikke laag vloerbedekking zodat het net voelde of je op een veenbodem liep, daar wordt de wandeling niet aangenamer van.
Onze kamer was groot genoeg, het was alleen jammer dat aan weerszijden van het tweepersoonsbed ook nog een eenpersoonsbed stond, ruimte voor vier dus.
De rest zag er wel aardig uit.
Voor het eten gingen we nog even met de bus naar het centrum van Ennis, er was nog

wel wat tijd over.
Omdat wij niet zo van die winkelmensen zijn wilden we even wat gaan drinken op een terrasje, het was mooi weer.
We hebben in het hele centrum het terrasje niet kunnen vinden.
Toen we genoeg hadden rondgelopen besloten we maar weer naar de bus te gaan, daar konden we gelijk even alle excursies van de rest van de week betalen: 130 euro p.p..
Terug in het hotel konden we, na een bezoek aan de hotel-pub, om kwart voor acht aan tafel.
Ook nu bestond het diner weer uit drie gangen met hier voor elke gang keuze uit drie dingen.
De bijna hard lopende obers en oberinnen zorgden er voor dat we binnen anderhalf uur weer vol zaten, alles was goed te eten.
Aangezien het toen al bijna half tien was zijn we maar weer naar de pub gegaan.
Het was een grote pub en het was er aardig druk, dat kwam waarschijnlijk omdat er één of andere zingende Ier met een keyboard aan de gang was.
We bestelden voor elk een pintje Carlsberg zodat wij, zittend aan de bar, ook van de muziek konden genieten.
In het midden van de pub zaten een stuk of tien mensen aan een tafel die vrolijk meezongen en klapten, er waren zelfs wat Ieren op de dansvloer te zien.
Om elf uur hadden we het wel weer gezien en zijn dus maar gaan slapen.