56 | Gestreden op de vulkaan

Zaterdagochtend om 5 uur ‘s ochtends vertrokken we vol goede moed met de bus naar Bangsal, het badplaatsje vanuit waar we naar Mount Rinjani zouden vertrekken. De dag ervoor hebben we ontzettend veel research gedaan over wat mee te nemen/wat te verwachten van deze klim. Het heeft me deels bang gemaakt, maar ben ook klaar om de uitdaging aan te gaan..! Aangekomen in Bangsal kregen we ontbijt in een klein guesthouse met een Nederlandse eigenaar. Hij was niet erg tactisch, en begon meteen te vertellen dat het ontzettend zwaar is en dat er weleens iemand met astma dood van de berg is gekomen (Bas heeft astma).. Natuurlijk werd ik hier nogal gestresst van.. Daarna was het dan eindelijk zover, we vertrokken naar een klein bergdorpje onder aan de voet van Mount Rinjani. Daar kregen we onze uitrusting: een dikke jas, wandelstokken,

handschoenen en zaklampen. We moesten zelf een klein tasje met kleding en essentiele spullen dragen (waaronder 8 energierepen per persoon!). De rest van de bagage, zoals de tent, het eten, water, werd gedragen door ‘dragers’. Erg pijnlijk om te zien hoe kleine, magere Indonesische mannetjes met een stok op de schouder met twee manden aan beide kanten langzaam de berg op strompelen.. En dan te bedenken dat ze dit meerdere keren per week doen! Het eerste stuk liepen we door rijstenvelden, wat prachtig was. Daarna door een korenveld en een stukje over grasland. Hier begon het klimmen echt al, continu berg op met de brandende zon in je nek. Ik merkte meteen al dat mijn tempo een stuk lager lag dan dat van de sportieve Marit en Bas. Ik had gehoopt dat Wouter wat langzamer zou zijn, zoals ik, maar die hield het tempo goed bij.. Lekker in m’n eentje wandelen dus. Al die jaren niet sporten heeft dus kennelijk niet veel goeds gedaan voor mijn conditie.. Na een stukje door het bos kwamen we terecht in een waar Teletubbie land; prachtige groene, glooiende heuvels. Na 2

uur kwamen we aan bij Pos 2, waar we onze lunch kregen. Hier was ik eigenlijk al bekaf, en het idee dat we nog niet eens aan de berg begonnen waren maakte me nogal wanhopig. De lunch deed me echter goed, welke verbazingwekkend lekker was. En verder ging de tocht. Soms moest ik even op adem komen en kon ik genieten van de prachtige omgeving. Vervolgens begon de echte klim, waarbij we echt moesten klouteren. Het pad kon je bijna geen pad meer noemen, omdat er overal rotsen lagen en je door het losse zand telkens weer wegschoof.. erg frustrerend en vermoeiend. Uiteraard liep de rest al een stuk voor, wat betekende dat ik in m’n eentje aan het ‘lijden’ was. Elke tien meter hield ik even pauze om op adem te komen en mezelf bij elkaar te rapen om weer verder te gaan. Telkens als ik omhoog keek werd ik wanhopig omdat het nog zo ver leek, erg demotiverend. Bij pos 3 wachtte de rest op me en was ik zo uitgeput dat ik even een traan heb gelaten. Wel fijn om je emoties even de vrije loop te laten. We hadden afgesproken dat we alle vier een joker hadden, ookwel de ‘jank kaart’

genoemd.. Als je je joker al had ingezet en toch ging huilen moest je namelijk een energiereep afstaan aan de anderen..! Gelukkig heb ik mijn joker maar een keer hoeven inzetten. De gezichten van de anderen zagen er ook oververhit uit, dus zij hadden het ook zwaar (gelukkig..!).? Daarna ging de barre strijd door en hielden de anderen gelukkig iets meer rekening met mijn slakken tempo. Na 7 uur zwoegen kwam ik dan eindelijk aan op de kraterrand waar we zouden overnachten. Het euforische gevoel was onbeschrijfelijk, en ik was zo ontzettend trots op mezelf dat ik het gehaald had. Het prachtige uitzicht deed me ontzettend goed, waardoor je alle pijn even vergeet. Met z'n viertjes een biertje gedronken en genoten van de prachtige sterrenhemel. Die nacht in een tentje geslapen op een vreselijk dun matje, en doordat bij mijn voeten een kuil zat sliep ik half scheef.. Na 4 helse uurtjes werden we om 2 uur 's nachts gewekt om te beginnen aan de tocht naar de top. Nog ongeveer 1 km zouden we moeten klimmen, in het pikke donker. Het ontbijt bestond uit drie droge crackers en een kopje thee.. Gelukkig hadden we onze energierepen nog. De tocht begon en ik merkte meteen alweer dat ik achterop lag. na een uur kwamen we steeds dichter bij de top,

waardoor de paden veranderde in vulkanisch gesteente. Dit betekende dat bij elke stap die je zetten, je weer twee stappen terug gleed. Je moest jezelf echt aan takken en rotsen opheisen. Het was echt afzien; in m'n eentje, in het donker met een klein zaklampje aan het strijden. Op een begeven moment stonden de tranen me nader dan het lachen, en heb ik besloten om terug te gaan. Ik zag er de lol gewoon niet meer van in om dit zo in m'n eentje aan te gaan, en ik wist dat het nog een klim was van minimaal 3 uur. In m'n eentje terug naar het tentenkamp, en onderweg nog bijna verdwaald omdat het totaal niet duidelijk was waar het pad liep. Even op een rotsje gewacht tot ik mensen tegen kwam en maar achter hun aangelopen.. Aangekomen in het kamp heb ik nog een aantal uurtjes geslapen, wat erg fijn was. Rond 10 uur 's ochtends kwamen de drie strijders terug van de top, ik was zo trots op ze. Ze vertelde me hoe zwaar het was, en ik wist meteen dat ik het nooit gered zou hebben. Blij dus met m'n keuze. Eigenlijk zouden we nog een extra dag door gaan, maar ze waren zo kapot dat we

besloten om meteen te beginnen aan de afdaling. De afdaling bestond uit stofhappen, uitglijden en nog meer stofhappen.. Gelukkig waren we na drie uur bijna beneden. Bij de laatste stop besloten Wouter en ik dat we het wel mooi geweest vonden, en hebben we voor 15 euro p.p. een lift achterop een motor geregeld. Ineens waren we binnen 10 minuten bij de start, heerlijk!

Ookal was het ontzettend zwaar, ik heb naast dieptepunten ook veel hoogtepunten gehad tijdens de tocht. We hebben nu met z'n viertjes een hechte vriendschap ontwikkeld en dat vind ik hartstikke fijn. De humor en de grapjes hebben me er doorheen gesleurd, bedankt daarvoor jongens!!