6. De aankomst.

Eindelijk geland op Dushi Korsou! De vlucht was prima, weinig turbulentie. Ik had nog wel het een en ander verwacht toen we over de bovenwindse eilanden vlogen.

Zoals ik al schreef zaten we helemaal achterin. Middenrij, de twee linkse stoelen. Vorig jaar zaten we op de twee rechtse stoelen. Die zitten voor ons beter. Ik ben links en Eric is rechts. Nu vraag je je zeker af wat dat in vredesnaam met het zitten in een vliegtuig te maken? Welnu, een heleboel! De stoelen zijn best krap en staan kort achter elkaar. Je hebt weinig beenruimte en dan moet er ook nog zo'n klaptafeltje tussen die buiken van ons en de stoel voor ons! Het kan, maar daar heb je het ook meegezegd... Maar goed, rechts en links: Wanneer de maaltijd is geserveerd door de stewardess, begint het gedonder. Eric heeft de vork in zijn linkerhand, maar doet zonodig ook heel veel met zijn rechterhand. Snijden, broodje in de hand en naar zijn mond brengen, een glas vasthouden en leegdrinken... Afijn, zelf kun je daar ook nog wel het een en ander bij bedenken. Ik daarentegen houd mijn vork in de linkerhand en het mes in de rechterhand, maar als ik wat wil snijden wissel ik mes en vork om. Het mes links en de vork rechts. Het broodje, een glas, alles gaat naar m'n linkerhand. En telkens botst mijn linkerarm met Erics rechterarm... Nu begrijp je dat het dan ook niet handig is dat Eric links van mij zit. Maar ja, zitten we op de twee rechtse stoelen dan is Eric de enige die er van profiteert. Aangezien zo'n tien procent van de mensen links is, is de kans erg klein dat er een linkshandige naast me komt zitten.... Misschien dan toch maar iets meer voor de vlucht betalen en achterin het toestel bij een raampje zitten, daar staan een aantal rijen met maar twee stoelen... Dan kan ik links zitten en Eric rechts en kan ik ongestoord met mijn linkerpootje eten. Je begrijpt natuurlijk wel dat we dan stoelen aan de linkerkant van het toestel reserveren. Zit ik bij het raampje!

De (standaard) maaltijden zelf waren voortreffelijk en de stewardess kwam

regelmatig langs om wat drinken te brengen.

Tussen de bedrijven door kun je ook een film kijken, radio luisteren, spelletjes doen (zelfs samen met een van je medepassagiers) of proberen wat te slapen. De stewardess heeft aan het begin van de vlucht koptelefoontjes uitgedeeld. Dit keer waren ze in een nieuw jasje gestoken: KLM-blauw met wit. Zag er best leuk uit. Ook hebben ze over de stekker nagedacht. In de armleuning zit een tweepolig contact waar dus een stekkertje in moet met twee polen. Wanneer je je eigen oortjes of koptelefoon met een mini-jack aansluiting wil gebruiken, heb je daar een andere stekker voor

nodig. Met het vorige koptelefoontje was dat lastig, zoniet onmogelijk. Nu zat er een los verloopstekkertje bij: van dubbel mini-jack naar enkel mini-jack. Slim! Ik had mijn eigen oortjes meegenomen, kan ik ze ook in het vliegtuig gebruiken. Bijna vier jaar geleden gekregen van een vertegenwoordiger van een hoortoestellenfabrikant. Super fijn geluid en het sluit je oren zoveel af dat je geen last hebt van dat enorme geruis van de motoren. Ideaal als je probeert te slapen...

Goed, na ruim 9 uur vliegen en een half uur vertraagde tijd ingehaald te hebben eindelijk

geland! Nu nog uitstappen, door de douane, de koffers verzamelen en Rian bellen dat we geland zijn.

Ok... Waar is wi-fi?
We liepen via de slurf naar het gebouw van de luchthaven. Daarna via een niet al te lange gang met een trap naar beneden en dan kom je in de douanehal.
Op hetzelfde moment kwamen er reizigers uit een ander vliegtuig via een andere gang en dezelfde trap ook in de douanehal. Nergens stoelen... Er waren vijf balies, die allemaal dubbel bemand konden worden, twee voor de residents en drie voor de non-residents. En daar moeten in korte tijd toch zo'n zeven-, achthonderd mensen langs! Dat wordt vervelend lang wachten... Goed, mooie gelegenheid om de telefoon aan te zetten en verbinding met wi-fi te maken. Allebei hadden we problemen met internet, geen wi-fi... De residents waren er vlot door. Nu mogen daar ook de non-residents langs. Nu gaat het snel.

Eenmaal door de douane naar de kofferhal. We waren een van de laatsten die door de douane kwamen. Tel uit je winst: Een boeing 747-400 en een ander redelijk groot toestel moest gauw de passen laten controlen en de koffer opwachten om naar buiten te kunnen... Nu hadden we geluk! De koffers lagen al op de band, Eric pikte die van mij op en ik die van hem. Nu nog door de bagage-controle en dan op naar Rian! Omdat we als een van de laatsten de koffers hadden, konden we zo doorlopen naar buiten. Kennelijk hadden ze er geen zin meer in om de laatste reizigers te controleren...
Eenmaal buiten had ik nog steeds geen wi-fi en Eric was ondertussen naar de pinautomaat gelopen en daar stond een redelijke rij wachtenden voor hem. De koffer had hij bij mij gestald. Ik wilde zijn telefoon gebruiken om Rian te bellen... Al met al waren we om vier uur door Rian bij Hato (het vliegveld) opgepikt en snel bij het appartement. Heerlijk!

,