Namibië is een aantal jaren een Duitse kolonie geweest. Niet zo heel lang en het begon en eindigde niet zo fraai, maar toch zie je in dit land nog veel Duitse invloeden en erfenissen. Vandaag was onze dag hier min of meer aan gewijd.

We zaten al vroeg in de auto richting Kolmanskop. Begin 20e eeuw kwam men erachter tijdens het bouwen van een spoorlijn dat er in Zuid Namibië diamanten te vinden waren. Het was tijdens de Duitse jaren. De Duitsers stichtten midden in de woestijn een stadje. En niet zomaar maar met Deutsche grūndlichkeit. Na een jaar of 20 bleken de diamanten aan de andere kant van de Oranjerivier veel groter en waardevoller te zijn en bijna van het een op het andere moment vertrokken de Duitsers en lieten ze het stadje achter. De Namibiërs hebben de natuur -lees woestijn - er haar gang laten gaan en het resultaat is een spookstadje. Vandaag de dag worden er rondleidingen gegeven en kun je de woningen bekijken. Er woonden niet eens zoveel mensen maar alles was aanwezig: van een casino tot een ziekenhuis en van winkels tot een kegelbaan. En dat terwijl er niets in de buurt was dus alles moest worden geïmporteerd. De gids vertelde bijvoorbeeld hoe er vers water moest worden gebracht zodat de mensen iedere dag goed drinkwater hadden. Absurd om te horen allemaal. Maar leuk om even rond te kijken. De meeste huisjes staan op instorten en liggen vol met zand.

Volgende stop was Lüderitz, volgens ons boek een van de leukste stadjes van Namibië, maar eerlijk gezegd vonden wij het niet echt aantrekkelijk. Gelukkig hadden we bij Kolmanskop een kaartje van de omgeving meegenomen en daaruit bleek dat er een prachtig schiereiland was. Daar zijn we overheen gereden van de ene kant naar de andere. We kwamen op de punt waar ooit Bartholomeus Diaz in 1495 voet aan land heeft gezet. Op een rots vlak bij het puntje van het schiereiland was een replica van het kruis te bewonderen wat hij daar had neergezet. Officieel was er een prachtige houten brug naar toe zodat je het platformpje kon beklimmen. Helaas was deze brug weggeslagen, waarschijnlijk door het hoge water. Maar gelukkig konden we over het strand en klauterend over stenen de trap bereiken en klommen we omhoog. De zee is er ruig!

We kwamen vandaag grote groepen flamingo's tegen. Schitterend om te zien. We waren zelfs vlakbij een eilandje waar pinguïns leven. Zo dicht waren we nog nooit bij pinguïns in het wild geweest. Verder zagen we in de verte robben en allerlei vogels. Ook vonden we op het strand nog een eenzaam graf van een zeeman. Het eiland was alleen via gravelwegen bereikbaar en gelukkig hadden we onze 4x4. Die hadden we hier echt nodig.

Op de terugweg kwamen we langs een andere attractie, de wilde paarden die in de woestijn leven. Het zijn waarschijnlijk ook paarden uit een Duitse erfenis, die inmiddels helemaal in het wild leven. De mensen geven ze water in een waterbak en in zulke droge tijden als hier nu zijn, ook wat extra voeding. Er is een soort tribunetje opgezet waar vandaan je de wilde paarden en andere dieren kan bespieden. Hebben we natuurlijk ook even gedaan.

Voorts naar het plaatsje Aus. Hier heeft een krijgsgevangenenkamp gestaan. Daar werden Duitsers gevangene gezet. De Duitsers bezaten de kolonie Zuid West Afrika en tijdens de eerste wereldoorlog raakten ze het kwijt en zijn de Duitse soldaten gevangen genomen door de Zuid Afrikanen die samenwerkten met de geallieerden. In Aus was een kamp gemaakt en er moeten nog wat resten zijn maar die hebben we niet gevonden. Wel het kerkhof waar Duitse gevangenen en Zuid-Afrikaanse bewakers die aan de Spaanse griep waren gestorven, broederlijk naast elkaar liggen.

Ook in Aus zagen we een Bahnhofhotel en hebben de straten Duitse namen. Ongetwijfeld verkopen ze er ook nog steeds Bratwurst.

Aan het eind van de middag kwamen we weer bij ons huisje en nu zitten we te genieten van de zonsondergang. Morgen weer verder.