Nog even terug naar dinsdag. Nadat we Twijfelfontein hadden verlaten, reden we eerst naar het Damaramuseum. Het was een heel kleinschalig museum waarin ze lieten zien hoe het Damaravolk vroeger leefde. De Damara's zijn één van de oudste bevolkingsgroepen van Namibië. Inmiddels helemaal geassimileerd. Een aantal jaren geleden hebben ze dit museum geopend om niet te vergeten waar ze vandaan komen. We kregen een gids toegewezen en kwamen op een soort binnenplaatsje terecht met een aantal rieten hutjes. Per hutje werd iets uitgelegd: over de medicijnen en kruiden, het maken van kleding, een bepaald spel wat werd gespeeld onder meer om conflicten op te lossen en het maken van knopen en sieraden van struisvogeleieren. Als slotstuk dansten en zongen een stuk of tien mannen en vrouwen voor ons. Leuk om iets van hun leven zo te zien.

De volgende stop was het petrified forest. Dit zijn versteende bomen die miljoenen jaren oud zijn. Via een smal en hobbelig weggetje kwamen we bij een klein rieten hutje waarboven office stond. Geen mens te zien, wel lag er een registratieformulier. Maar voordat we zelf al gingen kijken, kwam er een jonge man aangerend. Hij gidste ons - beetje ongeïnspireerd - langs de verschillende resten van bomen. We waren er in een klein half uurtje langs geloodst.

We reden verder. De weg was vandaag heel hobbelig en slecht. We konden niet zo hard rijden en deden dus lang over het korte stuk naar de Grootberglodge. Daar aangekomen moesten we de auto laten staan en werden we voor het laatste stukje opgehaald door een terreinwagen. Terecht want het was een heel steil weggetje. De lodge lag heel mooi, midden in een gebied waar veel dieren te vinden zijn. Aan het eind van de middag kregen we nog onverwacht een sundownerdrive aangeboden. Onderweg al veel zebra's en gemsbokken gezien. Na de sundowner zouden we naar de tenten worden gebracht. Maar Jan kocht eerst nog een fleecejack, want we hadden begrepen dat het in het kamp koud zou zijn.

Na een hobbelige weg met de jeep kwamen we beneden aan, waar een heerlijk kampvuur knapperde en zes andere Nederlanders ons opwachtten. Gezellig met ze gezeten, gekletst en gegeten. Één van hen bleek één van de dochters van de tandarts uit Enkhuizen te zijn. De wereld is toch maar klein! Toen naar bed in ons tentje.