Onderweg naar onze volgende bestemming kwamen we twee bijzondere plekken tegen. Na een dikke 300 kilometer rijden - dat heel snel gaat op een rechte weg en zonder rotondes of afslagen - kwamen we bij Keetmanshoop. Een paar kilometer daar vandaan zou het Kokerbomenwoud zijn. Na een stukje over een gravelweg kwamen we bij een boerderij waar we eerst maar even koffie gingen drinken. In de tuin liep een wrattenzwijn rond, blijkbaar het huisdier van de familie. De koffie werd geserveerd en het dier sprong op onze tafel. Het is een heel lelijk beest met heel harde haren op zijn rug, niet echt appetijtelijk als je koffie zit te drinken en de achterkant van zo'n dier met een overdreven groot poepgat in het vizier hebt. Gelukkig jaagde de eigenaresse haar weg.

Op naar het Kokerbomenwoud en dat was heel erg de moeite waard. Honderden Kokerbomen stonden er bij elkaar, een plant met een keiharde bast die wel iets weg heeft van onze knotwilg. De bosjesmannen gebruikten de bast vroeger om er pijlenkokers van te maken. Deze planten kunnen erg goed tegen een rotsige bodem en groeien in het zuiden van Namibië. We hebben er rondgelopen en heel veel foto's genomen. Af en toe zagen we een soort grote marmot waarschijnlijk het klippie dassie, een dier dat zich heel goed kan verstoppen in rotsspleten. Na even zoeken naar de auto, het bos bleek groter dan we dachten, verder gereden naar het volgende hoogtepunt.

De tweede attractie van vandaag was het Giants Playground, zo genoemd omdat er een heleboel gestapelde rotsen liggen. Alsof - zo staat in onze informatie - een reuzenkind met zijn blokken aan het spelen is geweest. En daar leek het ook wel op. De blokken lagen schots en scheef op elkaar. Ook dit was een soort labyrint waar je als je niet uitkeek kon verdwalen, maar gelukkig vonden we de auto gemakkelijk terug.
Op naar de Roadhouse Lodge. Na nog zo'n 100 kilometer over een gravelweg kwamen we er aan. Beetje apart is het hier wel. Veel Duitsers en als decoratie veel antieke en heel oude auto's. Maar wel wat meer reuring dan bij de lodge in de Kalahari. Daar keken ze soms het eten van je bord. Heel weinig gasten en veel te veel personeel.

Morgen blijven we een dagje op deze locatie om de een na grootste canyon te bezoeken.