Vandaag wilden we naar Eidsborg Stavkyrkje, een mooi oud staafkerkje bovenop de berg. Lopend hadden we vandaag weinig zin in, aangezien onze voeten langzaamaan aan het afsterven zijn. Met de fiets kom je deze berg niet op en verder zijn we te gierig om een taxi te betalen, dus liftend was het idee.

Nadat we pizzadozen hadden beklad met de juiste namen van onze bestemming, stonden we al snel langs de weg met ons duimpje omhoog. Na een kwartiertje was er al een Noor die ons naar boven bracht. Heel duidelijk Engels sprak hij niet (of ik kon het gewoon niet verstaan. Dat kan ook).

Waar ik dacht dat hij het over overstekende Elks (Elanden) had in de winter (ofzo), bleek het volgens Birgit te gaan om de weg. Iets met een nieuwe weg. Of iets met een gat in de weg. En verder nog iets met een berg. Veel heb ik er niet van begrepen, ik was allang blij dat deze beste man ons naar onze bestemming bracht!

Stavkyrkje was waar we heen gingen, waar we allerlei wijsheden tot ons namen tijdens een rondleiding. Zowel van buiten als van binnen een mooi en bijzonder kerkje! Daarna huppelden we nog een rondje door het Vest Telemark Museum, wat zelfs ik -als niet-museumliefhebber- te doen vond!

Zowel bij de Johnny Andvik expositie als bij het museum, krijg je "stickers" als ticket. Nadat ons inmiddels al 3x was gevraagd of we wel kaartjes hadden gekocht, beseften we pas dat je die stickers dus op je shirt moet plakken, zodat ze kunnen zíen dat je een betalende toerist bent.

Daarna stond ons nog 1 taak te wachten: liftend naar huis. Inmiddels was het al heel wat rustiger op de weg, dus Birgit en ik zagen ons daar al 4 uur staan met onze omgekeerde pizzadozen en duimpjes.. Maar hier hadden we na 2 minuten al geluk, ditmaal een gezellige Noorse Nederlander (een Nederlander, ingeburgerd in Noorwegen) die ons weer bracht naar Dalen.

Waar pizzadozen, een lief glimlachje en je duimen al niet goed voor zijn!