Eiland: Terceira: Angro do Heroismo

Dag 13. Aantal kilometers: auto 140; lopen 7.
Weer: zon, wolken 16 - 19 ºC.

Het was vandaag alweer de laatste dag van onze reis. Er was nog een aantal plaatsjes te bekijken en we wilden nog een wandeling maken. De start ging over dezelfde weg als gisterochtend. We reden eerst naar de Serra do Cume, een ongeveer 550 meter hoge bergrug met een prachtig uitzicht op de lappendeken van groene veldjes beneden ons. Aan de ander kant van de bergrug rukten de wolken al op, het was ook erg vochtig. De oceaanlucht condenseerde tegen de hellingen van de bergrug. Door flarden wolken konden we nog wel de badplaats Praia da Vitória zien met daarachter de zee die zilver opflikkerde in de zon. We hadden op internet nog een wandeling gevonden die we wilden maken. Het was wel even zoeken, maar met de GPS konden we via allerlei onverharde boerenpaadjes het begin van de wandeling vinden, tenminste dat dachten we. Later kwamen we er achter dat de wandeling officieel ergens anders

startte. Het maakte overigens niets uit want het was een rondwandeling. We begonnen in een bos waar we een paar kilometer doorheen hebben gelopen. Het was een goed pad, maar buiten heel veel bomen en Azoriaanse kruiden en struiken was er niet veel bijzonders te zien. Het was gewoon een plezante wandeling door het bos. Later kwamen we in een landbouwgebied met veel muurtjes, weiden en koeien. Het was een heuvelachtig landschap in vele kleuren groen. Het pad zelf liep over een rotsbodem waarin twee sporen te zien waren als van een rails. Flip gokte erop dat het sporen van karren waren. Later kwamen we er achter, bij de officiële startplaats van de wandeling, dat het inderdaad sporen waren van twee eeuwen rijden met ossenkarren in dit gebied. In de niet zo harde rots waren de sporen uitgesleten. We hadden dit al eens eerder gezien op oude Romeinse wegen. Via een onverharde weg liepen we terug naar onze auto. Het liep tegen lunchtijd en Praia da Vitória was het dichtst bij. We namen in hetzelfde tentje als gisteren het dagmenu. Het waren nu gepaneerde stukken kip. Gisteren vonden we het lekkerder, maar samen met de aardappel-groentensoep was het buikje toch weer gevuld. Na de lunch wilden we dwars over het eiland naar een vulkanisch actief gebiedje rijden. We konden de onverharde weg niet vinden. Later kwamen we er achter dat een deel van deze weg was afgesloten. Na flink omrijden, kwamen we er toch en ging het allemaal over prachtige weggetjes door het centrale berggebied. Bij Furnas do Enxofre was een klein gebiedje waar wat stoom uit de grond kwam. Aardig om te zien maar meer niet. Bijzonder was wel de vegetatie. In dit gebied groeiden nog de planten die hier van nature thuishoren zoals bepaalde heidesoorten, laurierstruiken en nog ander soorten die alleen op de Azoren groeien. We hebben de weg terug gereden die we naar dit gebied wilden nemen. Het was een onverharde weg door onberoerd berggebied. Zo moeten de eilanden er vroeger hebben uitgezien. Alle naaldhout en heel veel planten waren import en zijn hier soms gigantisch verwilderd, zoals gember die je overal op het eiland zag. Omdat we weer terugreden naar de noordkust, moesten we nogmaals het eiland oversteken. We waren voor de eerste keer deze reis redelijk op tijd terug in het hotel. We hebben nog wat beelden vastgelegd van het stadje, daar waren we steeds niet aan toegekomen en hebben toen met een mooi uitzicht op de haven een biertje gedronken. 's Avonds hebben we in het tentje gegeten waar we al eerder waren geweest. We hadden allebei geen grote trek. Toch gingen de gegrilde inktvisjes en de bloedworst met eilander worst er weer zonder moeite in. Toe hadden we een pindakaastaart en een soort zachte fondant. Dat was genoeg om de laatste gaatjes te vullen.