Zondag de 22e zijn we in Swaziland aangekomen. Om daar te komen moesten we natuurlijk de grens over. De grenspost was echt een complex dat helemaal afgezet was met hekken en prikkeldraad. Het leek bijna wel een gevangenis. Eerst moesten we in een kantoor aan de Zuid-Afrika kant ons paspoort laten zien en kregen we daar weer een stempel en een grensticket waarop stond dat we met 5 personen waren. Toen mochten we de grens over en werd er in de auto gecontroleerd of we inderdaad met 5 personen waren. Toen kwamen we bij een ander kantoor, aan de Swazi kant en moesten we weer onze paspoorten laten zien, kregen we weer een stempel en moesten we 50 Rand aan tol betalen om op de wegen daar te mogen rijden. Ook daar kregen we weer een ticket waarop stond dat we met z’n 5-en waren. Toen mochten we de grens naar Swaziland oversteken. Bijna een soort van attractie was het. De wegen in Swaziland zijn iets minder goed onderhouden dan in Zuid-Afrika, maar omdat het zondag is vandaag is het heel erg rustig op de weg. Wat wel heel irritant is is dat er, ook al rijd je op de ‘snelweg’ er zomaar opeens best hoge drempels in de weg kunnen liggen. Dit is dan vaak als je langs een dorpje rijdt of een afslag krijgt die best groot is. Op zich logisch dat je daar langzamer moet rijden, maar het zou fijn zijn als dat wat beter stond aangegeven. Nu kwamen die drempels heel vaak uit het niets voor ons en moesten we flink in de remmen om de schokbrekers van de auto nog een beetje te sparen…We zien veel suikerriet plantages langs de weg en ook af en toe fabrieken die deze suikerriet verwerken. De economie van Swaziland is niet zo sterk en draait vooral op de agrarische sector. Ook zien we overal borden hangen dat het land in 2018 feest heeft omdat het er al 50 jaar stabiel is. Swaziland is, in tegenstelling tot Zuid-Afrika, een koninkrijk en heeft dus een koning. Later leerden we dat je in de Swazi-cultuur meer dan 1 vrouw mag hebben en dat de vorige koning 75 vrouwen had en 250 kinderen. De huidige koning heeft tot op heden 16 vrouwen.

Na een km of 130 na de grens kwamen we dan eindelijk aan bij ons hotel: Foresters Arms. Het is een hotel dat net buiten het dorpje Mhlanbanyatsi ligt, zo’n 27 km van de hoofdstad Mbabane vandaan. Het is een mooi hotel met rondom het zwembad de kamers. Het is prachtig weer, maar omdat we in de bergen zitten is het toch best fris uit de zon. Het zwembad is natuurlijk weer kkkkoud, maar dat kan de kinderen niets schelen; zwemmen zullen ze! Vooral Teun is een bikkel. Eerder deze week had hij al gezegd dat zijn motto YOLO was, wat (in zijn woorden) ‘niet denken, maar gewoon doen’ betekend. We moesten daar erg om lachen, maar vonden het een mooi motto. YOLO betekent overigens You Only Live Once, dus zijn vrije vertaling klopt aardig ;-).

Na het zwemmen koelde het wel wat af, omdat de zon wegging. Het is natuurlijk winter hier, dus het is elke dag tussen 17:00 en 18:00 uur donker. Dat is wel even wennen, omdat we in Nederland natuurlijk in de zomer zitten en het daar dan dus juist laat donker wordt. Zodra het donker is, wordt het ook kouder, maar in dit hotel was een lekkere lobby met relax stoelen en een openhaardvuurtje, dus daar hebben Casper en ik lekker gezeten. De kinderen lagen lekker onder hun dekentjes met hun schermpjes naar filmpjes te kijken op onze kamers.

Om 19:00 uur konden we eten. Dat was ook best bijzonder. We kregen een menu met 2 voorgerechten, 4 hoofdgerechten en 2 nagerechten. Het waren kleine gerechten en we werden daarom uitgenodigd om beide voorgerechten, 2 van de 4 hoofdgerechten en beide nagerechten te bestellen, zodat we alles konden proeven. Daarnaast was er nog een salade buffet en waren er allerlei broodjes die we konden eten. De kinderen hebben vooral broodjes en toetjes gegeten…oh ja en een klein pastagerechtje ;-).

De volgende dag hadden we niet veel plannen. De kinderen wilden graag even lekker zwemmen en ‘chillen’ (lees: op hun schermpje) in plaats van iedere dag dingen doen. Het enige dat ze wel graag wilden doen is souvenirs kopen. Gijs wilde graag een cheetah beeldje en Teun en Elise wisten het nog niet. Dus we besloten in de ochtend naar een craft market te gaan en dan in de middag te chillen.

Onderweg naar de craftmarket kwamen we langs meerdere punten waar je iets kon zien. We zijn toen nog even gestopt bij het Swazi Culture Village, waar we om 11:15 uur een traditionele dansshow van Swazi mannen en vrouwen konden zien. Daarna hebben we nog een rondleiding gekregen in het traditionele Swazi dorpje dat er te zien was. Was leuk om te zien, maar duurde al met al toch tot 12:30 uur, dus toen zijn we maar gauw naar de craft market gegaan. Eerst hadden we nog even vlakbij de Swazi Culture Village gekeken, maar daar hadden ze niet veel. We werden toen gewezen op een craft market zo’n 5 minuten verderop en daar zijn we toen naar toe gereden. Dat was een soort open veld met daaromheen allemaal kraampjes met craft en andere souvenirs. Ze hadden overal ongeveer hetzelfde te koop en van iedereen kregen we natuurlijk een special price. We waren echt de enige die iets kwamen kopen, dus we werden bij elk kraampje min of meer gesmeekt of we in ieder geval wilde kijken. Ik denk dat we zo’n 10 tot 15 kraampjes zijn afgegaan en daar hebben de kinderen uiteindelijk allemaal iets gekocht. Gijs een Cheetah beeldje, Elise een Flamingo en 2 armbandjes (ook een voor haar vriendinnetje) en Teun had een hele goede deal. Hij zat te twijfelen of hij een olifantenbeeldje, een neushoorn of een giraf zou nemen. Uiteindelijk hebben we het zo weten te onderhandelen dat hij 5 stenen beeldjes had van de big 5 én een houten giraf.

Toen op naar het hotel, lekker lunchen en chillen. Teun heeft weer gezwommen (YOLO), Gijs heeft met Casper een potje ge-jeu-de-bouled en Elise heeft de hele middag in bed naar filmpjes zitten kijken op haar tablet.