Vanmorgen gingen de kinderen op Junior Ranger Course. Maar omdat de Ranger van Pezulu (Derek) alleen Engels sprak en maar een heel klein beetje Afrikaans, mochten Casper en ik ook gewoon mee, zodat we het verhaal van Derek voor ze konden vertalen.

We zijn met Derek vanuit de boomhutten verder het bos in gelopen. Ondertussen vertelde hij de kinderen over de vruchten die je kunt eten als je verdwaalt bent en liet hij ze sporen zien van de dieren op de weg. Ook vertelde hij over de kleine en de lelijke 5. De lelijke 5 zijn: de gnoe, de wrattenzwijn, de hyena, de maribu en de gier. De kleine 5 zijn: de olifant muis, de buffel mees, de luipaard schildpad, De neushoorn kever en de leeuw mier. Die laatste konden we meteen 'life' zien. Hij is nl. te herkennen aan een holletje in het zand en als je daar een mier in deed, dan kwam er een beestje te voorschijn die die mier vastgreep en rondslingerde en dan zodra de mier buitenwesten/dood was naar binnentrok om op te eten. We zagen een aantal van die holletjes en na wat zoeken konden we ook een mier vinden. Het zag er heel grappig uit, maar het is natuurlijk eigenlijk wel een beetje luguber als je er over nadenkt.

Een paar medewerkers van de lodge waren water aan het halen en die vertelden dat er verderop giraffen en zebra's stonden. Die zebra's die had ik 's morgens inderdaad langs onze boomhut zien lopen toen ik op het toilet zat :-). Derek vroeg waar ze precies waren, zodat we naar ze op zoek konden gaan. Ondertussen waren de kinderen naar sporen aan het zoeken en vroegen ze aan Derek welk spoor van welk dier was. Zo zagen we de voetafdruk van een wild dog of een hyena, maar ook het spoor van een hele dikke slang. Waarschijnlijk de gevaarlijke pofadder. We volgden de sporen van de giraf tot we bij een waterdrinkplaats kwamen. Helaas waren de giraffen en zebra's toen al verdwenen. Wel zagen we nog botten liggen van een wrattenzwijn wat verderop. Derek vertelde dat die beesten vorig jaar van de dorst zijn omgekomen, omdat het heel erg droog is geweest. Ondertussen zochten we verder naar de giraffen en zebra's, maar iedere keer als we weer een spoor vonden, dan waren ze daar niet meer. Op een gegeven moment kwamen we de medewerkers die ze hadden gezien weer tegen en die zei dat ze nu bij een andere drinkwaterplaats stonden. Wij er weer naar toe gelopen, maar ook daar troffen we geen zebra's en giraffen aan. Ze waren óf heel goed verstopt óf we waren steeds te laat.

Ondertussen legde Derek de kinderen nog uit hoe je - als je verdwaalt bent - de verschillende windrichtingen kunt onderscheiden. Het westen kun je vinden door te kijken naar bomen waar de buffelmees zijn nesten in maakt. Hij maakt zijn nest nl. altijd aan de westkant van de boom. Het noorden kun je vinden door te kijken naar termietheuvels. Deze buigen nl. altijd af naar het noorden. Oost is natuurlijk de kant waar de zon op komt en het zuiden kun je in het donker vinden door te kijken naar bepaalde sterren en denkbeeldige lijnen te trekken naar de aarde. Het grappige is dat we natuurlijk aan de andere kant van de evenaar zitten, waardoor de zon hier van Oost, naar Noord, naar West rijst.

Toen we weer bij de treehouses waren kregen de kinderen nog wat vragen over hoe je vuur kunt maken in het bos en vertelde Derek ze nog iets over de verschillende giftige slangen die er in het bos te vinden zijn. Het was een leuke wandeltocht die toch alles bij elkaar bijna 2 uur heeft geduurd en we hebben weer wat dingen geleerd.

Na de lunch (ik had Pizza Regina ;-)) heeft Teun nog even gezwommen en toen moesten we ons klaarmaken voor onze laatste gamedrive. Deze liep nog bijna in het honderd, omdat we blijkbaar overboekt waren. Maar Derek (die niet alleen de ranger daar was, maar blijkbaar ook de meneer die de gamedrives regelde) had ons bij een ander bedrijf kunnen onderbrengen. Hij bracht ons naar een lodge zo'n 15 m verderop en van daaruit gingen we met safari auto's naar Manyaleti Nature Reserve voor een laatste gamedrive. We waren om 16:00 uur in het park en we deelden de auto met een ander gezin uit Brazilië. De gamedrive duurde 3 uur, waarvan het laatste uur in het donker zou zijn.

We zijn een paar mooie buffels tegengekomen en een aantal olifanten die of alleen of met z'n tweeën waren. Elise vond dat nog steeds erg spannend, dus die wilde vaak niet stoppen, maar de andere mensen in de auto natuurlijk wel. De gids vertelde me dat hij goed kan zien of de olifant gestrest is of niet en dat hij alleen stopt als de olifant goed in zijn vel zit. Je kunt dat zien door goed te kijken naar de manier waarop hij zijn oren houdt (wijde oren zijn geen goed teken), maar ook door te kijken naar het gaatje dat tussen zijn ogen en oren in zit. Dat zijn een soort traanbuizen die gaan tranen als een olifant zich niet goed voelt of gestrest is . Op een gegeven moment was er een olifant alleen en die kwam onze kant op lopen. De gids vertelde dat hij ons kwam begroeten. Hij stopte zo'n 50 meter voor de auto en begon een boompje om te duwen. Erg leuk om te zien, ook al vond ook ik dat best spannend. Je weet nooit wat zo'n beest opeens doet.

Op een gegeven moment zijn we op een soort open kruispunt even gestopt en kregen we wat te drinken en wat te snacken. Op de vraag of het niet gevaarlijk was om hier uit te stappen zei hij dat het wel gevaarlijk kan zijn, ware het niet dat hij een goed overzicht had en zeker wist dat er geen dieren in de buurt waren. Ik ben voor de zekerheid niet verder dan 3 meter van de auto vandaag gegaan ;-). Elise moest eigenlijk heel nodig plassen, maar het lukte haar niet om het bij de auto in de buurt te doen. Waarschijnlijk omdat iedereen haar dan kon zien.

De gids had van andere chauffeurs gehoord dat er verderop een leeuw was gesignaleerd. Het andere gezin had nog geen leeuwen gezien, dus die wilde daar graag naar toe. Om er te komen moesten we van de gebaande wegen af en echt het bos inrijden. De gids vertelde dat hij dat eigenlijk niet mocht, omdat er veel private lodges in dit park zaten en die daar het alleen recht toe hadden, maar dat hij zo nu en dan wel een risicootje kon nemen als er niemand in de buurt was. Inmiddels begon het al een beetje donker te worden en de gids had de hele tijd contact met andere gidsen om de lokatie van de leeuwen te achterhalen. We gingen werkelijk midden overal doorheen en hobbelde van hot naar her. Tot we op een gegeven moment inderdaad een leeuw zagen liggen. De gids reed de auto echt naast hem zodat we hem goed konden bekijken. Hij sliep echt als een roosje. Elise vond het echt super eng, terwijl Teun hem zo ongeveer kon aaien en die vond het prachtig. Teun zag ook opeens nog een andere leeuw liggen onder een boom verderop. Ook die leeuw lag heel vast te slapen. Inmiddels was het pikkedonker, dus goede foto's hebben we niet kunnen maken, maar de gids had een grote zaklamp, zodat we de leeuw wel goed konden zien. Wij vroegen hoe het komt dat hij gewoon doorsliep terwijl wij daar met onze (open!) auto naast hem stonden. Hij vertelde dat de beesten gewend zijn aan het geluid van de auto's en het licht nauwelijks opmerken. Ze storen zich er dus niet aan, zolang we maar rustig blijven zitten en geen onverwachte geluiden maken. Het was spannend, maar ook heel gaaf om te zien. We hebben gewacht op een andere auto die ook op zoek was naar de leeuw (een vriend van onze gids) en toen zijn we - tot grote opluchting van Elise - terug gereden.

Elise moest ondertussen ontzettend nodig plassen, maar kon natuurlijk nergens de auto uit. Ze moest zo nodig dat ze aan het huilen was, maar ja wat ga je doen als je midden in de bush zit....in ieder geval niet buiten de auto plassen. Ze moest het dus ophouden. De gids stopte nog wel even op een open plek voor haar en ondanks dat ze het eng vond, was ze bereid om (samen met mij) even uit de auto te stappen om te gaan plassen. Net toen ze dat wilde, zagen we opeens een hyena lopen. Volgens de gids kon dat geen kwaad, maar Elise durfde natuurlijk niet meer (en mocht van mij ook niet meer hahaha). En toen zagen we nog 5 hyena's, waarvan er eentje vlak voor onze auto de weg overstak.

Een van de dochters van het andere gezin zat voorin de auto, naast de gids en zij scheen met de grote zaklamp onder het rijden naar alle bomen. Door dat te doen kun je heel goed ogen spotten van beesten die in bomen zitten, zoals Luipaarden. Twee keer zagen we ogen, maar toen we stopten (tot grote tegenzin van Elise) bleken het beide keren zogenaamde bushbabies te zijn. Dit zijn kleine beesten die vooral 's nachts leven en worden in het Afrikaans Nag-apie (nacht aapje) genoemd. Het is een soort kruising tussen een uil en koala als je het mij vraagt.

Ondertussen begon Elise steeds harder te huilen, omdat ze zo nodig naar de wc moest. De gids ging daarom harder rijden, zodat we snel bij de gate zouden zijn, waar een toilet was. Ik zelf was eigenlijk vooral bang om in het pikkedonker olifanten tegen te komen, vooral toen we nog van die paadjes af waren, maar dat is gelukkig niet gebeurt. Uiteindelijk waren we om iets voor 19:00 uur éindelijk bij de gate en kon Elise plassen. Wat een opluchting voor haar.

Toen we terug waren bij Pezulu konden we meteen gaan eten. Onder het eten werden de kinderen nog naar voren geroepen en kregen ze van Derek nog een certificaat als bewijs voor het goed volgen van de Junior Ranger Course.

Na het eten heeft Teun nog even lekker gespeeld met wat andere Nederlandse kinderen en toen zijn we op tijd gaan slapen, zodat we een beetje uitgerust aan de terugreis kunnen beginnen.