Deze week ben ik alleen de maandag naar school geweest. Ik voelde me zo enorm moe dat ik besloot een paar dagen thuis te blijven, maar 't werd niet minder. De lymfklieren in mijn hals waren zo dik opgezwollen dat ik leek op een landschildpad.

En dat was nog niet 't moeilijkste, want ik kon niet praten. En als je niet kan praten, kun je niks. Mensen kijken je zo raar aan als je probeert te vragen of ze misschien ook een waterijsje verkopen door middel van een hoop gemompel en handgebaren. En ja, leg dan maar eens uit dat je ziek bent en je waarom tijdelijk niet kan praten... Ik durf te wedden dat ze dachten dat ik echt gestoord was. Die gezichten waren werkelijk niet te filmen.

Maar dat was niet 't enige. Die dinsdag 5 april was de stekker van mijn telefoon kapot gegaan, dus was alleen te bereiken op Facebook. Super irritant, dus ik wilde een nieuwe kabel halen bij de iCenter store. Kwam ik daar was die kabel duur en deed 't pinautomaat 't daar niet, dus geen stekker. En dan hoor ik je denken, oh maar dat is toch niet zo erg. Nou, dus wel. Want als je geen telefoon hebt kun je super veel mensen niet bereiken, geen foto's maken en ook veel dingen niet regelen.

Op donderdag was ik met flinke tegenzin naar school gegaan, omdat ik een presentatie had. Ik vond 't lullig om mijn groepje achter te laten, dus was gewoon gegaan. Stom natuurlijk want er kwamen misschien net 10 woorden uit en op school voelde ik me zo beroerd. Toen ik thuis kwam uit school zag ik een email over dat mijn Tomorrowland armbanden niet geleverd konden worden die gelukkig maar 190 euro per stuk hebben gekost... Hiervoor moesten we een formulier invullen en de voor- en achterkant van ons paspoort meesturen. Wat ook enorm hielp was dat de mail en 't formulier in 't Portugees waren en ik natuurlijk geen telefoon had om foto's mee te maken...

Uiteindelijk kwam ik op het idee om de foto's met mijn GoPro te maken en dan in mijn laptop te steken. Alleen ging dat allemaal stuk langzamer omdat ik zo ziek was. Toen ik eindelijk de foto's had ge-upload kon ik de foto's niet meer vinden op mijn laptop. Na heerlijk een halfuur te hebben gezocht had ik ze eindelijk gevonden en had ik dat ook weer afgerond. Hierna pakte ik een welverdiende douche en zag het net op tijd voordat mijn microsim van de GoPro in 't putje verdween... Over ongeluk gesproken.

Na dit allemaal wilde ik 't huis niet meer uit, bang voor wat er nog meer kon gebeuren. Maar ik moest naar de supermarkt voor honing en gember om thee te zetten. Ik dus 10 minuten naar de goede supermarkt gelopen met de laatste energie die ik nog had, kom ik thuis ben ik de gember vergeten en heb ik in plaats van honing glucosestroop gekocht... Toen wilde ik dus echt meer nergens heen.

Omdat ik niet kon eten zwakte ik nog meer af en de pijn werd niet minder. Uiteindelijk werd ik op zondag 10 april wakker met zoveel pijn dat ik onmiddellijk naar 't ziekenhuis wilde. Omdat ik niet kon praten, moest ik een A4 en een pen meenemen om duidelijk te maken wat ik wilde zeggen. Het was werkelijk belachelijk.

Na 5 dagen de medicijnen te hebben gebruikt kon ik eindelijk weer praten en normaal eten. Wat was ik blij! Uiteindelijk ga je dingen waarderen te hebben/kunnen, als je het tijdelijk niet hebt/kunt. En zo is 't maar net. Uiteindelijk beter nu als volgende week, want de week erop ging ik naar... Tomorrowland!