De volgende dag ging ik met de bus naar Rainbow Beach. Gelukkig duurde de reis maar 4 uur en heb ik de hele weg naast een Brit van 35 gezeten die in een jaar de hele wereld aan het over reizen is en Australië is zijn laatste stop. Ik heb heel gezellig met hem gepraat en het was het eerste goeie gesprek dat ik hier in een lange tijd had gevoerd. Toen we aankwamen in Rainbow Beach ben ik meteen gaan douchen en toen het zwembad in gegaan. Daar leerde ik een meisje uit Nijmegen en een jongen uit New York kennen. Na een hele dag met hun aan het zwembad te hebben gelegen besloten we om naar de lokale sports bar te gaan, aangezien je daar een Corona pet kreeg bij elke Bucket met vier corona's er in. We hebben het heel gezellig gehad en de volgende morgen mocht ik weer vroeg op om de bus te pakken naar Fraser Island. Fraser Island bestaat volledig uit zand en heeft geen wegen. De enige manier om over Fraser te reizen is in een 4x4 auto of bus en dan het meeste over het strand. We hebben dus een heel stuk over het strand gereden. Daarnaast, als je het eiland in wil moet je met de auto over zandwegen. Als het net geregend heeft gaat dit prima, maar als het droog is, lijkt het net of je door duinzand rijdt. Dit betekend hele hoge bulten in de weg en files van 4x4 auto's die vast zitten in het zand.


Op Fraser Island kwamen we met een klein groepje aan bij Lake Mckenzie. Wij waren de enige die uit Rainbow Beach kwamen en moesten hier op de groep wachten. Ons groepje bestond nu uit een echtpaar, een meisje uit Zwitserland van 26 en de man van 35 die ik al kende. We hebben elkaar dus een beetje leren kennen terwijl we op de rest wachtte. Toen de rest er was en we onze eerste introductie gehad hadden met onze stapelgekke tourguide Davy, gingen we met z'n allen in Lake Mckenzie zwemmen. Het is het helderste meer van Australië. Fraser Island is namelijk het grootste zandeiland ter wereld. Het water uit de meren is dus regenwater wat door het zand is gezakt en is gefilterd door het zand en weer omhoog is gekomen. Na een lange tijd in dit meer te hebben gelegen gingen we lunchen. Het was de meest uitgebreide lunch die ik tot toen toe in Australië had gehad. We zaten in een door hekken afgesloten park, aangezien Fraser bekend staat om zijn grote populatie dingo's. Dingo's zijn wilde honden die als ze honger hebben en in een groep zijn of hun jongen willen beschermen mensen ook aan kunnen vallen. Daarom mag je niet zomaar met eten rondlopen op het eiland. Toen we hadden geluncht begonnen we aan onze eerste wandeling in het wild. We wandelden door de bussen naar een meertje waar ons werd uitgelegd dat de eerder genoemde padden hier alle schildpadden hadden uitgeroeid. Ook kregen we een praatje over hoe je niet gebeten werd door slangen en spinnen. De conclusie was; steek je vinger niet in gaten in de grond en pak geen 'stokken' op, want het kunnen slangen zijn. Sta er vooral ook niet op en ga ook geen slangen prikken. Davy vertelde het super grappig en kon maar niet stoppen met foute grapjes te maken. Toen we klaar waren met onze wandeling door het normale bos, mochten we op pad door het regenwoud. Tijdens onze wandelingen heb non-stop naar de grond gekeken of ik niet per ongeluk op een slang stapte. Maar op een gegeven moment stapte ik automatisch over alle 'takken' heen en kon ik weer rond kijken. Dit was het eerste stukje regenwoud wat ik zag en ik vond het geweldig. Het was heel mooi groen en op een gegeven moment liep er een kraakhelder beekje tussen de bomen door. Ik heb het hele stuk met het Zwitserse meisje en de Brit gewandeld en hebben gezellig gepraat. Op onze weg terug, door het bos, vertelde de Tour guide Davy over het regenwoud. Dat dit het enige regenwoud is dat op zand groeit en dat dat alleen kan omdat er schimmels in het zand zitten die een stofje van de zandkorrels opneemt en dit omzet om aan de bomen te geven. Doordat dit stofje van het zand wordt afgenomen, krijg je heel wit zand. Omdat dit proces een hele lange tijd nodig heeft, noemt men dit ook wel Acient Sand. Toen we door het bos reden kregen we nog heel veel te weten over Scribbly Trees, die allemaal kleine kriebels op hun stam hebben door larven die onder de stam zijn gegroeid en over bomen die niet rotten onder water, waar de ontdekkers heel blij mee waren. Op onze weg terug zijn we nog even aan het strand gestopt voor de zonsondergang en daarna gingen we naar onze lodges. Deze lodges waren weer in the middle of nowhere. Ik zat in een kamer met een meisje uit Canada en 's avonds hadden we onbeperkt avondeten. Ook was er een wedstrijd voor wie het laagst een stukje karton met zijn mond kon oppakken zonder met zijn handen de grond te raken. Ik en de Nederlandse jongen die ik kende uit Byron Bay hadden gewonnen. Blijkbaar zijn die yoga lessen ook nog eens goed voor een gratis biertje.

De volgende dag gingen we na ons uitgebreide Engelse ontbijt weer op pad met de bus. Het zand was alleen heel droog en dus was er een grote file op de zandweg vanuit het resort, met allemaal landrovers die toch vast waren komen te zitten. Na ze weg te hebben gesleept met de bus gingen we naar het strand. Daar boden ze pleziervluchten van 20 minuten over het eiland aan. Ik een een paar anderen hadden besloten om dit te doen. Ik had het geluk dat ik voor in het vliegtuig mocht. Het was heel erg gaaf, aangezien we zo meren te zien kregen die door de dichte begroeiing van het regenwoud niet te bezoeken waren. we zagen ook een hele groep dolfijnen in het water. De piloot was zo enthousiast dat hij een hele scherpe bocht maakte en iedereen toch een beetje misselijk werd. Na deze vlucht zijn we naar Indian Head gewandeld. Een heel mooie rots waar je heel mooi over de stranden uit kon kijken. Door al dat wandelen hadden we het bloedheet gekregen en gelukkig mochten we dan ook naar de Champagne Pools. Kleine badjes, die ontstaan waren door het zeewater wat tussen de rotsen bleef liggen. Wat we daarna gingen doen was alleen nog gaver. We gingen namelijk naar Eli Creek. Een super helder beekje dat vanuit het eiland naar de zee stroomde. Omdat er een kleine stroming was in het beekje had de tourguide opblaasbanden geregeld. Zo konden we naar het begin van het beekje wandelen met de banden en met de stroming mee drijven. Omdat het water zo helder was, het een perfect beekje was tussen de bomen door vonden ik en een ander Nederlands meisje het net op een stroomversnelling in Centerparcs lijken. We hebben hier ons echt uren kunnen vermaken doordat het water heel koud was, waardoor het heel grappig was als mensen (inclusief mijzelf) tijdens het opstappen op de band in het water vielen en als we weer tegen de rand of onbekenden aandreven zonder dat we het wilden.

De laatste dag gingen we 's ochtends meteen naar een meer waar we stand up paddle gingen proberen en lekker lang op het strandje hebben gelegen en ik gezellig met het Zwitserse meisje heb gepraat. Na te hebben geluncht en een paar dingo's te hebben gespot gingen we naar een grote zandvlakte. Die net als die in de Noosa Everglades was ontstaan door het zand dat landinwaarts is gewaaid. Het leek weer net een alsof je in een woestijn liep. Aan het einde van het zand was een meertje. Daar gingen we in en er waren allemaal kleine visjes die aan je voeten gingen knabbelen. Een gratis bezoekje aan de spa dus! Toen we 's middags weer terug gingen naar Rainbow Beach vond ik het wel erg jammer merkte ik. Daar heb ik nog een avondje met een Nederlands meisje en een paar Nederlandse jongens in het hostel gezellig gedaan.