'S ochtends mocht ik weer vroeg op, aangezien ik om 7:15 de bus moest pakken richting de haven. Ik hoefde pas om 9 uur bij mijn boot te zijn, maar de enige bus die vroeger ging dan dat was die van 7:15. Na snel me omgekleed te hebben, mijn tas in super tempo te hebben ingepakt en te hebben ontbeten, kon ik de bus in. Bij de haven mocht ik nog anderhalf uur wachten. Ik heb dus maar even koffie gehaald en in de schaduw gezeten. Zelfs zo vroeg in de morgen is de zon al veel te heet om met plezier in te zitten. Toen ik op de boot stapte zag ik ineens een Nederlands meisje die ik kende van Australian Backpackers. Ik ben toen een keer met haar met de ferry Sydney in gegaan. Ik wist dat zij ook de oostkust deed, maar dit was toch wel heel toevallig. Toen we op de boot zaten begonnen ze met een praatje over wat we gingen doen. Om eerlijk te zijn dacht ik dat we 's ochtends zouden gaan duiken en rond het middaguur al wel weer terug zouden zijn. Blijkbaar was dat niet zo en zouden we pas rond 7 uur 's avonds terug zijn in Cairns. Eerst zouden we twee uur varen richting het rif, dan zouden de duikers beginnen met hun introductie duik, in kleine groepjes na elkaar, dan zouden we lunchen, naar een ander stukje in het rif varen en daar konden we dan of nog een keer duiken tegen een vergoeding, of gaan snorkelen. Toen we naar het eerste plekje op het rif aan het varen waren, vertelden ze ons dat we een GoPro konden huren. Deze konden we dan gebruiken tijdens het tweede deel van de middag, aangezien het tijdens de introductieduik niet toegestaan is om een camera mee te nemen. Dit leek me wel een goed idee voor het tweede deel van de middag, zodat ik eindelijk een keer het mooie koraal kon filmen. Hierna begonnen ze formulieren uit te delen, waar je vakjes moest aankruisen om aan te geven of je een bepaald kwaaltje had gehad die gevaarlijk kon zijn voor het duiken. Ook moesten we ondertekenen dat we begrepen dat duiken kon leiden tot ernstig letsel of zelfs de dood. Dat maakte me toch wel een beetje nerveus, ook al weet je dat je dat alleen moet ondertekenen omdat de duikschool alle risico's wil indekken. Daarna begon de uitleg over het duiken zelf. De hoofd duikinstructeur vertelde ons dat het aller belangrijkste tijdens het duiken is om kalm te blijven en altijd regelmatig te ademen. En wat heel belangrijk was: stop nooit met ademen! Dit maakte me wel aardig zenuwachtig, aangezien ik van mezelf weet dat als ik schrik, ik wel eens mijn adem in kan houden. Verder vroeg ik me dan ook af hoe je dat dan deed als je moest hoesten of gapen. Het is niet zo dat je ff dat mondstukje uit je mond kan doen als het even niet lukt. Ze vertelden ons dat we 14 meter onder water zouden gaan, met een instructeur per 4 personen. Ze legden ons een paar tekens uit om aan te geven of het goed of niet goed ging of als je naar boven wilde. Ook legden ze ons twee knoppen uit. Een om de lucht zakken op te blazen zodat je bleef drijven en naar boven kan en de tweede om de lucht er uit te laten. Ook lieten ze ons het metertje zien waarmee je kon zien of er nog genoeg zuurstof in de tank zat, maar deze was altijd naar de instructeur gericht. Aangezien die ten alle tijden achteruit zwemt en naar ons kijkt. Toen namen we vier handelingen door. De eerste was wat je moest doen als er water in je masker kwam. Je moest dan terwijl je met je hoofd naar boven keek, met je neus in je masker ademen. De tweede was de druk in je oren gelijk stellen aan de druk in het water. Om te 'equalizen' moet je in je neus knijpen en tegen je neus ademen, waardoor je oren poppen. Dit moet je elke meter doen dat je naar beneden gaat. De derde stap die we moesten oefenen was, als je je mondstukje kwijt raakte onder water doordat je bijvoorbeeld verrast bent, hoe je hem dan weer terug kreeg. Hij zit vast aan de tank op je rug, dus je moest eerst je rechterhand op je been leggen, dan langzaam je hand over je been, billen en onderkant van je rug halen en dan een borstcrawl beweging maken. En de vierde handeling was hoe je je kapje dan weer terug in je mond kon doen. Je moest dan heel hard 'two!' zeggen voordat je inademde, om het water uit je mondstukje te blazen. Nadat ze al deze stappen hadden verteld, mochten we onze stingersuits aan doen en naar het achterdek lopen. Ik zat in het eerste groepje van de 5 en merkte dat toen we met onze stingersuits naar het achterdek liepen, mijn benen heel erg aan het wiebelen waren van de zenuwen. Toch eng om zo diep onder water te gaan en te weten dat als er iets mis is, je niet even uit het water kan komen. Ik heb dan ook nagevraagd hoe je moest aangeven als het niet lukte om je bril zonder water te krijgen of als het niet lukte om te 'equalizen', de instructeur moest lachen en zei dat je dan gewoon naar je oren of ogen moest wijzen, maar dat dat wel goed zou komen. We mochten gaan zitten en kregen gewichtjes om ons middel en een vest aan met de zuurstoftank. Toen ik opstond viel ik al bijna weer om omdat die zuurstoftank zo zwaar was. Toen mochten we achter op een stuk zitten wat al onder water zat. Hier konden we onze flippers aan doen en gingen we na elkaar met de instructeur mee onder water om de 4 stappen door te nemen. Toen ik aan de beurt was namen we eerst de stap door om je masker weer zonder water te krijgen. Omdat dit de eerste minuten waren dat ik voor het eerst onder water moest ademen, was ik nerveus en ademde ik steeds door mijn mond uit als ik naar boven keek. Na het drie keer verkeerd te hebben gedaan en eindelijk te snappen waarom mijn instructeur naar zijn neus bleef wijzen, deed ik het eindelijk goed, kreeg ik een highfive en konden we door naar de andere oefeningen. Deze deed ik allemaal goed en toen mocht ik met een touw naar beneden en moest ik onder de boot aan een stang met de andere twee wachten tot de laatste klaar was. Zo onder water aan een boot hangen was in het begin heel vreemd, maar op een gegeven moment, toen ik rustig kon ademhalen en gewend was om uit een tank te ademen ging het wel beter. Toen gingen we duiken. We moesten allemaal in elkaar haken met onze armen en gingen met een touw naar beneden. Op een gegeven moment mochten we loslaten en mochten we achter de instructeur aan zwemmen. Ik was zo gefocust op het duiken, het achter de instructeur aan zwemmen en soms mijn oren ploppen of mijn bril schoon te maken, dat ik niet heel veel heb rondgekeken. Alles wat ik heb gezien was eigenlijk heel grijs en heel anders dan het koraal dat ik gewend was van het snorkelen. Ik vond het feit om zo diep onder water te kunnen ademen veel gaver dan wat ik nou daadwerkelijk gezien had. Ik vond het vooral gaaf dat ik in het begin zo bang was en dat dat op het eind toch bijna niet meer zo was. Na 20 minuten onder water te zijn geweest gingen we weer naar boven. Toen we terug op de boot waren, mochten de tanks af en mochten we nog snorkelen tot alle andere groepjes klaar waren. Toen heb ik meteen mijn GoPro meegenomen en de hele tijd al het koraal gefilmd. Na even geluncht te hebben, met een groepje een beetje op het dek te hebben gezeten en gepraat te hebben mochten we nog een keer. Toen in de hoofdinstucteur tegen kwam waren we even aan het praten en zei ik dat ik niet de tweede ronde van het duiken ging doen en toen zei die dat hij dat niet van me verwacht had. Ik zei toen dat ik zo blij was met hoe de eerste keer ging, dat ik het niet met de tweede ronde wilde verpesten en dat ik het duiken heel gaaf vond, maar dat ik met mijn GoPro toch liever nog even het koraal wilde filmen. Tijdens de pauze zijn we toen naar een nieuwe plek op het koraal gevaren en daar mochten we weer het water in. Hier heb ik heel veel koraal en vissen gefilmd. Inclusief Gill van Finding Nemo en een heleboel vissen met een heleboel kleuren en heel veel koraal met heel veel verschillende kleuren. Ik heb non-stop gefilmd. En net toen we terug moesten was de kaart van mijn GoPro vol. Ik was al de hele tijd op zoek naar reef sharks, aangezien dit haaien zijn die niet gevaarlijk zijn. En toen mijn kaart vol was dacht ik nog: "wedden dat ik nu net een reef shark zie nu mijn kaart vol is." Maar wat er gebeurde was nog veel erger. Ik zag twee clownvissen. Ik wilde Nemo steeds al zo graag op de foto en nog geen twee minuten nadat mijn kaart vol is zie ik er twee! Ik ben toen boven water gekomen, heb heel goed gekeken waar ik was ten opzichte van het boot en een eilandje en ben toen zo snel als ik kon terug geflipperd naar de boot. Toen ik daar aan kwam en tegen de man die mij mijn GoPro had gegeven vertelde wat er was gebeurt, zij hij dat hij geen lege kaarten meer had. Daarnaast moest iedereen al terug naar de boot. Een meisje naast mij zei toen dat zij wel een onderwatercamera had die ik wel mee kon nemen. De man van de boot zei toen dat ik terug mocht als ik heel snel was. Ik ben toen zo snel als ik kon terug gezwommen en heb na een tijdje de vissen weer gevonden. Ik heb een paar foto's gemaakt en ben toen heel snel weer terug gezwommen. Het meisje zei later dat de foto's wel aardig wazig waren doordat er condens in de camera zat, maar dat ze ze wel wilde sturen. Ik zei toen tegen haar dat ik liever de foto's had, die niet zo mooi zijn, maar dat ik wel de herinnering heb aan hoe veel moeite ik er voor heb gedaan.
Daarna hebben we nog even op het dek gezeten en konden we nog even de foto's bekijken die de cameraman van ons had gemaakt. Het was 15 euro per foto dus ik had er een uitgekozen. Maar toen we bijna bij Cairns waren bedacht ik me en wilde ik een andere foto er voor in de plaats. De cameraman was toen zo aardig om ze me beide te geven. Daarna moesten we allemaal even binnen gaan zitten en werden de certificaten voor de introductie duik uitgedeeld. Bij iedereen las de hoofdinstucteur gewoon de naam op en gaf hij het papiertje, ik was als een van de laatste en hij zei: "Nikki, I heard you did a really awesome job today!". Ik kon niet stoppen met grijnzen. Ik weet niet wat ik dan zo goed had gedaan, maar ik vond het wel heel erg leuk! We hebben toen nog even voor op het dek naar de zonsondergang achter de bergen gezien en kwamen toen weer terug in Cairns.