Zo even tijd voor een random stukje te schrijven. Even niets over alles wat ik meemaak, over alle dingen die ik zie, over alle avonturen, over al het mooie landschap hier. Maar gewoon even mijn gevoel dumpen, want ik merkte tijdens de boottrip rond de Whitsundays dat ik daar vrijwel geen tijd aan besteed.

Ik heb het eerder al geschreven dat ik vrijwel geen tijd besteed aan mijn gevoelens rond alles. Simpelweg omdat ik hier de rust niet voor heb. Op de boottrip had ik dit ineens wel en jezus dat kwam ook even hard binnen. Toen kwam de realisatie pas een klein beetje van waar ik mee bezig ben. Ik zit echt helemaal alleen aan de andere kant van de wereld zonder mijn lieve ouders, lieve kleine zusjes, vriendinnen en vrienden. Wat een kut gevoel was dit even.

Ik weet niet wat het is maar soms het lukt hij mij gewoon niet om van al het moois dat ik hier meemaak te genieten. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het voelt alsof het allemaal niet echt is? Op de een of andere manier komt het soms gewoon niet binnen. Het is echt een "ohja whatever gevoel". En dat wil ik helemaal niet, godverdomme ik ben hier om te genieten van al het moois, waarom lukt dit dan niet? Behoorlijk frustrerend. Ik weet niet wat ik ermee moet of hoe ik dit kan oplossen. Ik blijf mijzelf dan ook maar dwingen om deze gedachten niet toe te laten. Ik blijf tegen mijzelf zeggen: "Pien geniet nou even". En dan gaat het wel even goed, maar dan komt alsnog het gevoel van: "ik wil dit delen met de mensen waar ik van hou". Maar dat gaat gewoon nu niet. Misschien dat ik daarom ook deze blogs steeds zo uitgebreid schrijf. Ik weet het niet.

Ik merk wel dat het helpt om hier met reisgenootjes over te praten. Zij zitten in hetzelfde schuitje en snappen soms het gevoel wel. Pffieeuww ik ben toch niet de enige. Maar om stiekem heel eerlijk te zijn had ik niet gedacht dat ik deze gevoelens zo sterk zou hebben.

Het gevoel zal wel wegtrekken, ik denk dat ik nu nog steeds in de fase zit dat ik moet wennen aan dit hele leven hier? Natuurlijk helpen de geldzorgen ook niet 100% mee, want dat vliegt er toch iets harder uit dan gepland. Ik zit dan ook nu te denken om mijn Nieuw-Zeeland avontuur uit te stellen en hier in Australië een baantje voor een langere tijd te zoeken. Op deze manier kan ik mij dan ergens een beetje settelen en sparen. Dus eerst mijn visum hier in Australië op te maken om het kort te zeggen en dan naar Nieuw-Zeeland gaan. Ik heb namelijk ook een werkvisum voor Nieuw-Zeeland en ik vind het een beetje zonde om hier maar 4 maanden gebruik van te maken. Dus misschien nu 9/10/11/12 maanden Australië, keihard werken en voor mijn tweede visum gaan om vervolgens naar Nieuw-Zeeland te gaan. Zo kan ik ook langer dan 4 maanden in Nieuw-Zeeland blijven.

Maar ugh mijn gevoel is zo tegenstrijdig nu ik dit type. Want op de boottrip had ik echt nog het gevoel van het boeit mij niet als ze mij morgen op het vliegtuig naar huis zouden zetten. Want mijn leven thuis was helemaal zo slecht nog niet. Een fatsoenlijke, schone douche en wc, lekker en gezond eten op tafel, een keuken die je niet met 50 andere moet delen en waar je iedere dag moet hopen dat je eten niet gejat is en vooral een eigen bed op een kamer die je niet hoeft te delen. Ja door het backpacken ga je deze dingen wel waarderen. Maar als ik er nu zo over denk, krijg ik er wel ook heel veel moois voor terug. Dus eigenlijk moet ik niet zeiken. Ik hoop gewoon dat de hele achtbaan straks iets minder wordt en dat ik een beetje rust in mijn kont krijg. En ik denk dat een baantje voor een langere tijd daar de oplossing voor is. Dus na nieuwjaar, als het hele camperavontuur voorbij is, wordt dat mijn volgende doel.
Nu lijkt het misschien zo alsof ik alleen de materiële dingen van thuis mis, maar ik kan zeggen dat dit helemaal niet zo is. Want alle lieve mensen die ik thuis om mij heen heb staan mis ik ook. Nu komt het besef zo hoeveel dat deze mensen mijn leven verrijken.

Ik schreef dat ik het tijdens de boottrip niet erg zou vinden als ik morgen op het vliegtuig naar huis mag stappen. Nu ik dit schrijf zegt mijn hoofd van: "Godverdomme ik zou het wel heel erg vinden mocht ik morgen op het vliegtuig naar huis stappen. Er is nog zoveel te doen, te zien en te leren hier. Ik ben nog niet klaar." Zo wat een inzichten weer hier op de achterbank van de auto onderweg naar Bundaberg. Ik wist wel dat ik even alles op moest schrijven om mijn gedachten en gevoelens terug geordend te krijgen. Zo wat lekker zeg.

Nou dan om dit veel te lange zeikstuk positief af te sluiten, even wat random dingetjes van de afgelopen tijd.

- Eten en verzorgingsmiddelen stelen is inmiddels niks vreemd meer voor mij, Desiree en Annika. Nee hier bedoel ik niet mee uit de supermarkt ofzo, maar meer uit de gemeenschappelijke keuken van het hostel. Want als jou eten telkens wordt gejat, ga je zelf ook niet meer zo moeilijk doen over andermans eten "lenen".
- De "free food" sectie in de gemeenschappelijke keuken is onze nieuwe beste vriend. Wat hebben we hiermee al veel maaltijden gescoord.
- Een warme douche zie ik nu als een luxe.
- Koud water uit de kraan kennen ze hier niet, dat is gewoon lauw.
- De verhouding aan dode en levende kangoeroes die ik heb gespot is >20 doden tegenover 2 levenden.
- Ohja en de laatste keer dat ik een wasmachine heb gebruikt is bijna 2 weken geleden. Was ik mijn kleren dan helemaal niet meer?! Jawel! Gewoon hoppa mee onder de douche of in de wasbak met een beetje wasmiddel. De definitie van schone kleren is dan ook een beetje aan het vervagen.
- Ennnn ik heb gewoon ook links gereden en ik kan zeggen zoveel stelt het helemaal niet voor. Tuurlijk het is even wennen maar als je eenmaal een stukje hebt gereden stelt het niet meer zoveel voor.

Misschien dat deze gevoelens ook wel allemaal kwamen omdat wij dus deze camper hebben gehuurd met zijn drieën. Niet dat ik het niet meer leuk vind, maar ik heb wel een paar keer het gevoel gehad dat er een deel van mijn vrijheid wordt afgenomen. Ik heb dan ook al besloten dat alle volgende delen van mijn reis alleen ga doen. Ik wil zelf kunnen bepalen wanneer ik vertrek, wanneer ik ergens langer blijf, et cetera. Niet meer rekening houden met andere, niet meer de hele oostkust af racen omdat we trips naar de Whitsundays en Fraser Island hebben vastgelegd. Gewoon alles lekker op mijn tempo doen en de dingen bezichtigen die ik wil zien. Gelukkig komt na Fraser Island een deel van onze vrijheid terug en kunnen we alles weer op ons dode gemakje doen. Facking eindelijk. Hiervoor kom ik naar Australie, niet om alles al uitgestippeld en vastgelegd te hebben. Ik moet dan ook niet zeiken, want ik kan er nu toch niets meer aan veranderen. Accepteren en doorgaan en leren voor de volgende keer!

Ik heb heel lang getwijfeld in feite ben ik nog aan het twijfelen, of ik dit stuk wel of niet online moest zetten. Ik denk dat ik het wel ga doen. Waarom? Waarom niet? Zoals een ander meisje dat ik hier sprak zei: "Waarom zou je hier iedere dag moeten genieten en vrolijk zijn? In Nederland ben je toch ook niet iedere vrolijk en geniet je toch ook niet van iedere dag?" Godverdomme ja dat is ook zo! Ik weet dat ik nu best veel van mijzelf bloot geef, maar dat boeit mij niet. Dat is een van de redenen waarom ik hier ben, om dit meer te leren. Dus daarom dit stukje zeurtekst even.