Brisbane, werk zoeken en the middle of nowhere...

Na ons Noosa avontuur besloten we koers te zetten naar Brisbane met de hoop dat we daar eventueel zouden kunnen werken. De hoop op werk hebben we inmiddels laten varen en komende 3 weken wordt het op water en brood, correctie noodles (want die zijn goedkoper) leven. Werk zoeken in Australië voor een korte periode schiet niet op. Inmiddels hebben we ongeveer 50 boeren aan de telefoon gehad, 20 mailtjes de deur uit gedaan en hangen we gemiddeld 2x per dag met de National Harvest Job Office aan de lijn. In totaal hebben we nu 2 dagen gewerkt maar hier zal ik later meer over vertellen. Na dit hopeloze werk zoeken hebben we nu besloten om maar gewoon zo goedkoop en gratis mogelijk van de oostkust te gaan genieten. Over 3 weken gaan Desiree en ik namelijk op surfkamp en hierna vliegen we meteen door naar Nieuw-Zeeland. Annika blijft waarschijnlijk in Perth achter, hopend op werk daar, Desiree gaat genieten van Nieuw Zeeland en ik ga, correctie ik MOET werken in Nieuw Zeeland. Over werk zoeken en vinden in Nieuw Zeeland heb ik op de een of andere manier wel een positief gevoel. Of dit ook zo gaat zijn zal de tijd uitwijzen en anders ben ik waarschijnlijk voor Lionne haar verjaardag nog terug in Nederland. Maar dat is echt het laatste wat ik wil (niet op jou bedoeld zusje :P ).

Maar goed ik zal even bij het begin beginnen want het is nu 10 december en Fraser Island is inmiddels al dikke 10 dagen geleden en dat is waar mijn laatste blog geëindigd is.

Na Noosa hebben we eerst nog een gratis kampeerplek in de omgeving opgezocht in het mooie verlaten, uitgestorven dorpje Tiaro. Hier maakte we ook onze eerste regenbui mee, ofja in vergelijking was dit nog maar een miezerbuitje maar daar kwamen we nog wel achter. Verder hadden we hier ook onze eerste keer autopecht. Namelijk de volgende ochtend toen we richting Brisbane wilde vertrekken, wilde onze auto niet starten. De accu had besloten om niet te starten. MAAR op Fraser Island door de vele pech met de auto's daar wisten we meteen dat de accu leeg was en we een kickstart nodig hadden. Godzijdank was daar een heel vriendelijk oud meneertje dat dit wel even voor ons wilde fixen. En met een lichte vertraging van halfuurtje konden we dan onze tocht naar Brisbane verder zetten. Omdat we niet goed wisten over het hoe en wat in Brisbane besloten we voor onze eerste nacht daar een hostel te boeken lekker midden in het centrum.

Bij aankomst werden we meteen verwend met de mooie skyline die Brisbane heeft. De indruk die Brisbane op mij heeft achter gelaten is dat het een nieuwe, workaholic stad is, waar veel moeite in is gestoken om de stad zo ruim en open mogelijk te laten lijken en wat heeft gewerkt. De vibe die er hing kwam op mij heel relaxed over. Ja deze stad kon ik wel waarderen. De stad voelde niet zo massaal aan als Sydney wat wel lekker was en ik merkte dat ik het ook wel weer even heel heel erg lekker vond om in een stad te zijn na al die plattelands dorpjes. Een stad waar gewoon alles op loopafstand is, waar er veel leven is en waar de winkels altijd open zijn. He wat was het lekker om daar weer even doorheen te lopen. Verder weet ik niet of er toevallig een of andere conventie in de stad was maar anders dachten nog veel mensen dat het Halloween was en gingen verkleed als stripfiguren over straat. Verder liepen er sowieso veel mensen met een iets alternatieve kledingstijl rond , iets dat ik zeer kon waarderen.

Het hostel in Brisbane was gewoon een standaard hostel, lekker chille bedden en omg de beste douche die ik die hele maand heb gehad. Een mega grote regenwater douchekop en een warme douche, god wat kon ik dat waarderen zeg. Hier in Brisbane begon bij mij ook de twijfel om langer te blijven in Australië en Nieuw Zeeland. Maar na de nodige paniekaanvallen, gesprekken en Skype sessie met mijn ouders heb ik mij gerealiseerd dat mijn originele plan toch het beste plan is. Tenzij mijn geld dus echt op is en ik wel eerder moet terug komen. Maar dat is worst case scenario en ik ga er alles aan doen om dat te voorkomen.

Het is ook zo grappig om te zien dat de kerstversiering overal steeds enthousiaster wordt, zo ook in Brisbane. Heel raar om in je korte broek en hemdje bij 35 graden de Kerstman met zijn slee en rendieren overal te zien staan. Na nachtje in het hostel besloten we de volgende dag onze camper even buiten Brisbane voor 2 dagen op een camping te parkeren aangezien gratis campingspots schaars zijn in Brisbane. Na 1,5 dag onszelf opgesloten te hebben met de gratis wifi op de camping en iedere boer in een straal van 500km gebeld te hebben voor werk, hadden we allemaal onze eerste breakdown. We besloten dan ook gezamelijk dat we ook hier waren om iets van Australie te zien en om te genieten. Dus na deze dag was het tijd om toerist te spelen in Brisbane. Wel natuurlijk alleen de gratis dingen. Het enige betaalde zou het chocolade restaurant zijn, maar hier zo meer over.

Die dag in Brisbane begonnen we met een bezoekje aan het gratis Science museum, supermooi en lekker nurd stijl veel geleerd over Queensland, the aboriginals en de massamoorden hierop en alle dieren die in Queensland en Australie te vinden zijn. Oh en ik heb een wandelende tak over mijn arm laten lopen zonder te gillen (ok het was wel een baby ter grootte van een vingerkootje maar toch :P ). Over de vele gevaarlijke dieren die Australie rijk is zouden we in de Australia Zoo nog veel meer leren. Maar goed het stuk over de aboriginals was echt heel indrukwekkend. En een ander feitje maar 1 persoon per 5 jaar wordt hier door een haai vermoord. Dus no worries in vergelijking met de 100+ mensen die hier per jaar verdrinken door te zwemmen in de zee op plaatsen waar het gevaarlijk is.

Hierna was het ver na lunchtijd en we hadden nog niet gegeten dus was het tijd voor het chocolade restaurant. Deze tip hadden we gekregen van een van onze Fraser reismaatjes. Blijkbaar was dit restaurant een begrip in Brisbane en het enige wat je er kon bestellen was chocolade. Of ja er waren alleen maar desserts en gerechten met chocolade te krijgen. Niks hartigs, alleen maar zoete chocolade dessert. Voor elke vrouw de hemel op aarde en zo ook voor mij. Van deze jongen hadden we ook al van de beruchte chocolade pizza gehoord dus die ging sowieso besteld worden. Dit restaurantje is heel leuk aan de lagoon van Brisbane gelegen en heet Max Brenner chocolate restaurant. Voor iedereen die ooit in Brisbane komt, zeker hier naartoe gaan.
En toen we daar binnenstapten omg er waren niet genoeg emmers om onze kwijl op te vangen. Pizza's, muffins, brownies, ijsjes, crepes en ga maar door alles met chocolade. Ik besloot om bij 30 graden voor de pure chocolade melk met marshmellows en een Banana split waffle sundea met warme chocolade saus te gaan. Desiree ging voor de wiite chocolade melk en de banana chocolate crepes en Annika ging voor de beruchte Chocolade banana marshmellow pizza. Onze kcal voor de hele week waren ook weer binnen. Maar de gerechten waren echt de hemel op aarde, zo ontzettend lekker.
De chocolade pizza was ook echt een pizzabodem besmeerd met chocolade saus en bestrooid met banaan en marshmellows, maar Annika heeft hem met veel pijn en moeite opgekregen. Ik had iets minder moeite met mijn ijscoupe met banaan, stukjes luikse wafel, praline, vanille ijs, karamelsaus en warme chocoladesaus. Van een after dinner dip was er wel sprake. Dus de middag hebben we doorgebracht op de gratis ferry die door Brisbane vaart en lekker van het uitzicht genoten.

Die dag kregen we ook heel onverwachts nog een berichtje van een boer dat er misschien volgende week maandag werk ging zijn in Gayndah. Waar?! Ja nou in het museum hadden we dus geleerd dat dit het oudste dorpje van Queensland is. Meer spannends over Gayndah is er dan ook niet te vertellen. Het was al woensdag dus we besloten het erop te wagen de komende dagen een stukje terug naar het Noorden en landinwaarts richting Gayndah te reizen.

Zo gezegd zo gedaan werd de volgende dag koers gezet richting Kilcoy. Waarom daar naartoe? Nou omdat hier een gratis camperplek is met wifi, stroom een douche en wc en waar je 72 uur mocht blijven staan. Verder lag Kilcoy dicht bij de Australian zoo en maar een paar uurtjes vaan Gayndah af. De volgende 3 dagen hebben we dus doorgebracht op deze chille campingplek met onze grote vrienden de flying foxes. Ow had ik al gezegd dat we op de camping in Brisbane 's nachts ook nog telkens bezoek kregen van onze grote vriend de possum. Google maar voor foto's van dit beest. Terug naar Kilcoy en de grote vleermuizen die klinken als 100 katten die vermoord worden en je slaaprust een stuk aangenamer maken (sarcasme btw).

De tweede dag in Kilcoy besloten we door te brengen aan het nabijgelegen Lake Sommerset. Wauw wat was dit weer ene goed bewaard geheimpje. We waren de enige bij het meer samen met nog 3 andere mensen, wat een heerlijke rust was dit weer na dee hectiek in Brisbane. Het was zo rustig dat in de namiddag de plaatselijke wilde kangaroes besloten ons te vergezellen bij het zwemmen. Of ja ze besloten dat het tijd was voor een bad aan de overkant van het meertje. Super gaaf!

Die volgende dag was het de bedoeling dat we naar de Australia Zoo zouden gaan, waren het niet dat Desiree even vergeten was om de sleutels uit het contact van de auto te halen en onze accu weer plat was. Gelukkig waren onze mede campeerders niet te beroerd om ons te helpen. Oh ook nog heel grappig in Kilcoy stonden we weer naast dezelfde oude man die ook naast ons stond op de kampeerplaats helemaal terug in Bundaberg. Van hem hebben we ook nog een cursus mango schoonmaken en snijden gehad (want dat konden Annika en ik nog niet). Super schattig.

Dus gelukkig konden we de dag erna toch naar de Australia Zoo gaan. Of ik en Desiree in elk geval, Annika was hier vorig jaar al geweest dus die ging nog een dagje in Brisbane doorbrengen.
Voor de mensen die het niet weten maar de Australia Zoo is DE dierentuin van Australie en het is ook DE dierentuin van mister Steve Irwin himself. Voor de mensen die niet weten wie Steve Irwin is, shame on you. Maar dat is die meneer die met krokodillen vocht op Discovery en uiteindelijk stierf door een steek dwars door zijn hart van een pijlstaartrog. Die gast dus. En zijn dierentuin was net zo gaaf en indrukwekkend als dat hij was. Desiree en ik waren er lekker vroeg om 10u zodat we alle dierenshows konden zien en uitgebreid de tijd hadden om al de gevaarlijke dieren te bewonderen. Ik kan wel zeggen dat de dierentuin indruk heeft gemaakt op mij, terwijl ik normaal fel tegen dierentuinen ben. Ik heb er normaal echt een hekel aan dat dieren uit hun natuurlijke omgeving worden weggehaald en in een veel te klein kooitje worden gestopt voor de plezier van de mens. Ik zeg niet dat dit in deze dierentuin niet zo was, maar de hele vibe die er hing was zo anders. Dit waren namelijk allemaal dieren die uit hun situatie gered waren. De grote krokodillen verzameling bestond voornamelijk uit crocs die afgemaakt moesten worden omdat ze te dicht bij de mensenwereld kwamen. Voor dit soort problemen werd dus Steve Irwin gebeld die vervolgens de krokodillen ving en ze herplaatste of een nieuw thuis in de dierentuin gaf. Ook de hoeveelheid onderzoek die hier naar krokodillen wordt gedaan is indrukwekkend zeg. En de hele dierentuin ademt nog gewoon Steve Irwin, heel bizar maar ook heel mooi. Mooi om te zien hoe erg men zijn best doet om zijn spirit levend te houden. Het hoogtepunt van die dag was natuurlijk de Crocs show halverwege de dag. Tijdens deze show wordt je meer verteld over de dieren en hun karakter et cetera terwijl dat ze gevoerd worden.

Een ander grappig verhaal was dit van de otters die in de zoo woonden. Deze otters werden namelijk aan Steve aangeboden door een andere dierentuin. Het was Steve toen niet helemaal duidelijk waarom de dierentuin ze zo graag kwijt wilde omdat het kerngezonde beestjes waren. Wat bleek nou achteraf, de otters vormden samen een berucht duo in de dierentuin. Deze otters waren namelijk zo slim dat zij 's nachts een burg bouwden van de takken en steentjes in hun hok om zo te ontsnappen uit hun verblijf en de rest van de dierentuin onveilig te maken om vervolgens voordat de dierentuin weer open ging terug te keren in hun hok en al het bewijs te vernietigen. Wat een geniale beesten. Het verblijf in de Australia Zoo is dan ook zo aangepast dat dit onmogelijk is voor het duo. Die dag heb ik ook mijn eerste kangaroe gevoerd en geaaid! Facking awesome! :D En ik heb een koala geknuffeld! Lekker toeristisch maar zo leuk. De dag vloog voorbij en voordat we het wisten zaten we alweer terug in de auto naar Kilcoy.

Maar toen.... Toen brak de hel op aarde los, ofja zo voelde het even. Wisten wij veel dat we dit de komende 3 dagen ook zouden hebben. Maar de lucht die we op de terug weg zagen in de verte, pik en pikzwarte donkere onheilspellende wolken die hun uiterlijk helemaal waar maakte. In Nederland zou allang een code rood zijn afgegeven maar hier is dit gewoon een buitje. De eerste gedacht die ons toen binnenschoot was: SHIT ONS TENTJE MET SPULLEN. Ja deze stond nog heel fijn buiten met de slaapspullen erin en was absoluut niet waterdicht. Want ons tentje is niet meer dan een binnentent want meer is er normaal gezien niet nodig in Australie.

Hoe meer we richting Kilcoy terug reden hoe erger en heftiger het weer werd. We hielde n alledrie ons hart vast voor wat we aan zouden treffen. Wonder boven wonder stond ons tentje en tafel met stoelen nog overeind, maar de 3cm water in de tent maakte deze vrij onbeslaapbaar voor de avond. Evenals de doorweekte kleren, slaapzak en kussen. Koken in die stortregen en onweer zou er ook niet inzitten, dus besloten we om de lokale pub terug te betalen voor de gratis wifi en daar te gaan eten. Zo konden we tenminste even opdrogen en een plan van aanpak bedenken. Deze pub was trouwens ook weer een hele aparte belevenis, want het interieur kon zo uit een aflevering van Gordon Ramsey Kitchen Nightmares komen. Geniaal ik vond het helemaal fantastisch heerlijk die kitsch. Het eten daarentegen paste zeker niet in zo'n aflevering want de hamburger met friet was echt goddelijk. Toen we daar zaten te eten kwam de eigenaar van de pub/hotel/drankwinkel/gokcafe met ons praten want hij had van het meisje achter de bar gehoord dat al onze spullen zeiknat waren. Hij kon ons wel een hotelkamer aanbieden voor 20 dollar pppn. Helaas dat geld hadden we niet, nou dan konden we wel gratis de camper onder zijn afdak plaatsen en daar slapen zodat die in elk geval droog stond. Het lieve meisje achter de bar bood vervolgens ook nog haar extra slaapzak aan die we mochten lenen omdat alles nat was. Echt het is niet normaal hoe gastvrij en vriendelijk de mensen hier in Australie zijn. Nederland kan hier nog heel heel veel van leren. Na een redelijke nachtrust was het tijd om de volgende ochtend een poging te doen tot onze zooi terug droog te krijgen.

Had ik trouwens al gezegd dat ik megablij ben dat ik mijn regenjas heb meegenomen? Die volgende ochtend was tot ons geluk het tentje voor het grootste deel alweer droog. Want in Australie is het zo, als de zon schijnt is het zo warm dat je na 5 minuten doorweekt ben van de zweet en als het regent, regent het hier zo hard dat je in 5 minuten van de regen doorweekt bent. De rest van de spullen hebben we in de plaatselijke droger geflikkerd en hierna hebben we koers gezet richting Gayndah.

Op een paar kleine buitjes na is het die dag godzijdank redelijk droog gebleven. YEAH!
De campingplek die we toen in Gayndah opzochten kon regelrecht uit de film The Blairwitch project komen. De campingplaats was ergens 15km buiten het dichtstbijzijnde dorpje midden in het bos. Hier stonden we dan, 3 Nederlandse meisjes met hun Shrek mobiel helemaal alleen te kamperen. Toen begon Annika ook nog eens uitgebreid te vertellen over de film Wolf Creek en was de paniek helemaal groot. Mama kijk deze film niet want dan moet ik meteen terug komen uit Australie. Goed we hebben de nacht overleefd, dus no worries! Die avond hebben we ook lekker volledig back to basic stijl ons avondeten boven een zelfgestookt vuurtje gekookt! Kan dat ook weer van de bucketlist af! Na de nodige code woorden en regels met elkaar afgesproken te hebben, het mes onder binnen handbereik neergelegd te hebben gingen we toch maar slapen. En gelukkig we hebben de nacht overleefd zonder vermoord of verkracht te worden en konden we onze reis verder zetten naar Gayndah en te zien of hier nog iets te beleven viel. Gayndah is echt een stereotype kleine dorpje zoals je ze in de films ziets, waar dus echt helemaal niets te beleven is en er maar 1 kroeg et cetera is. Ik denk dat Heel zelfs nog groter is. Correctie ik weet het wel zeker. Maar goed we konden er misschien werken de dag erna dus we hadden er alles voor over.

Had ik al gezegd dat ik ook eindelijk de rust in mijn kont heb gevonden om iedere dag een dagboek bij te houden? Schouderklopje voor mijzelf. Ik merk dat dat het schrijven van deze blogs ook een stuk makkelijker maakt.

Afgelopen maandag 8 december was ons geluk dan eindelijk even gekeerd en konden we ook echt werken! Helaas was er voor de komende dagen alweer een flinke storm voorspeld dus voor hoelang dit zou zijn was ook maar de vraag. Terug naar het begin, die maandagochtend stonden we dus om stipt 9.00u bij het plaatseljike Harvest office voor werk en heeft Peter (die in het verleden burgemeester is geweest van Gayndah) ons aan een baantje voor 2 dagen geholpen. Wat was dit awesome baantje dan? Nou wij mochten citroenen gaan plukken op een boerderij in de buurt! We stapten zijn office binnen, moesten wat papieren invullen en na een halfuurtje terug komen terwijl hij wat belletjes voor ons zou doen. Na een halfuurtje stonden we weer terug bij hem en kwam de vraag of we NU konden beginnen met werken. JA TUURLIJK! Dus hop mega snel omgekleed (want je moest werken in shirt met lange mouwen en goede schoenen), 6 flessen met water gevuld (wat volgens Peter net genoeg zou zijn) gingen we op naar de farm.

Eenmaal bij de farm aangekomen werd ons een tas en schaartje in de handen gedrukt en kon het plukken beginnen want de citroenen waren rijp voor de eerste oogst! Het plukken van citroenen gebeurd dus allemaal met de hand. Boompje voor boompje eerst de onderste citroenen eraf knippen en vervolgens de ladder verslepen om de bovenste te plukken en dat bij 35 graden in de volle zon. Lekker zweten! Ik vond het echt heerlijk om weer zo fysiek bezig te zijn en hard te zweten.

Maar toen die namiddag we hoorden en zagen de donderwolken in de verte alweer aankomen. Shane de boer vond het toen ook mooi geweest en zat ons eerste dagje werken erop. Alleen toen moesten we nog thuis zien te komen. Dus hop in ons campervannetje (waarvan het dak trouwens lekt), terug naar Gayndah en een kampeerplek opzoeken. De weergoden besloten toen echt alle deuren open te zetten en het water kwam hier echt met bakken naar beneden. De takken vlogen over de weg en het enige punt dat mij zekerheid gaf dat ik nog met de auto op de weg reed, was de Tomtom en de witte streep in het midden. Gelukkig hebben we de rit overleefd maar in zo'n weer rijden doe ik nooit meer.

Gelukkig mochten we op de camping ons niet-waterproof tentje onder de veranda van het welkomstgebouw opzetten. Die stond in elk geval droog, nu onze campervan nog. Die heeft de nacht ook semi droog overleefd door wat improvisatie met een groot zeil en waslijnen. Gelukkig mochten we van de eigenaresse gebruik maken van de douche/wc en keuken die bij het hosteltje hoorden. Yes droogzitten!! Op deze camping hebben we ook Joe ontmoet, een supertoffe, chille Engelse jongen die Nederlands aan het leren was voor zijn Nederlandse vriendin. Super toevallig en we hebben Joe nog veel Sinterklaas liedjes en andere nuttige woorden geleerd onder het genot van een biertje. Ja Pien is langzaam bier aan het leren drinken. Wat een grap.

De volgende ochtend om 8u moesten we Shane bellen om te zien of er die dag werk ging zijn. Helaas was er in de ochtend nog niets te doen omdat alles nog zeik nat was van de nacht ervoor en om 12u moesten we het nog eens proberen. Dus hophophop zo gezegd zo gedaan en om 12u nog eens gebeld. En ja hoor, we konden NU meteen komen om te werken. Yes! Die middag nog 3 uurtjes gewerkt en toen kwam de volgende storm alweer aanzetten. Helaas waren alle citroenen toen ook geplukt, dus meer werk kon Shane ons helaas niet bieden. Achjah een paar dollars hadden we in elk geval weer verdient. Hierna maar terug langs het Harvest Office gegaan, maar helaas Peter kon ons pas volgende week misschien weer werk bieden. Na nog 20 telefoontjes gepleegd te hebben, hebben we het besluit genomen om verder te reizen en van de oostkust te genieten op de cheapste manier mogelijk.

Komen we ergens werk tegen prima, dan accepteren we het maar al te graag. Komen we niets tegen, dikke pech dan wordt het heel krap. Ik heb mijn hoop op Nieuw-Zeeland gevestigd dat ik daar werk zal vinden. Dus alle mensen die nog kennissen of logeeradresjes in Nieuw-Zeeland weten, zijn altijd welkom. Of als iemand zich door de kerstgedachten geïnspireerd voelt, stort dan op Giro Pien-moet-langer-in-Australie-blijven op nummer 119697750. ;)

Waar we nu naartoe gaan weet ik nog niet, waarschijnlijk de Goldcoast en Dreamworld staat ook nog op ons verlanglijstje. Hierna zullen we afzakken naar Byron Bay en de hippies in Nimbin. Maar hoe, wat en wanneer. Geen flauw idee. Helemaal "No Worries" mentaliteit.