Het grote feest

Disclaimer: het is onmogelijk om te beschrijven wat ik echt heb meegemaakt. Foto’s en woorden kunnen het gevoel hier niet omschrijven. De gastvrijheid. Het enorme gevoel van welkom zijn. De geuren. De temperatuur. Het gevoel van een bezienswaardigheid zijn. Ik doe mijn best,, maar het komt bij lange na niet in de buurt van het daadwerkelijk hier zijn...

De dag begint hier heel vroeg. Al rond vier uur wordt ik wakker en zie dat het niet meer zo donker is. Vanaf dat moment wordt ik af en toe wakker en hoor ik mensen aan het werk. Er wordt geveegd, gekookt, en van alles gedaan wat ik niet herken. Roda’s moeder doet onze was. Met de hand. Hoe bedoel je gastvrij. Om 7:51 besluit ik dat het tijd is om op te staan. Er zijn al verse broodjes gehaald in het dorp, Roda is onderweg naar het dorp en bijna al het eten voor de bruiloft is al klaar. Nadat papa en mama ook wakker zijn en ontbeten hebben, krijgen we de rondleiding van Roda door het dorp. We gaan tussen de palmbomen vol kokosnoten, langs bananenplanten naar het

strand. Hier liggen de boten waarmee de vissers de zee op gaan. We kunnen vanaf hier een ander eiland zien en een heel eind langs de kustlijn kijken. Het zou het bounty gevoel zijn als het strand wit was. Als we verder het dorp in gaan worden we aan allerlei mensen voorgesteld. We zijn nog steeds bijzonder. Sommige kinderen en volwassenen durven niet bij ons in de buurt te komen. De mensen zijn heel vriendelijk en als we iets in hun taal zeggen, lachen ze breed uit. Om 10:00 moeten we echt terug, want het feest begint om 11:00 en ik moet Roda’s haar nog doen. Nou ja, dat was mijn gevoel. Want om 10:45 was Roda klaar. Het feest begon uiteindelijk om 12:15. Een feestmaaltijd die eerst gezegend wordt, waarna iedereen mag eten. Een heerlijke maaltijd waar meerdere vrouwen de hele ochtend mee bezig zij geweest. Uiteraard rijst. Maar ook varkensvlees met groenten, “bloedsoep”, tonijn en (gekocht en bezorgd) twee complete geroosterde varkens. (Waarvan de

knapperige huid een delicatesse is hier, die ik met moeite en volledig op wilskracht weg weet te krijgen). De rest is zo lekker dat ik nog een tweede keer opschep. Opvallend is dat nog niet iedereen er is. Mensen komen hier als ze komen. Als je vroeg komt is je eten warm. Als je later komt is je eten koud. Als we we langs de route voor het eten gaan zitten zijn er mensen die niet naar het eten durven. Ze worden met lichte dwang aan ons voorgesteld om te laten zien dat we niet eng zijn. De kinderen vinden ons geweldig. Zeker als papa foto’s gaat maken en ik ‘stiekem’ achter zijn hoofd ezelsoren maak met mijn vingers. Uiteindelijk loopt het uit op een fotoshoot. Wij met alle kinderen. Wij met alle grote kinderen. Wij met de ouders. Wij met de neven en nichten. Herken je de rode draad? Ondertussen komen en nog steeds nieuwe mensen en gaan er ook weer mensen weg. Het hele dorp komt langs. Er is een karaoke machine gehuurd, dus na het eten gaan we liedjes zingen. Supergezellig. Uiteindelijk begeeft de machine het. Wat nu? Mam komt met een nieuw spel. We verzinnen een verhaal waarbij iedereen om beurten, met behulp van de microfoon van de karaokemachine, een zin bedenkt. Het verhaal gaat alle kanten op dankzij de creatieve inbreng van de Nederlandse delegatie. Als het is afgelopen beginnen we een tweede. Nu snapt iedereen het concept en het verhaal wordt steeds vreemder. Rond 8 uur besluit ik dat het tijd is om naar bed te gaan. Ik ben kapot.